PRACOWNICY

prof. dr hab. Jan Schuster

prof. dr hab. Lucyna Domańska profesor w Katedrze Prahistorii Instytutu Archeologii UŁ. Jej zainteresowania koncentrują się wokół zagadnień związanych z krzemieniarstwem społeczności łowiecko-zbierackich i wczesnorolniczych z Niżu Europejskiego. Za swoje najważniejsze osiągnięcie naukowe w zakresie badań na mezolitem uważa odkrycie stanowiska 29 w Dębach, gm. Dobre, gdzie zarejestrowała  dobrze zachowane obozowisko kultury janisławickiej. W latach 2002-2003 kierowała również pracami wykopaliskowymi na stanowisku Dąbrowa Biskupia 71, gm. Dąbrowa Biskupia, gdzie wystąpiły pozostałości obozowiska łowieckiego z końca okresu borealnego. Interesuje się również krzemieniarstwem społeczności neolitycznych. Podczas prowadzonych na stanowisku 6 w Łącku, gm. Pakość zbadała pozostałości osad z fazy I kultury pucharów lejkowatych oraz trzy grobowce megalityczne wzniesione na terenie tych osad. Dobrze zachowany grobowiec nr 2 pozwolił na w miarę pełną rekonstrukcję rytuałów pogrzebowych ludności neolitycznej z okresu 4000-3800 p.n.e. W 1994 r. zainicjowała program badań, którego zasadniczym celem było rozpoznanie osadnictwa epoki kamienia w środkowym odcinku dorzecza Tążyny na Kujawach. Szczególne miejsce zajmują tu prace wykopaliskowe na stanowisku Wilkostowo 23/24, gdzie odkryto pozostałości dużej osady wczesnorolniczej datowanej na około 3500 p.n.e. Ważne miejsce w pracach badawczych Profesor odgrywa kooperacja z różnymi ośrodkami zagranicznymi. Od 2000 r. współpracuje z Chungbuk National University oraz z Institute of Korean Prehistory. W działaniach tych biorą też udział doktoranci i studenci Instytutu Archeologii UŁ i Chungbuk National University. Celem kooperacji jest poznanie rezultatów najnowszych badań nad epoką kamienia w Polsce i Korei Południowej. W wolnym czasie prof. Domańska sadzi kwiaty i opiekuje się nimi. Lubi rośliny, które wymagają szczególnej uwagi. Ze względu na swoje hobby zawsze z niecierpliwością czeka na wiosnę.

dr hab. Radosław Janiak pracuje w Katedrze Prahistorii Instytutu Archeologii UŁ. Swoje zainteresowania naukowe koncentruje na problematyce epoki brązu i wczesnej epoki żelaza. Jako pierwsze w kręgu badań znalazły się grodziska kultury łużyckiej w dorzeczu górnej Warty i Prosny. Kilkanaście kolejnych sezonów wykopaliskowych spędził na Pojezierzu Kaszubskim. Zaowocowały one monografią poświęconą cmentarzyskom kurhanowym z młodszych okresów epoki brązu i wczesnej epoki żelaza na tym obszarze. Nadal rozwija badania nad zagadnieniami obrzędowości pogrzebowej w pradziejach. Wolne chwile wypełnia lekturą książek podróżniczych. Jednak preferuje aktywny wypoczynek, amatorsko uprawiając bieganie. Dotychczas ukończył trzy maratony, pięć półmaratonów oraz kilkadziesiąt biegów na krótszych dystansach.

dr Wojciech Rutkowski w latach 2011-2016 studiował archeologię na Uniwersytecie Łódzkim. Fascynacja kulturą przeworską od okresu przedrzymskiego do wędrówek ludów zaowocowała powstaniem pracy magisterskiej pt. ,,Drużyna w kulturze przeworskiej w świetle znalezisk wybranych cmentarzysk”, tworzonej pod kierownictwem prof. dra hab. Jana Schustera. W czasie studiów kierunek jego specjalizacji krystalizował się, poszerzając podejmowane obszary badawcze o metalurgię i archeologię eksperymentalną. Efektem tych działań było założenie stowarzyszenia archeologii eksperymentalnej ,,Harjis” w roku 2018. Przez ostatnie lata brał udział w licznych projektach badawczych i edukacyjnych takich jak ,,Człowiek i Żelazo w pierwszych wiekach naszej ery” realizowany przez Świętokrzyskie Stowarzyszenie Dziedzictwa Przemysłowego. Ponadto jest autorem wielu muzealnych rekonstrukcji ozdób i uzbrojenia kultury przeworskiej. Na tym polu współpracuje min z Państwowym Muzeum Archeologicznym, Muzeum Regionalnym w Brzezinach, Muzeum im. ks. Stanisława Staszica w Hrubieszowie i wielu innych. Od marca 2021 roku jest zatrudniony w Katedrze Prahistorii IA UŁ na stanowisku asystenta

mgr Marcel Bartczak jego zainteresowania naukowe skupiają się na problematyce epoki kamienia, zwłaszcza na jej najstarszym okresie, paleolicie, oraz na zagadnieniach związanych z popularyzowaniem nauki i archeologią eksperymentalną. Od kilku lat związany jest z programem „Suyanggae and Her Neighbours” zrzeszającym badaczy epoki kamienia z całego świata. Brał udział w ekspedycjach archeologicznych, między innymi w badaniach wykopaliskowych na sztandarowym stanowisku dotyczącym problematyki okresu paleoindiańskiego, czyli „Hell Gap” w Wyoming (Stany Zjednoczone). Bierze udział w wielu festynach i festiwalach archeologicznych. Jest administratorem facebookowego fanpage’a „Łódzka Archeologia”, którego zadaniem jest prezentacja i popularyzacja dokonań łódzkich archeologów. Zapytany o zainteresowania naukowe wymienia sport. Największe osiągnięcia sportowe uzyskał w kendo (szermierka japońska), był reprezentantem Polski w tej dyscyplinie, kilkukrotnie sięgał po medale mistrzostw Polski i Europy. Jest instruktorem sportów walki. W wolnych chwilach praktykuje pradziejowe wytwórstwo w krzemieniu, gra w koszykówkę i ogląda filmy – głównie  science fiction.

dr Joanna Słomska-Bolonek

dr Kinga Żyto

dr hab. Marek Olędzki na Uniwersytecie Łódzkim przepracował ostatnich 20 lat. Do 2015 r. była to praca naukowa i dydaktyczna na Wydziale Studiów Międzynarodowych i Politologicznych. W latach 2000-2003 pełnił funkcję dyrektora Instytutu Studiów Międzynarodowych. Był też współautorem nowego na tym Wydziale kierunku Międzynarodowe Studia Kulturowe. Jednocześnie prowadził zajęcia z zakresu religioznawstwa, historii kultury i archeologii w Instytucie Geografii Turyzmu UŁ i w jego filii w Tomaszowie Mazowieckim. Od 2015 pracuje na WF-H UŁ., w Instytucie Archeologii, a od 2017 r. kieruje Katedrą Prahistorii na tymże Wydziale. Doktorat (1998) i habilitację (2009) z zakresu archeologii zrealizował na Wydziale Historycznym UAM w Poznaniu. Interesuje się, a także realizuje naukowo w zakresie kwestii dotyczących okresu rzymskiego na obszarze Europy środkowej, w tym w szczególności problematyką relacji między Imperium Romanum a tzw. światem barbarzyńskim. W powyższych zadaniach stara się w równym stopniu wykorzystywać zarówno źródła archeologiczne (materialne), co relacje autorów starożytnych, a więc źródła pisane, bacząc na ich właściwą krytykę i poprawną interpretację. Od dłuższego czasu zajmuje się dziejami tzw. wojen markomańskich (jego książka o nich ukazała się w 2011 r.), publikując na ich temat nowe przyczynki, w szczególności dotyczące ich „bohaterów”, tj. swebskich plemion i ich władców. Aktualnie opracowuje dużą monografię poświęconą uzbrojeniu ludności kultury przeworskiej w okresie rzymskim i w początku okresu wędrówek ludów. Bierze czynny udział w europejskich konferencjach międzynarodowych, a także sam takie organizuje. Dla przykładu odbytą na UŁ w 2017 r. pt. „Przeworsk culture. Process of change and external contacts”. Ma na swoim koncie ponad 100 publikacji, w tym 6 książek, autorskich i współautorskich. Kultywowane hobby to międzynarodowa turystyka, systematycznie i metodycznie realizowana, zwłaszcza, że w latach 90. trudnił się pilotażem wycieczek zagranicznych po krajach śródziemnomorskich. Drugim hobby jest historia Polski  wieku XVII, poznawana głównie poprzez pryzmat polskiego pamiętnikarstwa tamtych czasów.

Professor emeritus

Aarcheolog, emerytowany prof. zw. UŁ. Jej specjalizacja to okres rzymski i okres wędrówek ludów w Europie barbarzyńskiej. Jest autorką siedmiu książek i około 170 publikacji. W ostatnich latach brała udział w grancie NCN Maestro „Okres wędrówek ludów w dorzeczu Odry i Wisły”, na Uniwersytecie Warszawskim.  Przez szereg lat prowadziła badania wykopaliskowe na cmentarzysku Gotów na Pomorzu Gdańskim z kurhanami i kręgami kamiennymi.

Anna Marciniak-Kajzer jest archeologiem, profesorem Uniwersytetu Łódzkiego, pracuje w Katedrze Archeologii Historycznej i Bronioznawstwa UŁ. W swoich badaniach zajmuje się przede wszystkim średniowiecznymi rezydencjami rycerskimi i możnowładczymi, a także studiami nad szeroko rozumianym życiem codziennym w średniowiecznej Polsce, które jako archeolog obserwuje przez pryzmat przedmiotów. W dotychczasowym dorobku naukowym ma trzy książki i ponad 80 artykułów w czasopismach naukowych i pracach zbiorowych. Jej hobby, podobnie jak zawód, związane jest z ziemią – to uprawa roślin ozdobnych w ogrodzie.

dr hab. Janusz Pietrzak jest archeologiem, profesorem Uniwersytetu Łódzkiego, pracuje w Katedrze Archeologii Historycznej i Bronioznawstwa UŁ. Swe zainteresowania badawcze kieruje ku szeroko rozumianej archeologii historycznej, a zwłaszcza architekturze oraz ruralistyce i urbanistyce, a także historii budownictwa i technik budowlanych okresu średniowiecza i czasów nowożytnych. Prowadził – i prowadzi – badania wykopaliskowe (tak stricte archeologiczne, jak i archeologiczno-architektoniczne) oraz architektoniczne licznych obiektów architektury murowanej i drewnianej oraz osad wiejskich i ośrodków miejskich zlokalizowanych w różnych regionach Polski. W dotychczasowym dorobku naukowym ma dwie książki oraz ponad 100 artykułów w czasopismach naukowych oraz pracach zbiorowych. Wolny czas lubi spędzać podróżując do leżących przy bocznych drogach miejsc, w których nigdy jeszcze nie był.

dr hab. Jerzy Sikora jest archeologiem w Katedrze Archeologii Historycznej i Bronioznawstwa. Jego zainteresowania naukowe skupiają się na okresie średniowiecza, ze szczególnym umiłowaniem wcześniejszych jego faz. Ponadto zajmuje się metodyką badań terenowych, archeologią nieinwazyjną, zastosowaniem metod geoinformatycznych w archeologii i archeologią krajobrazu, intensywnie wykorzystując Systemy Informacji Geograficznej (GIS), fotogrametrię, drony i wszelkiego rodzaju elektroniczne i informatyczne gadżety. Fascynują go grodziska, jako część całego, większego zespołu osadniczego. Szczególnie interesuje się cmentarzyskami, przemianami obrządku pogrzebowego, czyli archeologią funeralną. Przy tej okazji lubi marnować czas, by zrozumieć, w jaki sposób i w jakim stopniu groby i cmentarze są odzwierciedleniem dawnych społeczności. Jego terytorialne zainteresowania skupiają się na Polsce centralnej, Pomorzu, a szerzej na środkowej i północnej Europie. Jest autorem jednej książki, współautorem kilku kolejnych oraz ponad 70 artykułów w czasopismach naukowych i rozdziałów w monografiach specjalistycznych. W wolnym czasie zajmuje się… archeologią. I dziećmi. Lubi podróżować, choć coraz mniej ma na to czasu. Im dalej, tym lepiej.

dr hab. Piotr Strzyż jest archeologiem, bronioznawcą, absolwentem archeologii na Uniwersytecie Łódzkim, pracownikiem Katedry Archeologii Historycznej i Bronioznawstwa Instytutu Archeologii UŁ. Zajmuje się archeologią średniowiecza oraz historią uzbrojenia i wojskowością w średniowiecznej i wczesnonowożytnej Polsce i  Europie Środkowej. Obecnie jest współrealizatorem grantu NPRH „Epoka Jagiellońska i jej dziedzictwo w I Rzeczpospolitej do 1795 r. Źródła do dziejów wojskowości polskiej w epoce Jagiellonów”. W ramach współpracy interdyscyplinarnej prowadzi także badania nad wytwórczością i technikami produkcji dawnej broni. Oprócz prac badawczych i dydaktycznych na UŁ, od 2019 r. pełni funkcję prezesa Łódzkiego Oddziału Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Broni i Barwy. Wolny czas poświęca na wycieczki rowerowe i przywracanie do życia starych motocykli.

dr hab. Anna Zalewska po ukończeniu Szkoły Podstawowej nr 2 im. Bohaterskich Lotników Podlasia, a następnie Liceum Ogólnokształcącego im. Ignacego Kraszewskiego w Białej Podlaskiej, rozpoczęła (w 1992 r.) studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie, na kierunku Archeologia, a następnie na kierunku Historia (w 1993 r.). Studia archeologiczne ukończyła w 1997 r. zaś historyczne w roku 1998. Realizacja badań i przemyśleń skutkujących pracą magisterską pt. „Rzecz przez pryzmat myśli" skłoniła badaczkę do podjęcia studiów pogłębionych. W latach 1998–2002 odbyła studia doktoranckich na Wydziale Humanistycznym UMCS. Pracę doktorską pt. „Teoria źródła historycznego i archeologicznego we współczesnej refleksji metodologicznej” napisała pod kierunkiem prof. dr. hab. Jana Pomorskiego. Czwarty, ostatni rok studiów doktoranckich (2001-2002) spędziła na Uniwersytecie Stanforda (USA), jako stypendystka Fundacji Kościuszkowskiej. Uczestniczyła w szkoleniach i warsztatach dotyczących zastosowania metod teledetekcyjnych. Były to m.in. „Training School: LiDAR – innovative technology for archaeology 2" (LITA2) realizowany przez ArchaeoLandscapes Europe (ArcLAND) i UAM oraz szkolenia z wykorzystania produktów LiDAR realizowane przez konsorcjum firm: ProGea Consutling. Odbyła także liczne staże, stypendia i wyjazdy studyjne (m.in. w CEU w Budapeszcie oraz w Fondation Maison des Sciences de l'Homme w Paryżu w ramach Mellon Scholarship). Tytuł doktora habilitowanego w dziedzinie nauk humanistycznych nadany uchwałą rady Wydziału Historycznego UAM w Poznaniu uzyskała w 2015 roku na podstawie cyklu publikacji powiązanych tematycznie pn. „Archeologia - Przeszłość - Społeczeństwo: konceptualizacje problemów poznawczych (we) współczesności". Jest też absolwentką studiów podyplomowych „Rzeczoznawstwo uzbrojenia", które odbyła na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Łódzkiego w latach 2017–2018.

Po obronie pracy doktorskiej, została zatrudniona na stanowisku adiunkta w Katedrze Archeologii, a z czasem w Instytucie Archeologii Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej w Lublinie, gdzie przepracowała równo 20 lat. W latach 2014-2018 była też zatrudniona w Instytucie Archeologii i Etnologii PAN w Warszawie, na stanowisku: Kierownik Zespołu Badawczego powołanego do realizacji projektu naukowego pt. „Archeologiczne Przywracanie Pamięci o Wielkiej Wojnie. Materialne pozostałości życia i śmierci w okopach na froncie wschodnim oraz stan przemian krajobrazu pobitewnego w rejonie Rawki i Bzury".

Od października 2022 roku pracuje w Instytucie Archeologii na Uniwersytecie Łódzkim jako pracownik naukowo-dydaktyczny na stanowisku Profesora Uczelni.

ZAINTERESOWANIA 

Praktyki materialno-dyskursywne sprzyjające sprawiedliwości i spójności społecznej, archeologia prospołeczna, archeologia niedawnej przeszłości, ontologia relacyjna, materialność, multimodalność, metodologia, archeologia wojen i destrukcji, studia nad pamięcią, krytyczne studia nad dziedzictwem, budowanie pokoju, w tym edukacja dla pokoju, muzealnictwo, turystyka kulturowa, historia publiczna. W swoich badaniach koncentruje się na przyczynach, skutkach i przejawach historycznych wydarzeń i procesów wypartych lub zapomnianych, w tym historycznego użycia broni masowego rażenia, zbrodni wojennych, masowych prześladowań wojennych i ludobójstw. Jestem aktywnie zaangażowana w troskę o wartość materialnych śladów i świadectw samych w sobie oraz o uobecnianie w przestrzeni naukowej i społecznej miejsc i rzeczy znaczących dla kultury (np. jako materialnych przestróg), a także o godne upamiętnianie ofiar wojen i konfliktów, w tym miejsc ich spoczynku.

dr Adrianna Szczerba jest pracownikiem naukowym Katedry Archeologii Historycznej i Bronioznawstwa Instytutu Archeologii UŁ. Jej zainteresowania naukowe obejmują: historię i metodologię archeologii, dzieje nauki polskiej (w tym przede wszystkim historię Uniwersytetu Łódzkiego) oraz biografistykę. Obecnie realizuje grant badawczy „Kierownictwo Badań nad Początkami Państwa Polskiego (1949-1953) – geneza, działalność, znacznie”. Grant obejmuje szeroko zakrojone, interdyscyplinarne badań nad genezą i funkcjonowaniem państwa pierwszych Piastów, które podjęto w związku z koniecznością uczczenia tysiąclecia państwa polskiego i jego chrztu. Akcja „przygotowania wielkiej rocznicy” (choć inaczej tę rocznicę rozumiał Kościół, inaczej Państwo, a jej cele naukowe splatały się z politycznymi) była największym przedsięwzięciem w dziejach polskiej humanistyki w okresie powojennym. Program milenijnych uroczystości zmienił stan naszej wiedzy o czasach początków polskiej państwowości i miejscu Polski na mapie wczesnośredniowiecznej Europy. Odegrał również ważną rolę w kreowaniu nowej świadomości narodowej społeczeństwa polskiego po zmianie granic w 1945 r. Oprócz realizacji grantu dr Szczerba przygotowuje również do druku książkę dotyczącą historii kamienicy przy ul. Uniwersyteckiej 3 w Łodzi i losów jej lokatorów, dawnych pracowników UŁ, na tle dziejów Uniwersytetu Łódzkiego.

dr Dawid Kobiałka urodził się 13 sierpnia 1985 roku w Chojnicach. Po ukończeniu szkoły podstawowej oraz liceum ogólnokształcącego rozpoczął w 2004 roku studia wyższe na kierunku archeologia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Studia archeologiczne ukończył w 2009 roku pracą magisterską pt. „Biografia rzeczy w teorii i praktyce, której promotorem był prof. W. Rączkowski. W 2009 roku przebywał na rocznym stypendium w ramach programu Erasmus na Uniwersytecie Linneusza w Kalmar (Szwecja), który ukończył uzyskaniem tytułu magistra (MA) na podstawie pracy pt. „Approaching archaeologists’ culture. Slavoj Žižek, psychoanalysis and archaeology” – prof. C. Holtorf był jej promotorem. W 2010 roku obronił także pracę licencjacką w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu na podstawie pracy pt. „Etnografia i historie długiego życia archeologicznych artefaktów”, pod kierunkiem ówczesnej dr A. W. Brzezińskiej.

W latach 2009-2014 był uczestnikiem studiów doktoranckich na Wydziale Historycznym Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza zakończonych uzyskaniem tytułu doktora na podstawie rozprawy pt. „Archeologia Józefa Kostrzewskiego z perspektywy współczesnej refleksji metodologicznej (promotor prof. W. Rączkowski). W okresie studiów doktoranckich przebywał w latach 2012-2013 na stypendium Instytutu Szwedzkiego na Uniwersytecie Linneusza w Kalmar. W jego trakcie realizował badania dotyczące roli i znaczenia odtwórstwa historycznego (projekt pt. „Back to the past? The relations between tourism, past, and cultural heritage. The case of Poland and Sweden”).

dr Olgierd Ławrynowicz pracuje jako adiunkt w Katedrze Archeologii Historycznej i Bronioznawstwa UŁ. Specjalizuje się w badaniach uzbrojenia średniowiecznego oraz w archeologii współczesności i archeologii konfliktów zbrojnych. Od kilku lat prowadzi badania nad śladami niemieckich zbrodni nazistowskich w lasach podłódzkich. Pełni funkcję kierownika projektu badawczego „Miejsca pamięci i zapomnienia. Badania interdyscyplinarne północnych terenów Jury Krakowsko–Częstochowskiej”, realizowanego w ramach Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego. Od 2013 r. współtworzy program jedynych w Polsce studiów podyplomowych „Rzeczoznawstwo uzbrojenia”, na których jest wykładowcą i współkoordynatorem. Regularnie prowadzi gościnne wykłady i warsztaty w ramach programu dydaktycznego Katedry Archeologii Uniwersytetu Zachodnioczeskiego w Pilznie. Jest aktywnym członkiem Stowarzyszenia Naukowego Archeologów Polskich oraz Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Broni i Barwy. W swej pracy duży nacisk kładzie na działania popularyzatorskie, wychodząc z założenia, że poznawanie przeszłości powinno odbywać się także z myślą o społecznościach lokalnych.

dr Per Martin Olof Rundkvist

dr Aldona Andrzejewska jest archeologiem, doktorem, starszy wykładowcą w Katedrze Archeologii Historycznej i Bronioznawstwa. Jej zainteresowania badawcze skupiają się przede wszystkim na  archeologii wczesnego średniowiecza. Obejmują zagadnienia rozwoju budownictwa grodowego, przemian osadniczych, kultury materialnej. W swoim dorobu ma także dokonania w zakresie archeologii młodszych etapów chronologicznych, takie jak badania obiektów obronnych, sakralnych i miast. Interesuje się dawną wytwórczością przedmiotów, technikami i technologiami rzemieślniczymi, głównie solowarstwem, szklarstwem, garncarstwem i metalurgią. Autorka ponad 70 publikacji. Jej pasja to literatura historyczna, podróże po ziemiach naszych wschodnich sąsiadów, zapomniane tradycje kulinarne.

Professor emerita.

Professor emerita.

dr Artur Ginter jest archeologiem, informatykiem oraz kierownikiem Pracowni Datowania Luminescencyjnego i Konserwacji Zabytków Instytutu Archeologii UŁ. Specjalizuje się w badaniach archeologiczno-architektonicznych obiektów o średniowiecznej i nowożytnej metryce, badaniach laboratoryjnych oraz prawnych aspektach ochrony zabytków. Od wielu lat prowadzi badania archeologiczne miast, zamków, obiektów sakralnych i rezydencjonalnych w całej Polsce. W ramach laboratorium stara się obiektywizować obserwacje archeologiczne z użyciem licznych pomiarów i metod, oraz realizuje zlecenia komercyjne dla podmiotów zewnętrznych.

dr Magdalena Majorek urodziła się w 1984 r. w Radziejowie (kujawsko-pomorskie), Po ukończeniu szkoły podstawowej i liceum ekonomicznego (ZSRCKU w Przemystce) rozpoczęła (w 2003 r.) studia na Wydziale Nauk Historycznych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu na kierunku archeologia oraz (w 2005 r.) studia na Wydziale Biologii i Nauk o Ziemi Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu - na kierunku geografia. Pierwsze studia, ze specjalizacją konserwacja zabytków archeologicznych, zakończyła w 2008 r. realizacją pracy pt. ”Studnia z badań archeologiczno-architektonicznych na placu klasztornym w Inowrocławiu w 2005 roku” pod kierunkiem prof. dr hab. Andrzeja Nowakowskiego. Drugie studia zakończyła w 2010 r. ze specjalnością: geografia fizyczna i kształtowanie krajobrazu, specjalność - gleboznawstwo, obroną pracy dyplomowej pt. „Zróżnicowanie zawartości fosforu w powierzchniowych poziomach gleb na terenie byłego KL Stutthof” pod kierunkiem prof. dr hab. Renaty Bednarek. Od 2007 roku współpracowała z Pracownią Konserwacji UMK w Toruniu, uczestniczyła w licznych badaniach terenowych, prowadziła działalność świadczącą usługi archeologiczne. Równocześnie, w latach 2013–2017 była studentką Studium Doktoranckiego Wydziału Nauk Historycznych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Pracę doktorską pt. „Drewniane trumny z krypt kościoła pw. Imienia NMP w Szczuczynie jako źródło do badań nad nowożytną obrzędowością pogrzebową” napisała pod kierunkiem dr. hab. Małgorzaty Grupy, prof. UMK.

W 2018 r. została zatrudniona w Instytucie Archeologii Uniwersytetu Łódzkiego, obecnie na stanowisku asystenta w Katedrze Archeologii Historycznej i Bronioznawstwa, Laboratorium Datowania Termoluminescencyjnego i Spektrometrii. 

W ostatnich latach prowadziła lub brała udział w badaniach archeologicznych m.in. w obrębie Torunia, Gdańska, Gniewu, Szczuczyna, Radzynia Podlaskiego, Muszyny, Żagania, Chełmska Śląskiego, Domanic, północnych terenów Jury Krakowsko-Częstochowskiej,

mgr Mariusz Rychter jest absolwentem Liceum Konserwacji Architektury oraz Policealnego Studium Zawodowego ze specjalizacją budownictwo ogólne. Dyplom „Adaptacja dworu w Grabowie na cele domu dziecka” zdobył I miejsce w konkursie prac dyplomowych organizowanym przez Organizację Inżynierów i Techników Budownictwa. Naukę na pięcioletnich studiach magisterskich o specjalności Archeologia Polski i powszechna zakończył pracą magisterską „Drewniane budownictwo mieszkalne wczesnych faz późnego średniowiecza w Polsce” napisaną pod kierunkiem prof. dr hab. Romany Barnycz-Gupieniec. Od 1991 roku kieruje Pracownią Konserwacji Zabytków Metalowych w Instytucie Archeologii UŁ. Wykładowca przedmiotu „Konserwacja zabytków na studiach podyplomowych z rzeczoznawstwa uzbrojenia”. Współautor dwóch książek. Autor i współautor ponad dwudziestu artykułów.

mgr Paweł Zawilski 

Biogram w trakcie tworzenia

mgr Aleksander Andrzejewski od 1978 roku jest etatowym pracownikiem najpierw Katedry Archeologii, a później Instytutu Archeologii UŁ. Od 1986 roku kieruje Zespołem Naukowo-Technicznym tegoż Instytutu. Jego zainteresowania naukowe skupiają się wokół metodyki badań terenowych oraz archeologii historycznej. Prowadzi badania zespołów miejskich, zamków, zespołów rezydencjonalnych i obiektów sakralnych, kościołów i klasztorów. Terenem eksploracji są: Pomorze Gdańskie, Polska Centralna, Górny Śląsk, Kujawy, Podlasie. Prowadził badania naukowe na terenie Białorusi, Francji i Hiszpanii. Odbył staże i badania studyjne na Litwie, Łotwie i Słowacji oraz w Czechach, Danii, Finlandii, Niemczech, Szwecji i Rosji. Jest autorem i współautorem kilku książek oraz kilkudziesięciu artykułów naukowych publikowanych w Polsce i za granicą. Redaguje wydawnictwa Instytutu Archeologii UŁ oraz Stowarzyszenia Naukowego Archeologów Polskich, Oddział w Łodzi. Organizuje krajowe i międzynarodowe konferencje naukowe, wystawy oraz przedsięwzięcia o charakterze popularyzatorskim. 

Jest aktywnym członkiem Stowarzyszenia Naukowego Archeologów Polskich. Zasila szeregi Włocławskiego Towarzystwa Naukowego. Od 2012 roku należy do prezydium międzynarodowej korporacji naukowej Castella Maris Baltici. Jest członkiem European Association of Archaeology. Zasiada w Radzie Zakładowej i przewodniczy Radzie Oddziałowej Związku Nauczycielstwa Polskiego. Pracuje w Uczelnianych Komisjach: mieszkaniowej i socjalnej. Jest także członkiem komisji Wydziałowych. Od kilku kadencji uczestniczy w obradach Rady WF-H UŁ.

Prywatnie interesuje się sportami motorowymi. Był sędzią w zawodach motorowych, za co otrzymał złotą odznakę Ludowych Zespołów Sportowych. Miłośnik turystyki nieoczywistej, zwłaszcza lubi poznawać kresy wschodnie.

dr Joanna Apanowicz ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Łodzi na Wydziale Grafiki, specjalizacja Grafika Projektowa. Od połowy lat dziewięćdziesiątych aktywna zawodowo jako grafik projektant. W roku 2013 obroniła doktorat na macierzystej uczelni w dyscyplinie sztuk pięknych na temat: „Liber non scriptum – książka nienapisana” traktujący o szeroko rozumianej książce artysty. Pracowała dydaktycznie na stanowisku adiunkta w Wyższej Szkole Sztuki i Projektowania w Łodzi. Wykładała dla studentów Warszawskiej Szkoły Fotografii i Grafiki Projektowej oraz Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi. W latach 2005 – 2014 prowadziła Pracownię Dokumentacji Naukowej, Zakładu Genetyki Medycznej UM w Łodzi. W wolnych chwilach zajmuje się pracą twórczą w obszarach ceramiki, książki artysty i biżuterii autorskiej. Bierze czynny udział w życiu artystycznym, prezentując swoje prace na wystawach i konkursach w kraju i za granicą. Publikuje oraz uczestniczy w konferencjach. Obecnie zatrudniona jest w Instytucie Archeologii UŁ, w zespole naukowo-technicznym.

dr Jolanta Dybała jest doktorem nauk humanistycznych w zakresie historii. W 2011 r. na Wydziale Filozoficzno-Historycznym UŁ obroniłam rozprawę doktorską pt. Ideał kobiety w greckiej literaturze patrystycznej IV i początku V wieku (w świetle pism kapadockich Ojców Kościoła i Jana Chryzostoma), której promotorem był prof. dr hab. Maciej Kokoszko. Pełnię funkcję sekretarza dwóch czasopism wydawanych przez Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego – „Studia Ceranea. Journal of the Waldemar Ceran Research Centre for the History and Culture of the Mediterranean Area and South-East Europe” i „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Archaeologica”.

mgr Joanna Gołębiowska pracuje w sekretariacie Instytutu Archeologii UŁ. Administruje stroną internetową i prowadzi fanpage Instytutu na facebooku. Układa plany zajęć, odpowiada na trudne pytania studentów i obsługuje USOS. Z wykształcenia jest archeologiem. Pracę magisterską pt. „Wyobrażenia zwierząt w neolicie ziem polskich” napisała pod kierunkiem prof. Lucyny Domańskiej i obroniła w 2004 r. Przed rozpoczęciem studiów, w czasie ich trwania oraz po ich zakończeniu spędziła czas w terenie, uczestnicząc w licznych ekspedycjach wykopaliskowych, głównie w Polsce Środkowej. Jest autorem lub współautorem licznych sprawozdań i opracowań inwestorskich oraz kilku artykułów. Ma ogródek warzywny, uprawia miejskie zbieractwo ziół, owoców i warzyw oraz amatorsko gotuje.

mgr Łukasz Trzciński

dr hab. Marcin Kępiński jest absolwentem socjologii kultury na Uniwersytecie Łódzkim. Od 2004 r., po ukończeniu Studium Doktoranckiego Nauk Humanistycznych Wydziału Filozoficzno-Historycznego UŁ, pracuje jako adiunkt w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej Uniwersytetu Łódzkiego. W latach 2002-2010 był wykładowcą Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi na kierunku dziennikarstwo. Autor książek: Mit, symbol, historia, tradycja. Gombrowicza gry z Kulturą, Podróż w ciemności. Kulturowe obrazy wojny oraz Pomiędzy pamięcią autobiograficzną a zbiorową. Polska Ludowa i stan wojenny w narracjach łódzkich nauczycieli. Publikuje w „Kulturze i społeczeństwie”, „Kulturze i Historii”, „Etnografii Polskiej”, „Kulturze i Wychowaniu”, „Zeszytach Wiejskich” oraz monografiach konferencyjnych. Obszary badawcze dra hab. Kępińskiego mieszczą się w zakresie antropologii symbolicznej, społecznego i kulturowego oddziaływania mediów, kulturowych obrazów wojny, antropologii literatury oraz pamięci Polski Ludowej i stanu wojennego.

prof. dr hab. Bożena Nowina-Sroczyńska jest antropologiem kultury, profesorem w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej UŁ. Jej zainteresowania badawcze koncentrują się wokół: antropologii  symbolicznej, antropologii sztuki, antropologii filmu, mitu, rytuału i obrzędu. Kategorie te wykorzystywane są przez nią do analizy dzieł artystycznych (Przezroczyste ramiona ojca. Etnologiczne studium o magicznych dzieciach, 1997). Jest konsultantem, autorem i współautorem scenariuszy filmów etnograficznych. Wkrótce ukażą się książki: Kultura podhalańska jako doświadczenie osobiste. Koncepcja formy sylwicznej (podsumowująca wieloletnie badania na Podhalu) oraz Mistrzowie ostentacyjnych transgresji (poświęcona grupie artystycznej Łódź Kaliska). Żyć by jej było trudno bez: żartu, podróży po Europie Środkowej i Bałkanach, mistrzów kina (Herzoga, Viscontiego, Felliniego, Bergmana, Kurosawy, Wendersa) i literatury (Kundery, Manna, Hrabala, Gombrowicza, Miłosza, Pilcha, Stasiuka). Ma dwie córki, wnuczkę, męża i kota Harry’ego.

prof. dr hab. Wiesław Puś zainteresowania naukowe profesora obejmują historię społeczno-gospodarczą ziem polskich w XIX i XX w. oraz historię Żydów Polskich w okresie zaborów. Interesuje się również historią wojskowości w średniowieczu. W maju 2018 r. ukazała się publikacja Profesora pt. Przemysł w majątkach ziemiańskich w Królestwie Polskim w latach 1879-1913. W 2017 r. brał udział w przygotowaniu stałej wystawy w Muzeum Miasta Łodzi zatytułowanej „Na wspólnym podwórku. Łódzki tygiel kultur i wyznań”. W katalogu wystawy opublikowano artykuł profesora – „Żydzi w wielonarodowej Łodzi do 1939 r.”. Jego hobby to książki z zakresu kosmologii. Odpoczywa najchętniej w lesie i nad wodą na swojej działce na Mazowszu.

dr Sebastian Latocha jest adiunktem w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej UŁ. Jego główne zainteresowania naukowe koncentrują się wokół antropologii medycznej, pluralizmu medycznego, teorii zdrowego rozsądku (myślenia potocznego) i badania jego emanacji w kontekście praktyk związanych ze zdrowiem, chorobą i ratowaniem życia ludzkiego. Jako wykonawca dwóch grantów Komisji Europejskiej („United States of Europe – A Travelling Exhibition about European Identity and Todey’s Europe” oraz „AMIEurope – Art Migrations into European Cultures”) ma doświadczenie także w etnografii wizualnej. We współpracy ze Stowarzyszeniem Twórców Sztuki Użytkowej adaptuje willę w Woli Krzysztoporskiej na galerię i pracownie dla animatorów ginących zawodów z pogranicza rzemiosła i sztuki. Jest amatorem holenderskich muzeów i antykwariatów, kolekcjoner map i widoków.

dr Alicja Piotrowska jest antropolożką, adiunktem w Zakładzie Antropologii Kulturowej w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej UŁ. Jej zainteresowania badawcze wiążą się z praktycznym wymiarem antropologii. W swoich badaniach zajmuje się m.in. problematyką inkluzji społecznej wspartej przez innowacje społeczne, antropologią wizualną w kontekście przestrzeni zurbanizowanych i oddolnymi ruchami społecznymi. Szczególnie interesuje się  badaniami partycypacyjnymi / peer research w kontekście włączania grup marginalizowanych. 

Realizowała jako współwykonawca m.in. grant badawczy finansowany przez PFRON pt. (Nie)widoczni: niepełnosprawność i choroba w doświadczeniu osób w kryzysie bezdomności przebywających w instytucjach pomocy. Perspektywa antropologii kulturowej w badaniu podwójnego wykluczenia orazprojekt dla Wydziału Filozoficzno-Historycznego pt. Humanistyka stosowana dla rozwoju: od innowacji do aplikacji (APHUM Base i AP Forum) w ramach programu „Dialog”. Od 2019 roku kieruje Ośrodkiem Dokumentacji i Informacji Etnograficznej PTL.

Lubi spotykać nowych ludzi i poznawać odmienne perspektywy. Ciekawi ją różnorodność współczesnej rzeczywistości i płynność między lokalnym a globalnym, wirtualnym a rzeczywistym.  Kocha energię miast, ale od czasu do czasu znajduje wyciszenie w górach.

dr hab. Monika Kujawska jest adiunktem w Zakładzie Teorii i Badania Kultury Współczesnej Instytut Etnologii i Antropologii Kulturowej. Jej zainteresowania badawcze koncentrują się wokół antropologii ekologicznej, etnobotaniki, kultury społeczności tubylczych i metyskich Ameryki Płd. oraz metodyki badań terenowych.

dr hab. Katarzyna Kaniowska Antropolog kultury; jej zainteresowania badawcze koncentrują się wokół teorii kultury, metodologii antropologii, etyki badań antropologicznych, problematyki pamięci i historii antropologii. Pracuje w Zakładzie Teorii i Badania Kultury Współczesnej UŁ. Wypromowała kilku doktorów, zrecenzowała 9 prac habilitacyjnych i 11 doktorskich. Prowadziła zajęcia w Uniwersytecie Wrocławskim, Uniwersytecie Warszawskim i Collegium Civitas. Od wielu lat pozostaje ekspertem NCN. Przewodniczy Radzie Naukowej Polskiego Instytutu Antropologii, z którym jest związana od początku działalności Instytutu. Od 2003 roku jest członkiem Komitetu Nauk Etnologicznych PAN, w którym pełniła funkcję sekretarza, a od 2013 w prezydium Komitetu (w okresie dwóch kadencji) pełni funkcję wiceprzewodniczącej. Jest członkiem zespołów i rad redakcyjnych kilku czasopism, takich jak: Kultura i Społeczeństwo, Lud, Łódzkie Studia Etnograficzne, wcześniej zaś Tematów z Szewskiej. Należy do Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego i Sekcji Metodologicznej PTL, jak również do EASA. Współpracuje z antropologami i socjologami.   

dr Aleksandra Krupa-Ławrynowicz jest antropologiem kultury, etnografem, adiunktem w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej UŁ. W swej praktyce badawczej zajmuje się przede wszystkim dziedzictwem kulturowym zapisanym w krajobrazie i pamięci. Terenem jej badań jest najczęściej miasto, a największym wyzwaniem Łódź, choć przez wiele lat prowadziła badania na północnych terenach Jury Krakowsko-Częstochowskiej. Przygląda się dynamice przemian lokalnych przestrzeni i tożsamości; praktykom i strategiom działania w krajobrazie (z krajobrazem); sposobom projektowania i ochrony dziedzictwa kulturowego. Interesuje ją etnografia architektury, czyli architektura jako element przestrzeni, formuła doświadczania codzienności, ale także idea społeczna, polityczna, instrument władzy i pamięci kulturowej. Bierze udział w projektach badawczych poświęconych rekonstruowaniu miejskich narracji. Angażuje się w działania inter- i transdyscyplinarne, zwłaszcza w badawcze spotkanie etnografii i archeologii współczesności. Bliska jest jej także perspektywa antropologii zmysłów, w ramach której eksploruje i interpretuje miejskie pejzaże sensoryczne. Sprzyja humanistyce stosowanej i współpracy międzysektorowej. Stara się uprawiać etnografię wspólnotową, czyli działać dla i z lokalnymi społecznościami. Antropologiczne praxis realizuje także poza uczelnią – prowadzi warsztaty edukacyjne, projekty animacyjne, badania na zlecenie. Jest członkiem redakcji czasopisma „Łódzkie Studia Etnograficzne”, należy do Rady Naukowej Ośrodka Badań Interdyscyplinarnych nad Wielokulturową i Wielonarodową Łodzią i Regionem UŁ, pełni funkcje organizacyjne w Polskim Towarzystwie Ludoznawczym (zastępca sekretarza generalnego Zarządu Głównego, zastępca sekretarza w Oddziale Łódzkim), jest członkiem międzynarodowych towarzystw naukowych. Lubi słuchać ludzi, muzyki i wiedzieć, co jest grane.

dr Katarzyna Orszulak-Dudkowska jest antropolożką kultury i etnografką, adiunktką i wicedyrektorką w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej UŁ. Jej główne zainteresowania badawcze koncentrują się wokół problematyki tradycyjnego i współczesnego folkloru, antropologii słowa i antropologii codzienności (praktyk kulinarnych, zamieszkiwania, komunikacji nieformalnej), a także antropologii materialności oraz problematyki designu. Jest autorką dwóch książek „Ogłoszenie matrymonialne. Studium z pogranicza folklorystyki i antropologii kultury” (2008) i „Arytmetyka codzienności. Antropologiczna analiza rachunków domowych” (2019) oraz ponad 40 artykułów naukowych z obszaru etnografii, antropologii kultury i studiów nad folklorem. W ostatnich latach realizowała m.in. projekty badawcze związane z praktykami zamieszkiwania, ekonomią życia prywatnego/codziennego, obrzędowością rodzinną i doroczną oraz tradycją regionalną i folklorem. Jest członkinią zespołu przygotowującego „Leksykon Folkloru Polskiego” (grant NPRH na lata 2022–2027). Współpracuje ze środowiskiem zewnętrznym, realizuje badania na zlecenie, konsultuje teksty prasowe i produkcje filmowe, prowadzi wykłady popularnonaukowe. Jest sekretarzem redakcji czasopisma „Łódzkie Studia Etnograficzne”, członkiem Zarządu Oddziału Łódzkiego  Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego i wiceprzewodniczącą Sekcji Folklorystycznej Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego. Należy do Rady Muzeum przy Muzeum Archeologicznym i Etnograficznym w Łodzi.

dr hab. Grażyna Karpińska etnolożka, antropolożka kultury. Uprawia antropologię miasta i antropologię w mieście „wychodzoną” głównie w Łodzi i okolicach, czyli dotyczącą Łodzi i pobliskich miasteczek, ich wielokulturowego klimatu społecznego. Napisała książkę Miejsce wyodrębnione ze świata. Przykład łódzkich kamienic czynszowych (Łódź 2000) oraz artykuły o miejskiej codzienności i miejskich narracjach w czasie zwykłym i niezwykłym. Zajmuje się też przeszłością w krajobrazie miasta i wsi oraz cyfrowymi archiwami. Kierowała projektem „Utworzenie repozytorium cyfrowego zbioru <Robotnicy w XIX i XX wieku>” (grant NPRH). Jest redaktorką naczelną „Łódzkich Studiów Etnograficznych” – czasopisma Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego. Lubi towarzystwo zwierząt i leniuchowanie. Jej dom jest pełen zwierzaków, a na leniuchowanie brakuje czasu.

dr hab. Inga Kuźma ­­– Antropolożka, adiunkt, kierowniczka Pracowni Antropologii Praktycznej w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej UŁ, pracuje w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej WFH UŁ oraz prowadzi ogólnouniwersyteckie Centrum Innowacji Społecznych UŁ. Jej zainteresowania naukowe wiążą się niemal ściśle z zaangażowaniem w działalność pozauczelnianą. Zajmują ją pod kątem badawczym oraz jednocześnie społecznikowskim i praktycznym alianse z różnego rodzaju podmiotami z otoczenia zewnętrznego - głównie z NGO i jednostkami samorządowymi. Jej badania i działania skupiają się na problematyce włączenia społecznego (szczególnie: bezdomność) i zapobieganiu (oraz badaniu) skutków wyłączenia; działa badawczo i społecznie na polu problematyki kobiet, gender i herstory (w tym jako współzałożycielka i członkini zarządu Fundacji Łódzki Szlak Kobiet oraz Seminarium Interdyscyplinarnego Gender przy Centrum Innowacji Społecznych UŁ). Interesuje się także kwestiami, w tym praktycznymi, związanymi z dyskryminacją i równym traktowaniem itp. w instytucjach. Stara się, aby badania i projekty, w jakich bierze udział, miały w sobie potencjał przyszłych modeli i rozwiązań. Ma za sobą również doświadczenia udziału (jako ekspertka i badaczka) w programach międzynarodowych o charakterze edukacyjnym, włączających społecznie, podwyższających umiejętności i kompetencje osób uczestniczących, jak Erasmus+ oraz Europe for Citizens. 

dr Damian Kasprzyk adiunkt w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej Uniwersytetu Łódzkiego. Zasiada w redakcjach czasopism: „Zeszyty Wiejskie”, „Zbiór Wiadomości do Antropologii Muzealnej”, „Rocznik Towarzystwa Naukowego Płockiego”. Członek Rady Muzeum przy Muzeum Archeologicznym i Etnograficznym w Łodzi oraz Muzeum Wsi Radomskiej w Radomiu. Jego zainteresowania badawcze to regiony i regionalizmy, zagadnienia tożsamości regionalnej oraz muzeologia. Bardzo ceni sobie udział w projektach badawczych realizowanych przez wrocławską Fundację Ważka a finansowanych przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego: „Dożynki – wymiar lokalny i ponadregionalny” (2016) oraz „Zespoły ludowe – laboratorium etnograficzne” (2015). Lubi udzielać się społecznie. Jest prezesem łódzkiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego. Współpracuje z wieloma muzeami i stowarzyszeniami społeczno-kulturalnymi. U bliźnich najbardziej ceni bezinteresowność, skromność i hojność. Lubi dobre kino, teatr i spotkania z przyjaciółmi; chciałby mieć na nie więcej czasu. Nie kupuje chleba – sam go piecze.

dr Marta Songin-Mokrzan adiunkt w Pracowni Antropologii Praktycznej Instytutu Etnologii i Antropologii Kulturowej na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Łódzkiego. Zajmuje się antropologią materialności, antropologią technologii, etnografią procesów produkcyjnych, filozofią i ontologią maszyn. Kierownik projektu finansowanego przez Narodowe Centrum Nauki w ramach programu FUGA2 pt. „Specjalna Strefa Ekonomiczna jako przestrzeń realizacji <<neoliberalnego imaginarium>>” prowadzonego w latach 2013-2016. Autorka książki Zwrot ku zaangażowaniu. Strategie konstruowania nowej tożsamości antropologii (2014).

dr Ruxandra Ana – jest antropolożką społeczną, latynoamerykanistką. Interesują ją zagadnienia związane z antropologią tańca, antropologią mobilności, niematerialnym dziedzictwem kulturowym, gender studies, rasą i turystyką w kontekstach postkolonialnych, w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach. Była kierowniczką projektów sfinansowanych w konkursach NCN Preludium i Etiuda, obecnie prowadzi badania w ramach projektu „Pomiędzy prekaryjnością a prestiżem. Praga migrantów w branży tanecznej w dobie kryzysu” (grant Sonatina). Publikowała w "Journal of Ethnic and Migration Studies", "Leisure Studies", "Ethnologie Française", "Ethnologia Europaea". Obszary badań etnograficznych: Kuba, Włochy, Niemcy.

dr Michał Żerkowski jest antropologiem kulturowym, etnologiem, asystentem w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej UŁ. Jego zainteresowania badawcze to algonkianistyka, antropologia psychologiczna i kognitywna, antropologia religii, mitoznawstwo (w tym geomitoznawstwo), porównawcze badania etnoontologii, etnohistoria oraz historia antropologii kulturowej. Zaangażowany w projekty badawcze z obszaru geomitoznawstwa, antropologii psychologicznej i kognitywnych badań nad religią (CSR). Jest członkiem IUAES, PTL, PAES/PATE, a prywatnie kolekcjonerem tradycyjnej sztuki pozaeuropejskiej.

Krystyna Piątkowska pracowła jako adiunkt w Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej UŁ. Jest autorką licznych publikacji naukowych i popularyzujących wiedzę o kulturze i dyscyplinie antropologicznej, w tym książek Kultura a ikonosfera: etnologiczne studium wybranych przykładów ze wsi współczesnej (1994) oraz Estetyczne i etyczne aspekty współczesnej antropologii (2016). Jako wykonawczyni i ekspertka brała udział w licznych projektach badawczych (np. raport „Stan i zróżnicowanie kultury wsi i małych miast w Polsce” 2010/11 oraz „Infrastruktura kulturalna i formuły działania urzędu pracy w nowej sytuacji kulturowej wobec stanu świadomości i praktyk osób bezrobotnych” 2014/17). Doktor Piątkowska zajmuje się sztuką, wizualnością oraz ikonosferą – światem obrazów współczesnej kultury, historią ciała, codziennością i kontekstami życia prywatnego, a także szeroko rozumianą antropologią obszarów miejskich, ze szczególnym uwzględnieniem problematyki rewitalizacji oraz organizacji miasta w aspekcie atrybutów dyskryminacyjnych, takich jak bezrobocie i wykluczenie społeczne. Tworzy teksty kulturowe – scenariusze filmowe, projekty reklam i wystaw, dawniej zajmowała się również kreację kampanii wyborczych (ROAD, UW) oraz ich oceną. Pod koniec ubiegłego wieku pełniła m.in. funkcję rzecznika prasowego prezydenta Łodzi.

mgr Anna Deredas starsza specjalistka w Etnograficznym Archiwum im. Bronisławy Kopczyńskiej-Jaworskiej.

prof. dr hab. Elżbieta Jung jest pasjonatką historii filozofii i teologii średniowiecznej, historii myśli kobiet oraz filozofii nauki. Ostatnie dwadzieścia lat zajmuje się historią fizyki, przede wszystkim jej XIV-wiecznymi twórcami: Oksfordzkimi Kalkulatorami, oraz historią teologii późno-średniowiecznej, inspirującej istotne teorie matematyczne. Fascynująca przygoda naukowa to również badania nad angielską myślą kobiet XVII i XVIII wieku. Moje pasje znajdują odzwierciedlenie w 150 publikacjach naukowych począwszy od książek, artykułów, prac translatorskich po wydania tekstów średniowiecznych w języku łacińskim. Publikacje naukowe były w znacznej mierze efektem prestiżowych stypendiów naukowych realizowanych na Harvard University, Department of the History of Science, Boston College, Department of Theology, Massachusetts Institute of Technology, Dibner Institute for the History of Science and Technology. Prowadzenie zespołowych naukowych projektów badawczych, kierowałam i kieruję 9 grantami, to wspaniała okazja dla wspólnej pracy specjalistów oraz nauczania młodych adeptów nauki. Kierownictwo strukturalnym grantem europejskim – POKL we współpracy z 5 wydziałami UŁ dało doskonałą okazję do udoskonalenia systemu edukacji uniwersyteckiej. Zdobyte doświadczenia zostały docenione przez międzynarodową i polską społeczność naukową, byłam i jestem członkiem prezydiów stowarzyszeń naukowych oraz Komitetu Nauk Filozoficznych PAN. Praca naukowa, realizowana w kilku różnych dyscyplinach zaowocowała promotorstwem 9 prac doktorskich. Moja działalność nie ogranicza się do życia akademickiego, jestem Konsulem Honorowym Republiki Finlandii. Lubię dobrą kuchnię, piękne miejsca w naturze i kulturze, kocham psy i bardzo lubię patrzeć jak rozwijają się moje rośliny, które z pasją hoduje w domu.

dr hab. Artur Banaszkiewicz ukończył studia filozoficzne na Uniwersytecie Łódzkim w roku 1995, od tego czasu jest zatrudniony w Instytucie Filozofii UŁ, początkowo na stanowisku asystenta, a od roku 2003 – adiunkta. W 2003 r. obronił pracę doktorską na temat Byt i pojęcie. Wprowadzenie do ontologii Christiana Wolffa. W 2014 r. habilitował się na podstawie rozprawy Między światem dostępnym zmysłom a transcendencją. Kanta krytyka rozumu jako próba nowego ufundowania metafizyki. Doktor Banaszkiewicz zajmuje się filozofią niemieckiego oświecenia, zwłaszcza Christiana Wolffa i Immanuela Kanta. Jest autorem licznych przekładów rozpraw tych filozofów na język polski. Prowadzi zajęcia dydaktyczne na kierunkach: filozofia, okcydentalistyka i wojskoznawstwo.

dr hab. Robert Podkoński jego zainteresowania obejmują historię filozofii średniowiecznej i historię nauki europejskiej od Arystotelesa do Newtona i Leibniza. W swojej pracy badawczej skupia się na czternastowiecznej szkole oksfordzkich kalkulatorów, a szczególnie na – uznawanej za najwybitniejsze dzieło powstałe w niej powstałe – „Księdze kalkulacji” Ryszarda Swinesheada. Pracuje obecnie nad przygotowaniem współczesnej edycji krytycznej „Księgi kalkulacji”.

Uzyskał stopień doktora w 2006 r. na podstawie rozprawy „Matematyka w czternastowiecznej filozofii i teologii. Natura i struktura wielkości ciągłych w dziełach Ryszarda Kilvingtona”, napisanej pod kierunkiem prof. Elżbiety Jung. W 2018 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego. Podstawą habilitacji była monografia: „Suisetica inania. Ryszarda Swinesheada spekulatywna nauka o ruchu lokalnym” (Łódź 2017). W tomie tym znalazła się edycja krytyczna fundamentalnego dla „Księgi kalkulacji” traktatu „O ruchu lokalnym”, przygotowana na podstawie zachowanych średniowiecznych źródeł rękopiśmiennych.

W jego dorobku naukowym znajduje się ponadto książka „Ryszard Kilvington – nieskończoność i geometria” (Łódź, 2015), oraz ponad dwadzieścia artykułów (z których część we współautorstwie z E. Jung, M. Genslerem i M. Michałowską) wydanych w Polsce i zagranicą.

Przedstawiał wyniki swoich badań na kilkunastu krajowych i międzynarodowych konferencjach. Brał udział w trzech projektach KBN/NCN jako wykonawca, zaś dwa zrealizował samodzielnie (Fundacja na Rzecz Nauki Polskiej „Kwerenda” oraz NCN „Miniatura”). W 2007 r. uczestniczył w międzynarodowych warsztatach na temat edycji średniowiecznych tekstów rękopiśmiennych zorganizowanych przez prof. M. Henningera na Georgetown University (Waszyngton D.C., Stany Zjednoczone).

Jest zatrudniony w Instytucie Filozofii UŁ od 2001 r., najpierw na stanowisku asystenta, a od 2006 na stanowisku adiunkta. Na kierunku filozofia prowadzi zajęcia konwersatoryjne i seminaria z historii filozofii średniowiecznej i historii nauki przednowożytnej, na innych kierunkach zajęcia z filozofii.

Pozanaukowo interesuje się historią lotnictwa, pisze artykuły i recenzje dla czasopism: „Aeroplan” (Polska) i „Scale Aviation Modeller International” (Wielka Brytania).

dr hab. Tomasz Stegliński z Uniwersytetem Łódzkim związany od 1990 r. – najpierw jako student, następnie jako asystent i adiunkt na kierunku filozofia. Od 1996 r. zatrudniony w Katedrze Historii Filozofii UŁ, swoje zainteresowania wiąże z kulturą umysłową Francji XVII w. Najwięcej studiów własnych poświęcił dotychczas osobie Kartezjusza oraz jego kilku znanym następcom. Jest autorem opracowań książkowych i artykułów na temat związków filozofii nowożytnej z problematyką kosmologiczną, medyczną, obyczajową i religijną. Zajmuje się również przekładami z języka francuskiego licznych tekstów źródłowych należących do wspomnianego okresu. Napisał Ratio et Physis, fizyka teoretyczna Kartezjusza jako realizacja projektu Mathesis Universalis (Toruń 2003); Mistrz i kontynuator. René Descartes i Louis De La Forge (Łódź 2013). Przetłumaczył Świat albo Traktat o Świetle (Kraków 2004) Kartezjusza, Traktat o umyśle ludzkim (Kęty 2011) Louisa de la Forge’a oraz Sześć rozpraw o rozłączności oraz unii duszy i ciała (Łódź 2016) Gerauda de Cordemoy. Prywatnie bywa muzykiem, plastykiem, fotografikiem, pisarzem, motocyklistą, podróżnikiem. Bezgraniczny miłośnik psów i ciepłych mórz.

dr hab. Bartosz Żukowski profesor w Katedrze Historii Filozofii. Autor książek Niezauważona rewolucja. Konstruktywistyczny idealizm Richarda Burthogge’a (2019) oraz Esse est percipi? Metafizyka idei George’a Berkeleya (2012). W latach 2016-2019 Kierownik grantu NCN SONATA Niezauważona rewolucja. Wczesnonowożytny konstruktywizm Richarda Burthogge’a. W 2013 r. odbył staż naukowy na Uniwersytecie w Lund. Laureat Stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla wybitnych młodych naukowców (2014-2017), Nagrody Naukowej Fundacji Uniwersytetu Łódzkiego (2013) oraz Stypendium Ministra Edukacji i Nauki za osiągnięcia w nauce (2005/2006). Autor kilkudziesięciu publikacji i przekładów oraz ponad trzydziestu wystąpień na konferencjach międzynarodowych i krajowych. Członek międzynarodowych towarzystw naukowych (m.in. British Society for the History of Philosophy oraz International Berkeley Society). Jego zainteresowania badawcze obejmują: historię filozofii nowożytnej (epistemologia XVII i XVIII w., idealizm brytyjski), ontologię, metafizykę (problem sposobów istnienia), filozofię języka (uprawianą w nurcie formalnologicznym i strukturalistycznym) oraz kognitywistykę (teoria predictive mind).

dr Marcin Leszczyński adiunkt w Katedrze Historii Filozofii. Obronił rozprawę doktorską o filozofii nauki Georges’a Canguilhema. Zwolennik naturalizmu, który nie potrafi pozbyć się uwielbienia dla fenomenologii. Autor kilku artykułów naukowych i tłumaczenia autobiografii intelektualnej Paula Tilicha Moje poszukiwania absolutów. Współpracuje z Uniwersytetem Medycznym w Łodzi, gdzie prowadzi zajęcia dla studentów medycyny.
Jego obecne zainteresowania dotyczą niezwykle ważnego okresu w historii filozofii i nauki Zachodu, tj. wieku XVII. W Centrum Filozofii Przyrody UŁ realizuje grant NCN. Jego badania dotyczą Thomasa Willisa, angielskiego lekarza żyjącego prawie 400 lat temu. Określa się go niekiedy twórcą neurologii, a przynajmniej należy go uznać za osobę, która wprowadziła to słowo do języka angielskiego. Pomysły Willisa, choć niezupełnie oryginalne, nadal oddziałują na wyobraźnię naukową i nasze przeświadczenia o życiu i zdrowiu.
W wolnym czasie martwi się, że nie pracuje.

dr Joanna Papiernik adiunkt w Katedrze Historii Filozofii, historyk filozofii i filolog klasyczny. Autorka monografii Czy możemy poznać Boga naprawdę? Marsilio Ficino o duszy ludzkiej oraz kilkunastu artykułów w języku polskim i angielskim na temat: filozofii Platona, renesansowego platonizmu i humanizm, myśli Marsilia Ficina, a także średniowiecznej filozofii przyrody. Kierownik i wykonawca finansowanego przez Narodowe Centrum Nauki projektu pt. „Czy możemy poznać Boga naprawdę? Epistemologiczne aspekty uzasadnienia nieśmiertelności jednostkowej duszy ludzkiej w Teologii Platońskiej Marsilia Ficina”, realizowanego na Uniwersytecie Warszawskim w latach 2013-2015 (projekt wygrany w ramach konkursu FUGA 2). Wykonawca finansowanego przez Narodowe Centrum Nauki projektu pt. „W kierunku nowożytnej filozofii przyrody. Średniowieczna Szkoła Oksfordzkich Kalkulatorów, czyli matematyzacja fizyki Arystotelesa”, realizowanego w latach 2016-2018 na Uniwersytecie Łódzkim pod kierownictwem prof. Elżbiety Jung (projekt wygrany w ramach konkursu OPUS 9). Laureatka Kristeller-Popkin Travel Fellowships sponsorowanego przez „Journal of the History of Philosophy”.

Urodzony w 1951 r., studiował chemię i filozofię na Uniwersytecie Łódzkim. Zajmuje się filozofią nowożytną, głównie krytyczną recepcją filozofii Hegla i Marksa; doktorat: Jakościowa zmiana społeczna w świetle twórczości Karola Marksa (maszynopis, 1983), habilitacja: Encyklopedia kapitału w zarysie (Łódź, 1994). Ostatnia publikacja: Czy żyjemy w „naszej erze”? (Łódź, 2017). Obecnie emerytowany profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Łódzkiego.

Józef Piórczyński (studiował filozofię i psychologię na Uniwersytecie Warszawskim) jest badaczem niemieckiej myśli filozoficznej i filozoficzno-religijnej. Pierwsze dwie jego prace dotyczą nauki największego mistyka świata Jakuba Boehmego („Absolut, człowiek, świat”, 1991) oraz nauki Eckharta („Meister Ekhart. Mistyka jako filozofia”, 1997), który wywarł i ciągle wywiera wpływ na dzieje filozofii, religii i duchowości nie tylko niemieckiej. Filozofia wolności Schellinga, której poświęcona jest następna rozprawa („Wolność człowieka i Bóg”, 1999), wyrasta w swoim podstawowym projekcie z nauki Boehmego o naturze i złu. Dalsze rozprawy, jak poprzednia książka, mieszczą się w ramach filozofii niemieckiej drugiej połowy XVIII i początku XIX wieku: „Pierwszy egzystencjalista. Filozofia absolutnej skończoności Fryderyka Jacobiego” (2006); „Spór o rzeczy boskie” (między Jacobim a Schellingiem, 2012); „Spór o panteizm. Droga Spinozy do filozofii i kultury niemieckiej” (2016). Ostatnia rozprawa jest tłumaczona i ukaże się w niemieckim wydawnictwie Koenigshausen & Neumann własnym sumptem autora przy wsparciu Dziekana, prof. dr hab. Macieja Kokoszko. Hobby – XIX-wieczne obciążnikowe zegary ścienne.

prof. dr hab. Andrzej Indrzejczak absolwent Kulturoznawstwa (1989) i Filozofii (1993). Profesor zwyczajny, kierownik Katedry Logiki i Metodologii Nauk UŁ. Autor 5 książek i ponad 50 artykułów naukowych z zakresu logiki (teoria dowodu i logiki nieklasyczne), organizator 9 konferencji międzynarodowych, współredaktor czasopisma Studia Logica i serii wydawniczej Trends in Logic. Zainteresowania pozanaukowe to kultura antyczna, film i muzyka jazzowa.

prof. dr hab. Ryszard Kleszcz filozof, profesor zwyczajny, Instytut Filozofii Uniwersytetu Łódzkiego. Zainteresowania filozoficzne: epistemologia/metodologia nauk, filozofia analityczna, Szkoła Lwowsko – Warszawska, filozofia religii, metafilozofia. Autor ponad 130 publikacji z rozmaitych działów filozofii, w tym autor/redaktor 6 książek. Zainteresowania pozafilozoficzne: rozmaite, zwłaszcza zaś: biblistyka, eseistyka, historia najnowsza (w tym historia PRL), gromadzenie książek (głównie filozoficznych), literatura klasyczna, sport (zwłaszcza: lekkoatletyka, koszykówka NBA, boks), turystyka górska.

prof. dr hab. Marek Rosiak

dr hab. Janusz Ciuciura

dr hab. Janusz Kaczmarek pracuje w Katedrze Logiki i Metodologii Nauk na Wydziale Filozoficzno - Historycznym UŁ. Główne dziedziny badawcze to:

- ontologia – w szczególności ontologia formalna (w tym ontologia topologiczna); problemy: wittgensteinowska ontologia atomizmu logicznego, różne postaci atomizmu i substancjalizmu, teorie kategorii, teorie własności; 

- logika – teorie sądu w sensie logicznym, modalne i temporalne logiki w wersjach ontologicznych;

- antropologia filozoficzna – czyli główna dziedzina filozoficzna wg Sokratesa, Kanta, Heideggera i wielu innych; skupiam się tu na esencjalnym i nieesencjalnym ujęciu człowieka, na problemie woli, strukturze poznania (poznawania), na ontycznych fundamentach antropologii filozoficznej. 

Pasjonującą częścią roboty naukowej jest praca ze studentami różnych kierunków wszystkich trzech stopni oraz studentami programu ERASMUS. Prowadzę zajęcia z:

- ontologii,

- filozofii (dla doktorantów),

- kognitywistyki,

- filozofii analitycznej,

- antropologii filozoficznej. 

Ponadto biorę udział w tworzeniu tzw. "życia naukowego" współorganizując:

- konferencje (Non-Classical Logics. Theory and Applications, World Logic Day, Ontological Workshops),

- edycję monografii wieloautorskich. 

Realizuję obecnie dwa projekty:

- Atom. Substancja. System. Badania z zakresu ontologii topologicznej (w ramach NCN),

- konferencja naukowa Non-Classical Logics. Theory and Applications (w ramach programu ministerialnego "Doskonała Nauka").

dr hab. Janusz Maciaszek absolwent filozofii Uniwersytetu Łódzkiego (1988). W 1995 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie filozofii na podstawie rozprawy Znaki logiczne w logice oraz w sformalizowanych wersjach języka naturalnego, napisanej pod kierunkiem prof. dr. hab. Grzegorza Malinowskiego, zaś w 2009 stopień doktora habilitowanego na podstawie monografii Znaczenie, prawda, przekonania. Problematyka znaczenia w filozofii języka. Zatrudniony w Katedrze Logiki i Metodologii Nauk. Zainteresowania naukowe ogniskują się wokół filozofii języka (w szczególności filozofii Donalda Davidson), teorii metafory, filozofii działania oraz teorii argumentacji. Pełni funkcję koordynatora kierunkowego Programu ERASMUS na kierunku filozofia, zaś od 2016 r, Dyrektora Instytutu Filozofii.

dr hab. Marek Nowak jest absolwentem UŁ, ukończył fizykę w 1982 r. Uzyskał doktorat z filozofii (specjalność logika) w 1989 r. (rozprawa: Logiki zachowujące stopnie prawdziwości). Tytuł dra habilitowanego otrzymał w 2004 r. (specjalności logika, filozofia języka) (rozprawa: Formalna reprezentacja pojęcia sądu dla zastosowań w teorii aktów mowy). Prowadzi zajęcia na UŁ z logiki, filozofii analitycznej, pragmatyki logicznej, epistemologii, metodologii nauk (empirycznych, społecznych), filozofii matematyki.

dr Nils Kürbis prowadzi zajęcia z logiki, metodologii, filozofii logiki i języka, kognitywistyki i teorii argumentacji, głównie dla studentów Erasmusa. Zajmuje się badawczo teorią dowodu i semantyką teoriodowodową.

dr Michał Zawidzki jest adiunktem w Katedrze Logiki i Metodologii Nauk. Jego zainteresowania badawcze lokują się na styku logiki formalnej i teoretycznych podstaw informatyki i dotyczą takich zagadnień jak: rozstrzygalność i pełność w logikach modalnych i innych logikach nieklasycznych, systemy dedukcyjne i automatyczne dowodzenie twierdzeń, algorytmy i teoria złożoności obliczeniowej. Prowadzi zajęcia z zakresu logiki, metodologii nauk przyrodniczych, teorii argumentacji, filozofii polityki oraz analizy tekstów filozoficznych. W latach 2011-2013 kierował projektem „Systemy dedukcyjne oraz problem rozstrzygalności dla logik hybrydowych”, zaś obecnie jest wykonawcą merytorycznym w projektach „Sekwentowe i tablicowe systemy dedukcyjne dla logik nieklasycznych” oraz „Logika sytuacji”  finansowanych przez Narodowe Centrum Nauki. W latach 2013-2017 zatrudniony był na stanowisku post-doca w projekcie „Logiki dla wnioskowań jakościowych” realizowanym przez Instytut Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego. Trzykrotnie odbywał staż badawczy w School of Computer Science Uniwersytetu w Manchesterze. Poza murami uniwersytetu to teoretyk i praktyk piłki siatkowej, miłośnik wzmożonego wysiłku fizycznego wieńczonego solennymi obietnicami, że nigdy więcej, czytelnik prozy gatunkowej (z gatunków przede wszystkim okołokryminalnych) i tej klasyfikacjom gatunkowym się wymykającej, słuchacz jazzu, muzyki klasycznej i fuzji orbitujących wokół powyższych, stanowczo zbyt bezkrytyczny admirator twórczości Keitha Jarretta.

dr Piotr Sękowski - filozof, biolog i organista. Pracuję w Zakładzie Bioetyki Uniwersytetu Medycznego w Łodzi i w Katedrze Logiki i Metodologii Nauk Uniwersytetu Łódzkiego. Żeby mieć fach w ręku, po maturze studiowałem techniki dentystyczne na Uniwersytecie Medycznym w Łodzi. Tam obroniłem pracę dyplomową poświęconą technologii laboratoryjnego wykonania protezy overdenture mocowanej na zaczepach kulkowych Bredent. Godziny spędzone na odlewaniu elementów precyzyjnych ze stopów dentystycznych, na krzątaniu się pomiędzy artykulatorami, polimeryzatorami i całą menażerią laboratoryjną, zgodnie z regułą przekory ukierunkowały moje zainteresowania teoretycznie. Porzuciłem więc zdobyty fach i na Uniwersytecie Łódzkim podjąłem studia filozoficzne. A ponieważ filozofia prędko przekonała mnie, że mimo wszystko nie samą teorią człowiek żyje, równolegle studiowałem biologię środowiskową.

Interesuje mnie pragmatyka logiczna i logika nieformalna. Ponadto również dość arbitralnie wybrane problemy z pogranicza filozofii, biologii i religii. Ostatnimi czasy zgłębiam teorię aktów mowy, analizuję logikę argumentacji ad traditionem, zastanawiam się też, czy dogmat o nieomylności papieskiej jest koniecznie wadliwy logicznie i czy błędne koło zawsze jest błędne. Próbuję zrozumieć kontrowersję modernistyczną w katolicyzmie i katolicki tradycjonalizm. Czytam, wobec tego św. Tomasza i neotomistów. Szczególnie ciekawi mnie reakcji tomizmu na teorię ewolucji i biologię molekularną. Przy tej okazji powtarzam podstawowe zagadnienia biologii ewolucyjnej, genetyki i antropogenezy, zastanawiając się, czy pojęcie gatunku biologicznego jest w ogóle do utrzymania. Z zaciekawieniem przyglądam się fizjologicznym interpretacjom Kanta, szczególnie tej autorstwa Konrada Lorenza, mam przy tym słabość do ewolucjonistycznych i neuronaukowych wyjaśnień genezy religii. Odrębnym ciekawym dla mnie zagadnieniem są filozoficzne aspekty teorii ekohydrologii, która integruje perspektywę hydrologiczną i ekologiczną z zagadnieniem zarządzania środowiskiem w celu budowania odporności biosfery na zmiany klimatu.

Opublikowałem szereg artykułów naukowych, w których pisałem o teorii argumentacji, analizowałem argumentację z autorytetu, argumentację tu quoque, katolicką argumentację o ludzkim statusie zygoty. Pisałem również o pojęciu wiary u Wittgensteina, pojęciu cudu, a także o Denisa Duttona koncepcji instynktu sztuki. Jestem współautorem artykułów poświęconych relacji ateizmu i sekularyzmu, środowiskowym uwarunkowaniom współczynnika BMI i odontologii dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia. Brałem udział w badaniach średniowiecznych populacji ludzkich z terenu Kujaw, a także w badaniach antropologicznych szczątków ciałopalnych ze stanowiska archeologicznego Czapliniec w Bełchatowie. Wygłosiłem liczne referaty na konferencjach naukowych poświęconych przede wszystkim logice i teorii komunikacji, filozofii przyrody, i filozofii religii. Odbyłem również staż w Departamencie Polityki Zdrowotnej Urzędu Marszałkowskiego w Łodzi. Obecnie pracuję nad analizą logicznych aspektów stosowania argumentacji tu quoque w kontekstach etycznych.

Jestem muzycznym autodydaktą. Pasjonuje mnie muzyka kościelna. Gram na organach piszczałkowych. Szczególnych przeżyć dostarcza mi religijna muzyka dawna – na przykład Heinrich Scheidemann, Dietrich Buxtehude. Jan Sebastian Bach, Arvo Pärt i chorał gregoriański, to klasa sama w sobie. Cieszy mnie również ekstrawagancka twórczość Guy Boveta, cieszą tanga Astora Piazzolli oraz dźwięki Immortal Onion. Bardzo lubię sztukę średniowieczną i architekturę sakralną oraz malarstwo Vilhelma Hammershøia, a także współczesne ekscentryczne projekty artystyczne - choćby "In Potentia" Guy Ben-Ary'ego, czy "The Prayer" Diemut Strebe. Zaczytałem już kilka wydań "Imienia róży" Umberto Eco. Gdyby dało się "zaoglądać" film, "Siódmą pieczęć" Ingmara Bergmana spotkałby podobny los. Wolny czas spędzam z rodziną, na basenie i na spacerach z psem. Rano pijam kawę, a po południu - świeży sok z grejpfruta.

dr Dorota Rybarkiewicz Co może być tutaj istotne? Moje pole badawcze to: filozofia języka, teoria aktów mowy, teoria metafory, kognitywistyka, logika. 

dr hab. Andrzej Kaniowski kierownik Katedry Etyki w Instytucie Filozofii UŁ. Jego główne zainteresowania badawcze to: filozofia społeczna i filozofia polityczna (ze szczególnym uwzględnieniem klasycznej i współczesnej filozofii niemieckiej), teoriopoznawcze i metodologiczne problemy nauk społecznych, etyka (filozofia moralna, historia etyki, etyka jako przedmiot edukacji szkolnej; bioetyka i etyka w medycynie), krytyczna teoria społeczna szkoły frankfurckiej oraz myśl filozoficzno-społeczna Jürgena Habermasa, a także etyka deontologiczna i filozofia prawa Immanuela Kanta.

Od roku 2004 dr hab. A. M. Kaniowski uczestniczył w kilku projektach zagranicznych (finansowanych m.in. przez Europäische Akademie Bad Neunahr-Ahrweiler oraz Deutsch-Polnische Wissenschaftsstiftung), a także kierował projektami międzynarodowymi (finansowany ze środków Deutsch-Polnische Wissenschaftsstiftung) oraz projektami krajowymi (m.in. projektem finansowanym ze środków Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, jak też projektem finansowanym w ramach programu NPRH). W semestrze zimowym w roku akademickim 2019/2020 przebywał w ramach „Gastprofessur” w Johannes Gutenberg Universität Mainz.

Od roku 2014, we współpracy z Komisją Etyki Polskiej Akademii Nauk (Oddział w Łodzi), organizuje międzynarodowe konferencje w ramach cyklu „Normativity & Praxis”.

Wielokrotnie był członkiem Zespołu Ekspertów, jak też przewodniczył Zespołowi Ekspertów w panelu HS1 w Narodowym Centrum Nauki. Kilkakrotnie wchodził w skład Zespołów Oceniających – najpierw z ramienia Uniwersyteckiej Komisji Akredytacyjnej, następnie Państwowej Komisji Akredytacyjnej, a także Polskiej Komisji Akredytacyjnej.

Od roku 2015 jest redaktorem naczelnym „Folia Philosophica. Ethica – Aesthetica – Practica”. Zasila również szeregi rad naukowych dziesięciu (polskich i zagranicznych) czasopism naukowych. Od roku 2007 jest członkiem Komitetu Nauk Filozoficznych PAN, a w kadencji 2019–2022 członkiem Komitetu Etyki w Nauce PAN. Przewodniczy Deutsch-Polnische Gesellschaft für Philosophie” (DPGfPh jest członkiem zbiorowym Deutsche Gesellschaft für Philosophie: https://dgphil.de/verbaende-und-ags/fachverbaende/).

Jest autorem lub współautorem kilku książek, redaktorem szeregu monografii zbiorowych, a także redaktorem (lub współredaktorem) kilku tomów tematycznych „Folia Philosophica” oraz poświęconego Habermasowi tomu „Colloquia Communia”; ponadto opublikował ponad 80 artykułów o filozofii społecznej, etyce i bioetyce.

W ramach działalności translatorskiej przełożył z niemieckiego m.in. następujące książki: O. Höffe, Kant; H. M. Baumgartner, Endliche Vernunft; J. Habermas, Theorie des kommunikativen Handelns; J. Habermas, Zur Verfassung Europas.

dr hab. Marek Gensler z Uniwersytetem Łódzkim związany jest od 1982, najpierw jako student filologii angielskiej (ukończonej w 1987) i filozofii (ukończonej w 1989), a od 1987 jako pracownik, najpierw Katedry, a potem Instytutu Filozofii. W 1996 otrzymał stopień doktora nauk humanistycznych, a w 2008 stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie filozofii – specjalność: historia filozofii średniowiecznej (oba na Wydziale Filozoficzno-Historycznym UŁ). W latach 1989-1990 był stypendystą Fundacji Stefana Batorego na Uniwersytecie Oxfordzkim (w Corpus Christi College), a w latach 2000-2001 stypendystą Fundacji Fulbrighta w Boston College w Chestnut Hill, Mass. (Institute of Medieval Philosophy and Theology). Od uzyskania doktoratu pełnił różne funkcje: w latach 1999-2008 Pełnomocnika Dziekana ds. programu SOKRATES/ERASMUS, w latach 2008-2012 Zastępcy Dyrektora Instytutu Filozofii UŁ, w latach 2012-2016 Dyrektora Instytutu Filozofii UŁ, a od 2016 Prodziekana do spraw nauczania Wydziału Filozoficzno-Historycznego UŁ. Jest członkiem Międzynarodowego Towarzystwa Filozofii Średniowiecznej (SIEPM) od 1993, oraz Polskiego Towarzystwa Filozoficznego od 1995 (Przewodniczącym Oddziału Łódzkiego od 2016). Brał udział w trzech grantach badawczych, a obecnie jest kierownikiem grantu NCN OPUS 12 nr 2016/23/B/HS1/00430 (357551) Problem relacji ciało-umysł w filozofii Waltera Burleya. Komentarz do „Parva naturalia” Arystotelesa (III miejsce w konkursie, 599020 zł na trzy lata). Prowadził wykłady gościnne w wielu ośrodkach naukowych na trzech kontynentach. Brał udział w licznych konferencjach naukowych w kraju i za granicą. Jest członkiem rad naukowych kilku polskich i zagranicznych periodyków. Wypromował jednego doktora i 20 magistrów. Recenzował trzy doktoraty i jedną habilitację. Zainteresowania naukowe dra hab. Marka Genslera to historia filozofii starożytnej i średniowiecznej, szczególnie filozofia XIV w., filozofia przyrody i filozofia religii. Jego hobby to muzyka klasyczna (od chorału ambrozjańskiego po Arvo Paerta, ze szczególnym uwzględnieniem klasyków wiedeńskich), oraz wędrówki (szczególnie piesze po górach).

dr hab. Wioletta Kazimierska-Jerzyk jest estetyczką i historyczką sztuki. Szczególnie interesuje ją świat współczesnych wartości, czy i jak manifestują się one w estetyce, sztuce, przestrzeni miejskiej. Ciekawi ją, jak to co nowe i trudno uchwytne, ma się do tego, co zdefiniowane i trwałe (Kamp, glamour i vintage. Współczesne wartości estetyczne, 2018). Ceni podejście analityczne, lubi przypatrywać się słowom i ich etymologiom, redefinicjom pojęć („Strategia rewaloryzacji” pojęć we współczesnej estetyce…, 2008). Najbliższy jest jej transdyscyplinarny model uprawiania humanistyki, czego przykładami są współorganizowane przez nią międzynarodowe konferencje Aesthetic Energy of the City oraz monografia estetyczna oparta na terenowych badaniach jakościowych (Doświadczenie sztuki w przestrzeni miejskiej. Galeria Urban Forms 2011-2013, 2014, wspólnie z A. Gralińską-Toborek). Bardzo lubi swoje miasto, co angażuje ją w odkrywanie jego uroku, ale i nastraja krytycznie. Chciałaby mieć choć minimalny udział w tym, co powstaje w jej otoczeniu. Dlatego współpracuje z organizacjami pozarządowymi i wraz ze studentami wspiera różne projekty artystyczno-społeczno-edukacyjne. Propaguje i stosuje aktywizujące metody nauczania (na filozofii i okcydentalistyce). Ufa, że praktykowanie humanistyki jest sposobem na uzmysłowienie jej ogromnych możliwości: stwarza przestrzeń samorozwoju i przysparza przyjemności. Powszechnie dostępną postacią tej ostatniej jest doświadczenie estetyczne, któremu – jak sądzi – trzeba jednak sprzyjać. Marzy o tym, by programy szkolne objęły wiedzę o różnych sztukach i uczestnictwo w kulturze w jej pluralistycznym wymiarze.

dr hab. Katarzyna De Lazari-Radek, prof UŁ - filozofka i etyczka, absolwentka Filologii Angielskiej i Filozofii na UŁ. Zajmuje się metaetyką, filozofią utylitarystyczną i problemami etyki praktycznej: bioetyką, prawami zwierząt, etycznymi aspektami nowych technologii. 

Od lat współpracuje z prof. Peterem Singerem z Princeton University, z którym napisała dwie książki: The Point of View of the Universe (Oxford University Press 2014) oraz Very Short Introduction: Utilitarianism (Oxford University Press 2017). W tej chwili studiuje zagadnienie dobrostanu, szczęścia i przyjemności. 

Zrealizowała dwa granty NCN jako kierownik. W 2017 roku otrzymała grant z Yale University na badania nad szczęściem w różnych kulturach i religiach. 

Z wielką radością oddaje się pracy dydaktycznej. Prowadzi zajęcia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym (filozofia), Wydziale Filologicznym (dziennikarstwo, logopedia), Wydziale Biologii i Ochrony Środowiska (biologia, mikrobiologia, biotechnologia) oraz Wydziale Matematyki i Informatyki (informatyka). 

Prywatnie mama i żona. Gdyby nie została filozofką, byłaby ogrodniczką (z dumą uprawia warzywa na własny użytek). Życie uprzyjemnia sobie bieganiem, chodzeniem po górach i podróżowaniem.

dr Krzysztof Kędziora tytuł doktora nauk humanistycznych otrzymał na podstawie rozprawy „John Rawls – w poszukiwaniu normatywnych podstaw demokracji”. Obszar jego kompetencji i zainteresowań naukowych obejmuje filozofię praktyczną (etykę i filozofię polityczną), problem uzasadnienia, etyczne problemy technologii oraz etykę mediów. Autor artykułów naukowych. W roku 2018 ukaże się nakładem Wydawnictwa Uniwersytetu Łódzkiego książka, będąca wprowadzeniem do filozofii politycznej Johna Rawsla. Obecnie pracuje nad różnymi sposobami konceptualizacji zasady uniwersalizacji w filozofii anglosaskiej (Marcus Singer, Richard M. Hare), jak i niemieckiej (Karl-Otto Apel, Jürgen Habermas). Zastępca Dyrektora Instytutu Filozofii UŁ. Współtwórca kierunku okcydentalistyka (wraz z prof. dr. hab. Andrzejem M. Kaniowskim oraz dr. Wiolettą Kazimierską-Jerzyk). Prywatnie podróżnik, fan autorskiego kina i niepopularnej muzyki.

dr Monika Mansfeld mediewistka, absolwentka filozofii i filologii klasycznej na Uniwersytecie Śląskim. Zajmuje się opracowywaniem edycji krytycznych średniowiecznych tekstów filozoficznych, zwłaszcza komentarzy do pism Arystotelesa, średniowieczną logiką, metafizyką oraz filozofią przyrody. Dotychczas prowadziła badania zarówno nad filozofią polską (Benedykt Hesse, Paweł z Pyskowic, anonimowy autor komentarza do „Kategorii” z rękopisu BJ 1941), jak i europejską (Jan Burydan, Marsyliusz z Inghen, Jan z Ziębic). Obecnie współpracuje z prof. Markiem Genslerem w ramach projektu NCN „Problem relacji ciało-umysł w filozofii Waltera Burleya. Komentarz do „Parva naturalia” Arystotelesa”. Prywatnie miłośniczka kotów i podróży.

dr Joanna Miksa jest absolwentką historii i filozofii na Wydziale Historyczno-Filozoficznym UŁ. Doktorat, zatytułowany „Prawo i moralność w filozofii Immanuela Kanta”, napisała pod kierunkiem prof. A.M. Kaniowskiego w Katedrze Etyki UŁ. W latach 2012-2018 brała udział w projekcie „Etyka w systemie edukacji w Polsce i w wybranych krajach świata zachodniego (Niemcy, Wielka Brytania, Hiszpania, Portugalia, Francja, USA, Norwegia, Finlandia)”, zajmując się edukacją etyczną we Francji, Hiszpanii, Portugalii, Finlandii i Wielkiej Brytanii. Uczestniczy w programu STA Erasmus jako wykładowca na Universidad Complutense de Madrid. Jej zainteresowania naukowe to filozofia praktyczna Immanuela Kanta, etyka zawodu nauczyciela, etyka zawodu dziennikarza oraz bioetyka. Doktor Miksa kończy obecnie pisać pracę magisterską o Juanie Goytisolo na kierunku filologia hiszpańska, na Wydziale Filologicznym UŁ. Miłośniczka fitnessu, tańca i dalekich podróży.

dr Bartosz Pokorski absolwent psychologii i filozofii na Uniwersytecie Łódzkim. Doktorant w Katedrze Etyki UŁ. Obszar jego zainteresowań naukowych obejmuje przede wszystkim pytanie o możliwość filozofowania pozaakademickiego, stąd zainteresowanie myślą Stanisława Brzozowskiego, mistrzami podejrzeń i cynizmem. Od roku uczęszcza na seminaria poświęcone myśli Jacquesa Lacana. W wolnym czasie cieszy się z udanego żartu, pomyłki słownej, marzenia sennego, roślin, jedzenia, towarzystwa i sztuki.

dr Jędrzej Janicki – Absolwent prawa i filozofii na Uniwersytecie Łódzkim. Postrzega prawo jako element kultury, stąd tytuł pracy magisterskiej z prawa napisanej pod kierunkiem prof. Marka Zirk-Sadowskiego to „Moralność publiczna jako przesłanka ograniczenia wolności twórczości artystycznej”. Rozwinięciem zainteresowania kulturą praca magisterka na filozofii zatytułowana „Operatywność pojęcia stylu na przykładzie Polskiej Szkoły Plakatu” napisana pod kierunkiem dr hab. Wioletty Kazimierskiej-Jerzyk. Obroniona z wyróżnieniem rozprawa doktorska łączyła zainteresowania prawem, estetyką oraz filozofią. W 2023 na jej podstawie wydana została książka „Estetyka jako źródło refleksji nad prawem”. W pracy naukowej zajmuje się zagadnieniami street artu, teorią interpretacji tekstów (także tych prawnych) oraz estetyką muzyki. Współtwórca portalu IF Kolekcja (https://www.if-kolekcja.uni.lodz.pl/), organizator wystaw, krytyk jazzowy i zapalony gitarzysta.

dr hab. Paweł Pieniążek pracownik Katedry Filozofii Współczesnej (Instytut Filozofii UŁ), zajmuje się współczesną filozofią niemiecką i francuską, w tym przede wszystkim myślą Fryderyka Nietzschego, filozofią egzystencjalną, problematyką wolności, zła, filozoficznymi aspektami nowoczesności i kultury nowoczesnej, francuskim poststrukturalizmem. Autor dwóch książek (Brzozowski. Wokół kultury: inspiracje nietzscheańskie (2004); Suwerenność a nowoczesność. Z dziejów poststrukturalistycznej recepcji myśli Nietzschego (2006/2010) oraz wielu artykułów poświęconych m.in. Nietzschemu, Rousseau, romantykom niemieckim, Schellingowi, Kierkegaardowi, Heideggerowi, szkole frankfurckiej, Foucaultowi; również popularnonaukowych esejów zamieszczonych w prasie kulturalnej. Tłumacz niemieckiej i francuskiej literatury filozoficznej, m.in. Nietzschego, Deleuze’a, Foucaulta, Badiou.

prof. dr hab. Aldona Pobojewska Profesor filozofii, zatrudniona w Katedrze Filozofii Współczesnej. Stypendystka Fundacji Alexandra von Humboldta oraz Fundacji Walthera-Rathenau. Jej główne obszary zainteresowań to epistemologia i filozofia edukacji. Jest autorką licznych tekstów publikowanych w naukowych czasopismach polskich i niemieckich. Interpretatorka i tłumaczka koncepcji Jacoba von Uexkuela. Nagrodzona Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Rzeczoznawczyni MEN ds. szkolnych podręczników filozofii i etyki. Pomysłodawczyni i koordynatorka międzynarodowego grantu Edukacja rodziców. Szkoła komunikacji międzypokoleniowej. Obecnie prezes Stowarzyszenia Edukacji Filozoficznej „Phronesis”, którego celem jest propagowanie idei dociekań filozoficznych. Zainspirowana programem Matthew Lipmana Filozofia dla dzieci zaproponowała jego modyfikację, tzw. warsztaty z dociekań filozoficznych. Opracowuje ich teorię i stosuje w pracy z różnymi grupami wiekowymi: uczniami szkoły podstawowej i liceum, ze studentami, nauczycielami i słuchaczami uniwersytetu trzeciego wieku. Uczestnikom zajęć stara się pokazać, że filozofia to nie tylko zbiór stanowisk i kierunków, ale również żywa refleksja na temat problemów rzeczywistości, które dotyczą wszystkich, refleksja pozwalająca lepiej zrozumieć świat. Przerwy w pracy lubi spędzać w ruchu: uprawia turystykę pieszą, narciarską, rowerową i konną.

dr hab. Bogdan Banasiak 

dr hab. Witold Glinkowski absolwent historii i filozofii UŁ. W latach 1981-1984 pracownik Wydawnictwa UŁ. Od 1998 r. pracownik naukowy Katedry Filozofii Współczesnej w Instytucie Filozofii na Wydziale Filozoficzno-Historycznym UŁ. Członek m.in. Polskiego Towarzystwa Filozoficznego, Polskiego Towarzystwa Religioznawczego, przewodniczący Komitetu Okręgowego Olimpiady Filozoficznej. Główne obszary badań prof. Glinkowskiego to filozofia współczesna, w tym zwłaszcza antropologia filozoficzna i hermeneutyka filozoficzna. Pośród najważniejszych publikacji książkowych należy wymienić: Wolność ku nadziei. Spotkanie z myślą ks. Józefa Tischnera (2003); Imię filozofii. Przyczynek do filozofii dialogu (2005); Transcendencje codzienności (2008); Człowiek – istota spoza kultury. Dialogika Martina Bubera jako podstawa antropologii filozoficznej (2011). Profesor Glinkowski jest autorem kilkudziesięciu artykułów, głównie poświęconych filozofii dialogu i antropologii Martina Bubera, „filozofii dramatu” Józefa Tischnera oraz ontologii fundamentalnej Martina Heideggera. Poza publikacjami prowadził aktywność popularyzującą wątki współczesnej filozofii, zwłaszcza filozofii człowieka i filozofii dialogu, biorąc udział w audycjach radiowych i telewizyjnych oraz współtworząc filmy dokumentalne. Wydał także ponad 30 tekstów popularnonaukowych z zakresu filozofii religii oraz historii architektury. Jego zainteresowania pozanaukowe to muzyka klasyczna, ekologia, turystyka i fotografowanie architektury.

dr hab. Małgorzata Kwietniewska pracownik Katedry Filozofii Współczesnej w Instytucie Filozofii UŁ. Ukończyła filologię romańską oraz filozofię na Uniwersytecie Łódzkim. W ramach programu Tempus oraz dzięki stypendium Rządu Francuskiego przebywała dwukrotnie na Uniwersytecie w Strasbourgu, gdzie pod kierunkiem prof. Jeana-Luca Nancy’ego przygotowywała rozprawę doktorską pt. Les arts hors du discours [Sztuki poza dyskursem] obronioną następnie przy współpracy z prof. Ryszardem Panasiukiem na Uniwersytecie Łódzkim w roku 1997. Jest autorką kilkunastu prac autorskich oraz licznych tłumaczeń z języka francuskiego, wśród których znalazły się eseje Michela Foucaulta, Jacquesa Derridy oraz Jean-Luca Nancy’ego. Przetłumaczyła również książki: J.L. Nancy’ego, Corpus, słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2002 oraz J. Derridy, Prawda w malarstwie, słowo/obraz terytoria, Gdańsk 2003 (nagroda „Literatury na świecie” za najlepszy przekład roku). Od lat zajmowała się najnowszą filozofią francuską, zwłaszcza dekonstrukcją filozoficzną i pojęciem różnicy. Po habilitacji pogłębiła swoje zainteresowania tym konceptem, co – ku jej własnemu zaskoczeniu – doprowadziło ją do wczesnych etapów kształtowania się kultury indoeuropejskiej. Lubi paradoksy i nieoczywiste dziedziny badań. Często sięga do obszarów interdyscyplinarnych. Nie może wymienić swoich pozazawodowych zainteresowań czy hobby, gdyż jej jedyną pasją życiową jest filozofia – ostatnio w swej archaicznej, staroindyjskiej postaci. Kocha zwierzęta.

dr hab. Krzysztof Matuszewski profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Łódzkiego. Zatrudniony w Instytucie Filozofii UŁ od 1984 r. Aktualnie pracownik Katedry Filozofii Współczesnej IF. Główny przedmiot jego badań stanowi współczesna filozofia francuska. Publikował m. in. w „Colloquia Communia”, „Twórczości”, „Literaturze na Świecie”, „Przeglądzie Humanistycznym”, „Sztuce i Filozofii”, „Nowej Krytyce”, „Humanistyce i Przyrodoznawstwie”. Przekłada z języka francuskiego (La Boétie, Sade, Fourier, Huysmans, Bataille, Blanchot, Klossowski, Foucault, Deleuze, Derrida, Vuarnet). Jest autorem książek: Wśród demonów i pozorów. Monomania Pierre’a Klossowskiego (1995); Georges Bataille. Inwokacje zatraty (2006/2012); Sade. Msza okrucieństwa (2008).

dr hab. Tomasz Sieczkowski profesor uczelni w Katedrze Filozofii Współczesnej. Interesuje się epistemologią, filozofią polityczną i filozofią religii. Autor m.in. książki o Humie (David Hume. Krytyka epistemologii, Wyd. UŁ 2017) i monografii nowego ateizmu (Nowy ateizm. Rekonstrukcja światopoglądu, Wyd. UŁ 2018). Redaktor naczelny (wraz z Pawłem Grabarczykiem) Internetowego magazynu Filozoficznego „Hybris”. Fan muzyki i literatury anglosaskiej. Cyklista.

dr hab. Paweł Grabarczyk

dr Marcin Bogusławski adiunkt w Katedrze Filozofii Współczesnej. Jego zainteresowania naukowe to filozofia humanistyki ze szczególnym uwzględnieniem tzw. „nowej humanistyki”, filozofia polityki, epistemologia historyczna, filozofia muzyki. Członek Kolegium Redakcyjnego Internetowego Magazynu Filozoficznego Hybris, dla którego wraz z prof. Barbarą Tuchańską zredagował numer pt. Polish Philosophical Revisionists in Marxism finansowany przez MNiSW w ramach Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki. Bloger, publicysta (m. in. w Medium Publicznym), recenzent (m. in. opera.info.pl). Jego hobby to opera, problematyka prawidłowej emisji głosu, gotowanie, jazda na rowerze.

dr Aleksander Gemel adiunkt w Zakładzie Filozofii Współczesnej w Instytucie Filozofii UŁ. Jego zainteresowania naukowe obejmują filozofię współczesną, w tym zwłaszcza kognitywistykę, oraz filozofię języka i matematyki. Jest autorem książki „Językowy model poznania. Kognitywne komponenty w kontynentalnej filozofii języka” oraz kilkudziesięciu artykułów z zakresu kognitywistyki, semiotyki i filozofii współczesnej. W swojej pracy badawczej koncentruje się głównie na problemach związanych z geometrycznymi modelami reprezentacji struktur pojęciowych oraz związkach procesu nabywania podstawowych reprezentacji numerycznych z kognitywnymi systemami wiedzy rdzennej. Od 2015 r. koordynator i wykonawca części projektowej „Conceptual Spaces and Acquisition of Numeral System” (CS&ANS) realizowanej w ramach międzynarodowego projektu badawczego „Conceptual Spaces 360”. Kierownik i wykonawca finansowanego przez Narodowe Centrum Nauki projektu „Empiryczna ewaluacja asymetrycznego modelu podobieństwa dla teorii przestrzeni pojęciowych” oraz grantu Wydziału Nauk o Wychowaniu UŁ „System liczb przybliżonych w modelu przestrzeni pojęciowych”. Swoje doświadczenie naukowe i dydaktyczne rozwijał m.in. podczas stażu naukowego w Department of Cognitive Science Lund University na zaproszenie prof. Petera Gärdenforsa. Jest członkiem Filosofiska Föreningen Lund (Lund Philosophical Society), Centrum Filozofii Przyrody UŁ oraz Interdyscyplinarnego Centrum Badań Humanistycznych UŁ. Od 2012 r. pełni funkcję koordynatora serii wydawniczej i członka rady naukowej „Nietzsche seminarium”. Jego pasją jest muzyka alternatywna, kino s.f. i jazda na rowerze.

dr Dawid Misztal adiunkt w Katedrze Filozofii Współczesnej. Absolwent studiów filozoficznych na Uniwersytecie Łódzkim oraz Podyplomowego Studium Tłumaczeń Specjalistycznych na tej samej Uczelni.  Tytuł doktora nauk humanistycznych otrzymał na podstawie rozprawy Z genealogii filozofii człowieka – analiza ewolucji wybranych koncepcji antropologicznych XIX i XX wieku. Jego zainteresowania koncentrują się wokół transhumanizmu, antropologii filozoficznej, filozofii społeczno-politycznej, oraz filozofii religii. Tłumacz prac Davida Hume’a,  a także współczesnych filozofów amerykańskich (m.in. Susan Wolf, Samuela Schefflera, Michael P. Lyncha). Od 2005 roku członek kolegium redakcyjnego Internetowego Magazynu Filozoficznego HYBRIS, a obecnie redaktor naczelny tego pisma (wraz z Marcinem Bogusławskim). Okazjonalnie, we współpracy z Gutek Film, moderował  Spotkania Filozoficzne z filmem. Miłośnik kolarstwa szosowego.

dr Kamil Lipiński – Pracownik naukowo-dydaktyczny Katedry Filozofii Współczesnej w Instytucie Filozofii UŁ. Jego zainteresowania badawcze oscylują wokół problemów metodologii nauk humanistycznych. Od 2020 roku Co-Chair NECS Film-Philosophy workgroup. Publikował m.in. w SubStance. Sensus Historiae, Film-Philosophy, Przestrzeniach Teorii, Journal of Aesthetics & Culture, Estetyce i Krytyce. Jest autorem monografii pt.  Mapowanie obrazu. Między estetyczną teorią i praktyką (2022). Recenzent i tłumacz. Do swoich hobby zalicza tenis ziemny, biegi, podróże, fotografię i realizację filmów. Doskonale czuje się w towarzystwie międzynarodowym.

prof. dr hab. Maciej Kokoszkoj est filologiem klasycznym i historykiem – bizantynologiem, absolwentem historii i filologii klasycznej, profesorem nauk humanistycznych w zakresie historii starożytnej. Pełni funkcję dziekana Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego (w kadencji 2016–2020 r. oraz 2020-2024), kieruje Katedrą Historii Bizancjum UŁ oraz Centrum Badań nad Historią i Kulturą Basenu Morza Śródziemnego i Europy Południowo-Wschodniej im. prof. Waldemara Cerana, Ceraneum. Jest także przewodniczącym Komisji Bizantynologicznej Polskiego Towarzystwa Historycznego, Sekcji Bizantynologicznej Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej PAN i polskiego komitetu narodowego Association Internationale des Etudes Byzantines. Wykłada historię starożytną. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się wokół historii antyku klasycznego i wczesnego Bizancjum. W największej mierze dotyczą medycyny oraz dietetyki i kuchni, a także historiografii i fizjonomiki. Ostatnio, prócz artykułów publikowanych w kraju i poza nim poświęcał czas na tworzenie cyklu monografii pt. Dietetyka i sztuka kulinarna antyku i wczesnego Bizancjum, II-VII w. (do 2014 r.; wraz z uczniami – dotychczas trzy tomy). Wierzy w pracę zespołową na przekór podziałom pokoleniowym i uniwersyteckim, a także w wielki potencjał polskich środowisk naukowych, na przekór stereotypom i przejściowym trudnościom. Wolny czas spędza z rodziną, kocha przyrodę, nie stroni od siłowni.

prof. dr hab. Sławomir Bralewski jest od wielu lat członkiem Komisji Bizantynologicznej, działającej obecnie w ramach PTH a afiliowanej przy Association Internationale des Études Byzantines; uczestniczy w pracach Centrum Badań nad Historią i Kulturą Basenu Morza Śródziemnego i Europy Południowo-Wschodniej im. prof. Waldemara Cerana (Ceraneum) od początku istnienia tej instytucji ; został też wybrany na kadencję 2015-2018 do Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej Polskiej Akademii Nauk przy Wydziale Nauk Humanistycznych i Społecznych Polskiej Akademii Nauk. W swoich badaniach naukowych skupia się na historii późnego cesarstwa rzymskiego i wczesnego Bizancjum (od IV do VII wieku), na mających miejsce w tym okresie relacjach między państwem a Kościołem ze szczególnym uwzględnieniem polityki religijnej Konstantyna Wielkiego. Wiele uwagi poświęcił zgromadzeniom biskupów zwołanym przez cesarzy, historiografii kościelnej od IV do VI wieku, dziejom papiestwa i pozostałych patriarchatów czy zwyczajom postnym w Kościele antycznym. W ciągu kilku ostatnich lat był uczestnikiem kilku grantów: Wczesnobizantyński Konstantynopol i jego mieszkańcy (IV-VII wiek); Bizancjum i Arabowie. Spotkanie cywilizacji VI–VIII w.; Pokarm dla ciała i ducha. Dietetyka i sztuka kulinarna antyku i wczesnego Bizancjum II-VII wiek. Poza pracą naukową wiele czasu poświęca swojej rodzinie, lubi czytać dobrą literaturę, słuchać muzyki poważnej, kontemplować przyrodę i fotografować.

dr hab. Kirił Marinow historyk-mediewista i bizantynista, z wykształcenia archeolog, uczeń Profesorów – Leszka Kajzera i Waldemara Cerana. Autor niemal stu prac naukowych, opublikowanych w kraju i zagranicą. Redaktor lub współredaktor kilku monografii naukowych. Pasjonują go różnorodne zagadnienia związane z dziejami średniowiecznymi – od geografii historycznej i geopolityki, roli czynników geograficznych w dziejach, poprzez zagadnienia literackie i wzajemne postrzeganie się różnych etnosów, aż po historię wojskowości. Z racji swego na poły bułgarskiego pochodzenia zainteresowania te koncentrują się na Półwyspie Bałkańskim, szczególnie zaś na historii i wzajemnych kontaktach Bizancjum i Bułgarii (VII–XIV w.). W zasadzie te zainteresowania naukowe w znacznej mierze stanowią jego hobby. Dodatkowo pociąga go egzegeza biblijna i literatura antyczna. 

Członek kilku polskich i międzynarodowych instytucji naukowych – Centrum Ceraneum UŁ (członek-założyciel), Komisji Bizantynologicznej Polskiego Towarzystwa Historycznego (polski komitet narodowy AIEB), Komisji Bałkanistyki przy oddziale Polskiej Akademii Nauk w Poznaniu, Commission for the Historical Geography and Spatial Analysis of Byzantium of the Association of Byzantine Studies (Austria), Център за медиевистични изследвания към Историческия факултет на Великотърновския Университет „Св. св. Кирил и Методий“ (Bułgaria).

Członek redakcji czasopisma „Studia Ceranea”, serii „Series Ceranea” oraz „Byzantina Lodziensia”, członek rady naukowej czasopisma „VTU Review: Studies in the Humanities and Social Sciences” (Bułgaria) i serii „Studies in Historical Geography and Cultural Heritage” (Austria–Serbia).

Uczestnik (w tym organizator sesji i stolików tematycznych) w przeszło 45 konferencjach, w tym międzynarodowych kongresów bizantynologicznych w Sofii (2011) i Belgradzie (2016), kongresów mediewistycznych w Leeds (2014) i Kalamazoo (2016), i wielu innych.

Laureat stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla wybitnych młodych naukowców, 2011–2014. Brał udział w realizacji grantów KBN, NCN i NPRH poświęconych wczesnobizantyńskiemu Konstantynopolowi i jego mieszkańcom (2007–2010), Bułgarii w epoce cara Piotra I Świętego, w kooperacji z uczonymi bułgarskimi (2015–2018), Wołochom w europejskiej i polskiej przestrzeni kulturowej (2015–2019), realizowanego w szerokim zespole międzynarodowym, oraz w intensywnym Erazmusowskim programie edukacyjnym poświęconym standardom życia codziennego w średniowieczu i epoce nowożytnej, realizowanym na Bałkanach (2012–2014).

Wychowywał się w domu pełnym książek i tak mu już zostało – książki uwielbia kupować i czytać, choć nie pogardzi dobrym widowiskiem kinowym czy teatralnym, a przede wszystkim doborowym towarzystwem. Kocha podróżować, zwiedzać, spędzać czas z rodziną i przyjaciółmi.

dr hab. Teresa Wolińska mediewistka i bizantynistka, absolwentka Uniwersytetu Łódzkiego. Uczennica profesora Waldemara Cerana. Od 1992 r. pracuje w Instytucie Historii Uniwersytetu Łódzkiego, obecnie w Katedrze Historii Bizancjum. Prowadzi zajęcia z historii powszechnej średniowiecza. W ramach seminarium licencjackiego opiekuje się pracami dotyczącymi dziejów Bizancjum i Europy Zachodniej we wczesnym średniowieczu. Jest promotorką prac magisterskich poświęconych cesarstwu wschodniorzymskiemu.

Jej zainteresowania naukowe obejmują dzieje Bizancjum VI-IX w., w szczególności: losy posiadłości bizantyńskich na Zachodzie, dzieje bizantyńskiej Sycylii i terytoriów na Półwyspie Apenińskim, politykę cesarstwa wobec papiestwa oraz ludów barbarzyńskich w Europie Zachodniej, Armenię w polityce Justyniana I, Arabię w polityce Justyniana I, relacje bizantyńsko-arabskie w IV-IX w., wizerunek Arabów w dziełach autorów rzymskich i bizantyńskich, wyobrażenia i stereotypy dotyczące Mahometa i islamu w Bizancjum i na obszarze Rusi oraz herezje dualistyczne.

Chętnie odwiedza odległe miejsca – szczególnie te, na których rozgrywały się badane przez nią wydarzenia. Lubi kwiaty, poezję, kryminały i zwierzęta, którym poświęca wiele wolnego czasu.

dr Paweł Filipczak historyk, absolwent Uniwersytetu Łódzkiego (1999 r.), uczeń profesora Waldemara Cerana; obecnie adiunkt w Katedrze Historii Bizancjum w Instytucie Historii UŁ. Główny kierunek badań to historia Syrii w okresie późnego cesarstwa rzymskiego (IV–VII w. n.e.), szczególnie – funkcjonowanie administracji prowincjonalnej, sylwetki namiestników prowincji i geografia historyczna Syrii, ale także dzieje Antiochii nad Orontesem, problemy zarządzania tym miastem, jego struktura społeczna i etniczna. Inicjator i koordynator projektu „Artisans et commerçants d’Antioche et leur rang social (seconde moitié du IVe siècle de notre ère)”; pomysłodawca oraz jeden z głównych wykonawców polsko-greckiego projektu „Bizancjum i Arabowie. Spotkanie cywilizacji (VI–VIII w.)”. Uczestnik wielu innych projektów krajowych. Redaktor lub współredaktor kilku monografii naukowych. Artykuły i recenzje publikowane w Polsce, Serbii, Francji, Libanie i Wielkiej Brytanii. Pasje: fotoreportaż, góry. 

dr Andrzej Kompa rocznik 1980, nauczyciel akademicki od 2006 r. Bizantynista, starożytnik, genealog. Prodziekan Wydziału Filozoficzno-Historycznego UŁ ds. jakości kształcenia w kadencji 2016-2020 i 2020-2024, wcześniej pełnomocnik dziekana ds. promocji w latach 2009-2016. Sekretarz Komisji Bizantynologicznej Polskiego Towarzystwa Historycznego (polski komitet narodowy AIEB), członek-specjalista Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej PAN (od 2021), członek-założyciel Centrum Ceraneum oraz Stowarzyszenia Historyków Starożytności. Senator UŁ, czł. Komisji Statutowej i Uczelnianej Rady ds. Jakości Kształcenia UŁ. Kieruje zespołem nadsyłającym polską część do powszechnej bibliografii bizantynologicznej „Byzantinische Zeitschrift”. Sekretarz redakcji „Byzantina Lodziensia”, członek redakcji czasopisma „Studia Ceranea” i serii „Series Ceranea”. Współautor kilku programów studiów I i II stopnia. 

Uczestnik przeszło 40 konferencji, w tym międzynarodowych kongresów bizantynologicznych w Sofii (2011) i Belgradzie (2016), kongresów mediewistycznych w Sofii (2015), Kalamazoo (2016) i Leeds (2017) i innych. Laureat stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego dla wybitnych młodych naukowców, 2015-2018. 

Naukowo zainteresowany przede wszystkim dziejami Bizancjum między V i IX/X w., historiografią bizantyńską (w tym zwłaszcza kronikarstwem), relacjami cesarstwa bizantyńskiego z sąsiadami (Chazarowie), instytucją cesarstwa, edukacją, historią społeczną (plus gender) i dziejami intelektualnymi wschodniego Rzymu, Konstantynopolem. Bibliofil / kompulsywny nabywca książek / ofiara tsundoku. 

Apologeta monarchii parlamentarnej, demokracji, tolerancji i innych niepopularnych idei. Poza Grecją, Rzymem, Bizancjum i całym europejskim Śródziemnomorzem najlepiej czuje się w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, zachodniej i północnej Europie. Wolny czas spędza z rodziną i przyjaciółmi, podróżuje i zwiedza, czyta – najchętniej reportaże i literaturę piękną skandynawską (ale nie kryminały), brytyjską, amerykańską, francuską, grecką; słucha nałogowo muzyki klasycznej, filmowej i popu.

dr hab. Tadeusz Grabarczyk (ur. 1966) jest absolwentem Uniwersytetu Łódzkiego, mediewistą od 1991 r. związany z Instytutem Historii UŁ. Jego zainteresowania naukowe koncentrują się na historii średniowiecznej i wczesnonowożytnej wojskowości, dziejach miast w Polsce (do XVI w.) oraz polityce zagranicznej średniowiecznej Polski. Autor książek: Piechota zaciężna Królestwa Polskiego w XV wieku (2000), Jazda zaciężna Królestwa Polskiego w XV wieku (2015), Na gardle karanie. Kara śmierci w średniowiecznej Polsce (2007), Mieszczanie wieluńscy do początków XVI wieku. Biogramy (wspólnie z T. Nowakiem) (2008) oraz kilkudziesięciu artykułów naukowych. Uczestnik grantów badawczych, m.in.: Urzędnicy miejscy z ziem dawnej Rzeczypospolitej, Śląska i Pomorza w XIII-XVIII wieku (Nr 0087/NPRH3/H11/82/2014), Epoka jagiellońska i jej dziedzictwo w I Rzeczypospolitej do 1795 r. – historia polityczna, dzieje ustroju i parlamentaryzmu w XIV-XVI w. (Nr 0471/NPRH5/H30/84/2017), Epoka jagiellońska i jej dziedzictwo w I Rzeczypospolitej do 1795 r. Źródła do dziejów wojskowości polskiej w epoce Jagiellonów (Nr 0469/NPRH5/H30/84/2017). Pracę badawczą łączy z popularyzowaniem historii rodzinnego Wielunia współpracując z Wieluńskim Towarzystwem Naukowym, pełni funkcję zastępcy redaktora „Rocznika Wieluńskiego”. Wolne chwile spędza z rodziną. Jego hobby to historia, fotografia i nowe technologie.

dr hab. Aleksander Bołdyrew pracuje w Katedrze Historii Średniowiecznej UŁ. Absolwent Uniwersytetu Łódzkiego (1998). Jego zainteresowania naukowe skupiają się wokół problemów historii wojskowości (szczególnie techniki wojskowej), historii kultury materialnej i historii gospodarczej epoki jagiellońskiej. W 2004 r. uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie historii (UŁ), w 2012 r. stopień doktora habilitowanego w zakresie historii średniowiecznej, historii nowożytnej, historii wojskowości (UŁ). Jest autorem między innymi trzech monografii: Produkcja i koszty uzbrojenia w Polsce w XVI wieku (2005), Polska piechota zaciężna w pierwszej połowie XVI w. (2011), Equus Polonus. Koń w wojsku polskim w XVI wieku (2016) oraz kilkudziesięciu artykułów naukowych, publikowanych między innymi w „Rocznikach Dziejów Społecznych i Gospodarczych”, „Kwartalniku Historii Kultury Materialnej”, „Fasciculi Archaeologiae-Historicae”, „Bibliotece Epoki Nowożytnej”, „Studiach z Dziejów Wojskowości”. Wykonawca merytoryczny w grancie NPRH „Epoka jagiellońska i jej dziedzictwo w I Rzeczypospolitej do 1795 roku. Źródła do dziejów wojskowości polskiej w epoce Jagiellonów”. Członek Zespołu Historii Wojskowości Komitetu Nauk Historycznych PAN.

dr hab. Anna Kowalska-Pietrzak mediewistka, doktor habilitowana, profesor UŁ w Katedrze Historii Średniowiecznej. Jej zainteresowania to historia Polski i powszechna średniowiecza, szczególnie pasjonuje ją historia polityczna, historia Kościoła, kobiet, kultury, mentalności i hagiografia. Jest zwolenniczką badań interdyscyplinarnych. W kręgu jej zainteresowań znajdują się także psychohistoria i literatura. Uznaje dydaktykę akademicką za równie ważną część pracy na uczelni, jak praca naukowa. Jej hobby to podróże, dobra kuchnia, filmy kostiumowe i dokumentalne, muzyka dawna i literatura piękna.

dr Łukasz Ćwikła jest asystentem w Katedrze Historii Średniowiecznej UŁ. Jego zainteresowania naukowe  koncentrują się wokół kilku zasadniczych zagadnień. Pierwsze z nich to badania genealogiczne nad szlachtą Polski Centralnej w średniowieczu, co zaowocowało opracowaniem, między innymi, genealogii rodziny Olszowskich herbu Prus II w średniowieczu i okresie wczesnonowożytnym, antenatów Andrzeja Olszowskiego, arcybiskupa gnieźnieńskiego (1674-1677) oraz wybitnego męża stanu (artykuły w druku). W sferze jego dociekań znajdują się również kwestie związane z heraldyką. Ponadto prowadzi badania nad strukturą własności ziemskiej w Polsce Centralnej w średniowieczu. Interesuje się powiatem brzezińskim do połowy XVI w. w aspekcie rozsiedlenia rodowego szlachty, zagadnień własnościowych oraz osadnictwa.

mgr Oleg Hański – pracuje na stanowisku asystenta w Katedrze Historii Średniowiecznej UŁ. Specjalizuje się w historii wojskowości z przełomu średniowiecza i wczesnej nowożytności Polski i krajów sąsiednich. Jego badania skupiają się na organizacji militarnej i różnych aspektach obronności w ziemiach ruskich Korony Polskiej. Poza tym interesuje się historią miast i zamków, dziejami kościoła i szlachty na ziemiach byłej Rzeczypospolitej. Jest autorem kilku artykułów drukowanych w czasopismach zarówno krajowych, jak i zagranicznych. Pracował jako nauczyciel w szkole. W 2017 r. uzyskał tytuł magistra historii na Uniwersytecie Żytomierskim im. Iwana Franki, a w 2019 r. tytuł magistra wojskoznawstwa na Uniwersytecie Łódzkim. Od 2019 r. jest doktorantem w Szkole Doktorskiej Nauk Humanistycznych UŁ. Pełni funkcję sekretarza Międzynarodowej Konferencji Naukowej „Oblicza wojny”. Czas wolny od obowiązków zawodowych poświęca swojej rodzinie. Jego zainteresowania pozanaukowe obejmują historię, technikę wojskową, kino historyczne i wojenne, technologie komputerowe oraz współczesną politykę i geopolitykę. 

dr hab. Tadeusz Nowak

prof. dr hab. Małgorzata Dąbrowska jest ostatnią doktorantką profesor Haliny Evert-Kappesowej, której praca doktorska, obroniona w 1942 r. na Tajnym Uniwersytecie Warszawskim dotyczyła Bizancjum w okresie unii lyońskiej (1274). Podążając tropem badań swej mentorki, M. Dąbrowska skoncentrowała się na relacjach Bizancjum z Zachodem w XIII-XV w., poszerzając pole badawcze o dzieje Polski średniowiecznej na tle historii Europy Środkowej.  Na Uniwersytecie Łódzkim prowadzi zajęcia z historii powszechnej średniowiecza, dedykując tematykę seminaryjną późnemu Bizancjum. W latach 2005-2008, jako stypendystka Fundacji Kościuszkowskiej, wykładała historię i kulturę Polski na Uniwersytecie Rice’a w Houston. Swój pobyt w USA wykorzystała, by przebadać archiwum profesora Oskara Haleckiego w Polskim Instytucie Naukowym w Nowym Jorku. Zrodził się z tego projekt, który zrealizowała na macierzystej uczelni w latach 2010-2012, organizując  trzy konferencje poświęcone postaci tego wybitnego historyka Europy Środkowej. Było to pierwsze, tak szeroko zakrojone przedsięwzięcie, dotyczące emigracyjnego uczonego, konsekwentnie nieuznającego pojałtańskiego  rządu w Polsce, czego drastyczną ceną był całkowity zapis cenzury na jego publikacje w PRL.

W szerokim spektrum zainteresowań Haleckiego znajdowało się też Bizancjum w konteście unii kościelnej z Rzymem w XIV-XV w.  Halina Evert-Kappesowa była uczennicą Haleckiego i jej dysertacja doktorska unii dotycząca, te zainteresowania odzwierciedlała. Małgorzata Dąbrowska także poświęciła tej problematyce swój doktorat. Zwraca uwagę na tę koincydencję, która nie jest dziełem przypadku. Pośród wielu aktywności, M. Dąbrowska wskazuje na  długoletnie  organizowanie wykładów gościnnych dla studentów Wydziału Filozoficzno-Historycznego, wymienia też członkostwo w Stowarzyszeniu  Przyjaciół ORP „Błyskawica” z siedzibą na wyspie Wight. Interesuje ją kinematografia  i oglądanie świata.

Historyk, mediewista, prodziekan i dziekan Wydziału Filozoficzno-Historycznego Uniwersytetu Łódzkiego (1991-1996-2002), kierownik Katedry Historii Polski Średniowiecznej i Katedry Historii Średniowiecznej tamże (2001-2015), kierownik Katedry Historii Średniowiecza w Mazowieckiej Wyższej Szkole Humanistyczno-Pedagogicznej w Łowiczu (1994-2003). Od 2006 r. członek Komisji Ekspertów Państwowej, następnie Polskiej Komisji Akredytacyjnej. Autor ponad 280 prac drukowanych, w tym 16 książek, głównie z zakresu średniowiecznej historii wojskowej i epigrafiki staropolskiej; od 1 X 2017 r. professor emeritus. Kierunki badawcze: historia wojskowa do XVI w., zwłaszcza pod kątem wysiłku wojennego państwa i społeczeństwa, bronioznawstwa historycznego i kultury rycerskiej w Polsce; historia polityczna oraz przeszłość terytorialna i administracyjna, głównie ziem Polski Centralnej (Łęczyckie, Sieradzkie, Kujawy), także samej Łodzi i jej okolic w średniowieczu i czasach nowożytnych; nauki pomocnicze historii, zwłaszcza epigrafika, genealogia i dyplomatyka. Kierownik grantu w NPRH/5 „Epoka jagiellońska i jej dziedzictwo w I Rzeczypospolitej do 1795 roku. Źródła do dziejów wojskowości polskiej w epoce Jagiellonów”. Prezes Polskiego Towarzystwa Historycznego (2012-2015), obecnie wiceprezes; od 1970 r. członek Oddziału Łódzkiego PTH i jego prezes (1991-1997). Honorowy członek Łódzkiego Towarzystwa Naukowego i Tow. Miłośników Ziemi Łęczyckiej, członek Tow. Przyjaciół Nauk w Łowiczu i Kaliskiego Tow. Przyjaciół Nauk. Honorowy Obywatel Miasta Uniejowa i Miasta Łęczycy. Czas wolny spędza na działce w Plichtowie i jesiennym grzybobraniu.

prof. dr hab. Zbigniew Anusik

prof. dr hab. Jolanta Daszyńska pracuje w Katedrze Historii Nowożytnej Instytutu Historii UŁ. Jest badaczem dziejów Ameryki kolonialnej i pierwszych lat tworzenia Stanów Zjednoczonych. Koncentruje się głównie na wydarzeniach związanych z powstawaniem tego państwa, wdrażaniem w życie konstytucji federalnej, prawami stanowymi, a także udziałem Polaków w amerykańskiej wojnie o niepodległość. Ponadto zajmuje się historią Łodzi z czasów pierwszej wojny światowej oraz zjawiskiem rekonstrukcji historycznej. Jest członkiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Historycznego.

dr hab. Witold Filipczak urodził się 4 kwietnia 1963 r. w Łodzi. Ukończył studia historyczne na UŁ w 1987 r., gdzie uzyskał stopnie naukowe: doktora (1997, promotor: prof. zw. dr hab. Wojciech Szczygielski) i doktora habilitowanego (2013 r.). Od grudnia 1988 r. pracuje w Instytucie Historii UŁ, obecnie (maj 2018) na stanowisku profesora nadzwyczajnego w Katedrze Historii Nowożytnej. W semestrze zimowym roku akademickiego 1991/1992 odbywał staż naukowy w Instytucie Nauk o Państwie i Prawie Uniwersytetu Warszawskiego (pod opieką prof. dra hab. Huberta Izdebskiego). Od jesieni 1991 r. (do końca lat dziewięćdziesiątych) brał udział w pracach zespołów zajmujących się historią parlamentaryzmu polskiego, na czele których stał prof. zw. dr Juliusz Bardach (czł. rzecz. PAN). Od 2015 r. jest wykonawcą grantu NPRH „Edycja źródłowa: Akta sejmikowe województw Wielkopolski właściwej w latach 1764-1793” (kierownik: dr hab. Michał Zwierzykowski, prof. UAM). Jego zainteresowania naukowe dotyczą historii politycznej i prawnoustrojowej Rzeczypospolitej Obojga Narodów w XVI-XVIII w., ze szczególnym uwzględnieniem dziejów parlamentaryzmu polsko-litewskiego oraz czasów panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego. Jego hobby to turystyka górska.

dr Małgorzata Karkocha jest doktorem nauk humanistycznych w zakresie historii, adiunktem w Katedrze Historii Nowożytnej Instytutu Historii UŁ, sekretarzem „Przeglądu Nauk Historycznych” i „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica”. W 2002 r. ukończyła z wyróżnieniem historię sztuki, a w 2005 historię na Wydziale Filozoficzno-Historycznym UŁ. W roku 2011 obroniła rozprawę doktorską pt. „Obraz Francji w dobie rewolucji na łamach prasy warszawskiej z lat 1789–1794”, napisaną pod kierunkiem prof. dra hab. Zbigniewa Anusika. Jej główne zainteresowania badawcze koncentrują się wokół historii Francji w okresie Wielkiej Rewolucji (1789–1799), dziejów prasy polskiej doby stanisławowskiej, kultury i sztuki XVI–XVIII wieku (ze szczególnym uwzględnieniem sztuki baroku), kampanologii, jak również szeroko rozumianej regionalistyki. Jest autorką pięciu publikacji książkowych oraz 70 artykułów naukowych i mniejszych tekstów. Ponadto jest współredaktorką trzech monografii wieloautorskich. Za swoje osiągnięcia naukowe czterokrotnie (w latach 2011, 2013, 2018 i 2019) została wyróżniona nagrodą indywidualną i zespołową J.M. Rektora UŁ. Interesuje się sztuką, fotografią oraz muzyką. Lubi podróże i literaturę fantasy.

dr Joanna Orzeł  jest doktorem nauk humanistycznych w zakresie historii. Ukończyła historię i filologię polską na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Obecnie pracuje jako adiunkt w Katedrze Historii Nowożytnej w Instytucie Historii Uniwersytetu Łódzkiego. Jest stypendystką Fundacji Lanckorońskich, Fundacji z Brzezia Lanckorońskich i rządu francuskiego (Séjour Scientifique de Haut Niveau). Realizowała projekty indywidualne oraz zespołowe.

Miłośniczka poprawności językowej. Swoje doświadczenia edytorskie wciąż wykorzystuje w pracy redakcyjnej – od 2014 roku jest sekretarzem redakcji „Zapisek Historycznych”.

Jej główne zainteresowania naukowe obejmują: historię intelektualną i kulturową XVIII wieku, kulturę szlachecką Rzeczypospolitej Obojga Narodów, edytorstwo źródeł historycznych i edytorstwo współczesne. Wolne chwile poświęca swoim pasjom: podróżom, literaturze i kinematografii.

dr Piotr Robak

prof. dr hab. Jarosław Kita kierownik Katedry Historii Polski XIX wieku, specjalizuje się w zakresie historii społecznej i gospodarczej XIX i XX wieku. Jego zainteresowania badawcze koncentrują się wokół zagadnień związanych z dziejami społeczeństwa polskiego doby zaborów i szeroko rozumianej kultury uzdrowiskowej XIX i XX w. Ponadto podejmuje tematy związane z historią regionu Polski środkowej i z przeszłością łódzkiego środowiska naukowego. Autor lub współautor ponad 160 publikacji, w tym 14 monografii. Jest redaktorem naczelnym czasopism: „Studia z Historii Społeczno-Gospodarczej XIX i XX wieku” i „Rocznik Łódzki”. Jest prezesem Łódzkiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Historycznego i członkiem Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Historycznego. Zajmuje się popularyzacją historii, m.in. w programach telewizyjnych (TVP Historia, TVP 3) i radiowych oraz poprzez artykuły prasowe („Polityka”, „wSieci Historii”, prasa regionalna) i wykłady. Jego hobby to sport, podróże i dobra książka.

dr hab. Rafał Kowalczyk jego zainteresowania badawcze obejmują historię gospodarczą świata od czasów nowożytnych do współczesności, wojskowość XIX w. (w tym okres napoleoński), emigrację polską we Francji w XIX stuleciu oraz historię Chin, Indii, Kaukazu i Ukrainy. Jest autorem ponad 130 naukowych publikacji wydanych w kraju i poza jego granicami, w tym 10 monografii oraz 30 pozycji w językach obcych: ukraińskim, rosyjskim, niemieckim i francuskim. Wśród napisanych przez niego monografii znajdują się m.in. nominowana do nagrody na najlepszą książkę naukową ACADEMIA 2007 Katastrofa Wielkiej Armii Napoleona w Rosji w 1812 r. (2007), Małojarosławiec 1812 (2008), Polityka gospodarcza i finansowa Księstwa Warszawskiego w latach 1807-1812 (2010), Rozwój przemysłu ciężkiego w Królestwie Polskim w latach 1877-1914 (2013), Znani i nieznani oficerowie i generałowie wojny 1812 roku w Rosji (2013), Zapomniana bitwa Napoleona Krasne 14-21 listopada 1812 (2015), Odwrót Wielkiej Armii Napoleona z Rosji w roku 1812 (2016) czy Era Fryderyka II. Narodziny pruskiej potęgi gospodarczej w XVIII stuleciu (2018). Jest również współautorem książki Majdan. Drugie narodziny narodu (2015). Ściśle współpracuje z Fondation Napoléon, Ukraińską Akademią Nauk w Kijowie, Wschodnioeuropejskim Uniwersytetem Narodowym im. Łesi Ukrainki w Łucku. Jest stypendystą Fundacji im. dr Marii Zdziarskiej-Zaleskiej, Fundacji im. Jana i Suzanne Brzękowskich i Fundacji Lanckorońskich (Paryż, Wiedeń, Rzym). W ciągu 6 lat po nadaniu stopnia doktora habilitowanego (2012-2018) uczestniczył w 70 konferencjach – 63 konferencjach międzynarodowych i 7 ogólnokrajowych. Zasiada w redakcjach 7 zagranicznych czasopism naukowych. Prywatnie jest podróżnikiem zafascynowanym Azją i Ameryką Południową. Brał udział w licznych festiwalach, w tym w Explorers Festiwal i Festiwalu na Styku Kultur, gdzie prezentował relację z wypraw w góry, które uwielbia: Kaukazu (Gruzja, Armenia i Górski Karabach), Azji Środkowej (Kazachstan i Uzbekistan) oraz Iranu. Jest autorem licznych wywiadów i artykułów popularnonaukowych o podróżach.

dr hab. Grzegorz Markiewicz historyk idei i świadomości społecznej. Pracownik Katedry Historii Polski XIX w. Instytutu Historii UŁ. Jego główne zainteresowania skupiają się na mitach, stereotypach, ideach funkcjonujących w świadomości społecznej. Osobnym obszarem zainteresowań badawczych są dzieje opery i jej oddziaływanie na świadomość społeczną. Najważniejsze publikacje: Spór o model społeczeństwa na łamach „Przeglądu Tygodniowego” i „Przeglądu Katolickiego” w latach 1864-1880 (WUŁ 2000); Między państwem obcym a ideą państwa własnego. Świadomość państwowa polskich elit intelektualnych w latach 1864-1914(WUŁ 2010); Opera w Polsce w latach 1638-1795  (WUŁ 2019). Ta ostatnia praca stanowi pierwszą część autorskiego projektu badawczego poświęconego polskiej scenie operowej od jej początków po rok 1918.

dr hab. Marta Sikorska urodzona w 1971 r. historyk. Od 2012 r. profesor nadzwyczajny UŁ w Katedrze Historii Polski XIX w. Absolwentka Uniwersytetu Łódzkiego (1995), stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie historii uzyskała w 2000 r. na podstawie rozprawy „Wizerunek kobiety w mieście wielkoprzemysłowym na przykładzie Łodzi przełomu XIX i XX wieku”. Od 2012 r. doktor habilitowany nauk humanistycznych (na podstawie rozprawy „Zygmunt Heryng (1854-1931). Biografia lewicowego intelektualisty”). Zainteresowania badawcze dr hab. Sikorskiej-Kowalskiej obejmują historię kobiet, historię polskiego socjalizmu oraz historię Łodzi. Autorka artykułów, monografii i wydawnictw źródłowych, opublikowała m. in.: Zygmunt Heryng (1854-1931). Biografia lewicowego intelektualisty (2011); „Wolność, czy zbrodnia?” Rewolucja 1905-1907 roku na łamach gazety „Rozwój” (2012; opracowanie), „Czego chce współczesna kobieta?” Problematyka kobieca na łamach polskiej prasy w Łodzi przełomu XIX i XX wieku, (2013; opracowanie); Historycy a socjalizm. Polska lewica niepodległościowa spod znaku Klio (wybór tekstów źródłowych), (2014, opracowanie, wraz z J. Kolbuszewską); Józef Hłasko, Wspomnienia (2016, opracowanie); Robotnicy Łodzi drugiej połowy XIX wieku. Nowe kierunki badawcze (współautorstwo z K. Śmiechowskim i K. Fukumoto).

dr Kamil Śmiechowski adiunkt w Katedrze Historii Polski XIX wieku. Pochodzi z Łodzi, co jak wiadomo powoduje efekty uboczne do końca życia. Z całej historii najbardziej lubi to, co dopiero ma się wydarzyć. Uważa, że historię tworzą jednostki a nie masy, niemniej woli miliony niż milionerów. Interesuje go nowoczesność, dlatego ma do niej ambiwalentny stosunek. W ramach kierowanego grantu intryguje go „Kwestia miejska u progu nowoczesności”, czyli „Dyskusja o przyszłości miast w Królestwie Polskim 1905-1914” [Link]. Zgłębia też „Historię pojęć społeczno-politycznych w Polsce XVIII-XIX wieku” [Link]. Wcześniej badał łódzkie dyskursy nowoczesności [Link], interesowała go spuścizna łódzkich robotników [Link], a doktorat pisał o prasie łódzkiej prasie codziennej na przełomie XIX i XX wieku i jej obliczu społeczno-ideowym [Link]. Chciałby, by Uniwersytet głośno wypowiadał się w najważniejszych tematach związanych z miastami i ich rozwojem, gdyż wiek XXI będzie stuleciem, w którym miasta staną się naturalnym środowiskiem człowieka. Myśli, że Łódź – miasto inne niż wszystkie, które było awangardą nowoczesności w naszej części Europy – wraz z jej niezwykłym doświadczeniem będzie miała w tej nowej rzeczywistości wiele do powiedzenia. Wizje te stara się wcielać w życie działając w Centrum Studiów Miejskich UŁi w przestrzeni miasta. A gdy nie zajmuje się miastem, wybiera spacery po lesie i odpoczynek w głuszy. Wszyscy stamtąd wyszliśmy.

dr Ewelina Kostrzewska urodzona w Łodzi historyczka z zawodu i zamiłowania. W swoich badaniach skupia się nad historią Polski XIX w. Pracuje jako adiunkt w Katedrze Historii Polski XIX wieku w Instytucie Historii UŁ. Szczególne miejsce w jej zainteresowaniach naukowych zajmuje historia kobiet i ziemiaństwa, kultury i obyczaju, a ostatnio także Kościoła. Na swoją pracę doktorska „Portret ziemianek Królestwa Polskiego na przełomie XIX i XX w.” otrzymała indywidualny grant ministerialny. Jest autorką kilkudziesięciu artykułów i kilku książek. Współpracuje z najważniejszymi polskimi ośrodkami naukowymi, a od niedawna także zagranicznymi instytucjami na Ukrainie, w Grecji i Skandynawii. Jest członkiem szeregu organizacji i zespołów naukowych np. Komisji Historii Kobiet PAN, Komisji Historii Kobiet PTH oraz uczestniczką kilku grantów ministerialnych i NCN (m.in. „Rodzina i jej gospodarstwo na ziemiach polskich w geografii europejskich struktur rodzinnych do połowy XX wieku”; czy „Nauka i polskie dziedzictwo intelektualne. Program popularyzacji polskich nauk humanistycznych i społecznych, Ośrodek Myśli Politycznej w Krakowie”). Jako popularyzatorka historii, swoimi pasjami naukowymi dzieli się podczas licznych wykładów, prelekcji, warsztatów, seminariów organizowanych przez instytucje kulturalno-oświatowe, szkoły, czy Uniwersytet Trzeciego Wieku. Wolny czas przeznacza dla przyjaciół, podróże dalekie i bliskie, czytanie książek (nie historycznych), jazdę konną i szukanie nowych inspiracji, które czasem stają się pasjami albo tylko hobby.

Krzysztof Paweł Woźniak jest historykiem i etnografem, pracownikiem Katedry Historii Polski XIX w. Jego zainteresowania badawcze obejmują: udział ludności niemieckiej w przemianach społecznych i gospodarczych Królestwa Polskiego w XIX i XX w., procesy modernizacyjne w Królestwie Polskim w XIX w., dzieje Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Polsce środkowej, historię wielokulturowej Łodzi. Na jego dorobek składa się ponad 320 publikacji, w tym 13 książek. Ma doświadczenie redaktora, tłumacza (z j. niemieckiego), wydawcy źródeł, scenarzysty filmowego. Jest stałym współpracownikiem prasy regionalnej. Stypendysta Instytutu Goethego (Berlin), Instytutu Herdera (Marburg), Uniwersytetu w Konstancji. Miłośnik muzyki dawnej, kolekcjoner grafiki i map. Uprawia kwalifikowaną turystykę górską i rowerową. Więcej informacji można znaleźć na: www.kpwozniak.org.

dr hab. Jacek Pietrzak historyk, doktor habilitowany, profesor nadzwyczajny w Katedrze Historii Polski Najnowszej Uniwersytetu Łódzkiego. Jego podstawowe zainteresowania badawcze to historia II wojny światowej, emigracja polska po 1939 r., polskie życie polityczne i społeczno-kulturalne w pierwszej połowie XX w., historia wojskowości XX w. oraz biografistyka dziejów najnowszych. Pozostałe zainteresowania dotyczą historii Afryki i jej eksploracji, dzieje Bliskiego Wschodu oraz epoki wiktoriańskiej. Autor wielu publikacji, m.in.: Radykalny piłsudczyk. Biografia Wojciecha Stpiczyńskiego (2001) oraz Polscy uchodźcy naBliskim Wschodzie w latach drugiej wojny światowej. Ośrodki, instytucje, organizacje (2012). Był nominowany do kilku prestiżowych nagród: im. Jana Długosza, im. Kazimierza Moczarskiego, im. Oskara Haleckiego, tygodnika „Polityka”. Jego hobby to literatura piękna, zwłaszcza anglosaska, film oraz podróże.

dr Katarzyna Derlatka jest doktorem nauk wojskowych, ukończyła Wydział Bezpieczeństwa Narodowego na Akademii Obrony Narodowej, gdzie pracowała do 2016 roku. Jej zainteresowania naukowe obejmują m.in. bezpieczeństwo narodowe, komunikację kryzysową, propagandę i dezinformację, bezpieczeństwo informacyjne i coaching. Jest autorką publikacji na temat współpracy z mediami w zarządzaniu kryzysowym.

dr Małgorzata Łapa historyczka. Pracuje jako adiunkt w Katedrze Historii Polski Najnowszej. Łodzianka z wyboru i zamiłowania. Naukowo zainteresowana polską gospodarką i polityką gospodarczą państwa w XX w., dziejami religii i związków wyznaniowych na ziemiach polskich w XIX i XX w., historią Łodzi i regionu w XIX i XX w. oraz zagadnieniami wielokulturowości. Autorka i współautorka monografii oraz kilkudziesięciu artykułów naukowych. Redaktorka monografii wieloautorskich. Laureatka wyróżnienia ACADEMIA 2015 dla Najlepszej Publikacji Akademickiej w Dziedzinie Nauk Społecznych i Humanistycznych oraz wyróżnienia Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego i Rektora Uniwersytetu im. A. Mickiewicza dla Najlepszej Książki Akademickiej (2015) – oba wyróżnienia za publikację Łódź wielowyznaniowa. Dzieje wspólnot religijnych w Łodzi do 1914 r. Członek Polskiego Towarzystwa Historycznego i Polskiego Towarzystwa Historii Gospodarczej. Uwielbia uczyć. Nałogowa popularyzatorka historii – współpracuje z Forum Odpowiedzialnego Biznesu, muzeami oraz szkołami. Prywatnie matka i żona. Człowiek przynależący do kotki zwanej Brzusią. Posiada nałogi – czyta zachłannie literaturę piękną i literaturę faktu, uwielbia operę włoską, muzykę klasyczną i rock. Kocha podróże (także te bliskie) i gotowanie – admiratorka kuchni greckiej i włoskiej. W wolnych chwilach projektuje ogrody.

dr Kamil Piskała urodzony w 1988 r. historyk, doktor nauk humanistycznych, asystent w Katedrze Historii Polski Najnowszej UŁ. Badawczo zajmuje się przede wszystkim dziejami emancypacyjnych i progresywnych ruchów społeczno-politycznych w pierwszej połowie XX w. (poczynając od socjaldemokracji, przez kooperatyzm, a kończąc na rewolucyjnych nurtach w socjalizmie). W zakres jego zainteresowań naukowych wchodzi również historia intelektualna, historia społeczna (m.in. przemiany życia codziennego w okresie międzywojennym), a także fenomen „people’s history” (dr Piskała był m.in. redaktorem polskiego wydania klasycznej A People’s History of the United States Howarda Zinna). Jest autorem lub współautorem ponad trzydziestu publikacji naukowych (monografii, leksykonów, artykułów naukowych i recenzji), a także edytorem wydawnictw źródłowych (m.in. pierwszego krytycznego wydania „Pamiętników” Ignacego Daszyńskiego i najobszerniejszego dotychczas wyboru pism Jana Strzeleckiego). W latach 2012-2016 uczestniczył w realizacji grantu „Cztery dyskursy o nowoczesności – Modernizm peryferii na przykładzie Łodzi w XIX i XX wieku”, finansowanego ze środków Narodowego Centrum Nauki. Jest współautorem monografii podsumowującej projekt From Cotton and Smoke: Łódź – Industrial City and Discourses of Asynchronous Modernity 1897-1994). Od 2011 roku wchodzi w skład redakcji kwartalnika naukowego „Praktyka Teoretyczna”, wydawanego przy Wydziale Nauk Społecznych UAM w Poznaniu. Od lat zaangażowany jest w przypominanie tradycji rewolucji 1905 roku (jest m.in. autorem scenariusza słuchowiska Lepka purpura łódzkich kwiatów. Rewolucja 1905, opartego na relacjach uczestników rewolucji, prezentowanego podczas festiwalu Łódź Czterech Kultur w 2015 r. w reżyserii Krzysztofa Czeczota). Entuzjasta architektury modernistycznej, sportów zespołowych, czarnych kotów i sobotnich popołudni w bibliotece.

dr Marcin Szymański historyk, absolwent Wydziału Filozoficzno-Historycznego UŁ (doktorat w 2015 roku). Główne zainteresowania badawcze to historia II Rzeczpospolitej, dzieje gospodarcze i społeczne Polski w XIX i XX wieku oraz przeszłość Łodzi i regionu. W badaniach koncentruje się na zagadnieniach polityki gospodarczej państwa oraz jej wpływie na działanie przedsiębiorstw i osób prywatnych. Autor książek i artykułów m.in. o historii piwowarstwa, elektryfikacji, przemysłowców łódzkiego regionu. Poza pracą naukową zajmuje się popularyzacją historii poprzez książki i artykuły popularnonaukowe. Współpracuje z muzeami, autor i współautor licznych wystaw i projektów wystawienniczych oraz edukacyjnych. W wolnym czasie zbiera nietypowe starocie, gra w gry planszowe i uczy się szermierki klasycznej.

dr hab. Krzysztof Lesiakowski urodzony w 1965 r., zatrudniony na stanowisku profesora nadzwyczajnego w Katedrze Historii Polski i Świata po 1945 r. UŁ. Jego zainteresowania naukowe koncentrują się na działalności aparatu bezpieczeństwa w powojennej Polsce, dziejach opozycji i oporu społecznego oraz polityce komunistycznego państwa wobec młodego pokolenia. Najważniejsze opublikowane książki: Mieczysław Moczar „Mietek”. Biografia polityczna, Warszawa 1998; Jarocin w obiektywie bezpieki (2004; wspólnie z dwoma innym autorami); Powszechna Organizacja „Służba Polsce” (1948–1955). Powstanie, działalność, likwidacja t. 1–2 (2008); Strajki robotnicze w Łodzi 1945–1976, Łódź 2008; Niepokorni w MPK. Strajki łódzkiej komunikacji miejskiej 1946 – 1957 – 1980 (2011; wspólnie z innym autorem); Strajk studencki w Łodzi styczeń – luty 1981 r. Okruchy pamięci, zapisy źródłowe, ikonografia, (2016; wspólnie z dwoma innymi autorami); Centralna Szkoła Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego 1945-1947,(2017). Kierował zespołowymi badaniami nad strajkiem studenckim w Łodzi w 1981 r. Popularyzuje historię na łamach prasy i w programach radiowo-telewizyjnych. Wygłosił liczne odczyty popularno-naukowe w bibliotekach, muzeach i w ramach Klubu Historycznego im. Grota Roweckiego. Interesuje się sportem. Lubi też słuchać szumu morskich fal.

prof. dr hab. Albin Głowacki od 1975 r. prowadzi badania nad losami obywateli polskich w ZSRR w latach 1939-1946. Z odtajnionych akt w archiwach Moskwy, Kijowa, Mińska, Wilna, Lwowa, Odessy, Abakanu i Minusińska wprowadził do obiegu naukowego wyjątkowej wartości materiał historyczny, zarówno na temat radzieckiej okupacji ziem wschodnich RP w latach 1939-1941, jak i losów jeńców wojennych oraz zesłańców polskich w głębi terytorium ZSRR. Ponadto jest znawcą dziejów Związku Patriotów Polskich w ZSRR, problematyki represji NKWD wobec obywateli RP, zagadnień edukacji dzieci polskich w ZSRR w latach II wojny światowej, a także współczesnej Rosji. Jego dorobek publikowany obejmuje ponad 300 pozycji, w tym osiem książek: Przemieszczenie obywateli polskich w Związku Radzieckim w 1944 roku (1989); Ocalić i repatriować. Opieka nad ludnością polską w głębi terytorium ZSRR (1943-1946) (1994); Sowieci wobec Polaków na ziemiach wschodnich II Rzeczypospolitej 1939-1941, (1997; wyd. II – 1998); Współczesna Rosja. Leksykon. Polityka. Organizacje. Społeczeństwo (1999; jako współautor); Rosja Putina. Leksykon (2004; jako współautor); Gmina Zadzim 1919-2009 (2010; jako współautor); Obywatele polscy w Kirgizji. Wybór dokumentów (1941-1946) (2010; redaktor naukowy); Na pomoc zesłańczej edukacji. Działalność wydawnicza Komitetu do spraw Dzieci Polskich w ZSRR (1943-1946) (2017). Za osiągnięcia w badaniach naukowych otrzymał 10 nagród Rektora UŁ, Nagrodę Polskiej Fundacji Kulturalnej im. Prezydenta Edwarda Raczyńskiego w Londynie, Indywidualną Nagrodę Naukową Prezydenta Miasta Łodzi oraz Nagrodę „Przeglądu Wschodniego”. Jego hobby to turystyka, fotografia, pływanie, gra na instrumencie, działka

dr hab. Witold Jarno historyk, doktor habilitowany, od 2012 r. profesor nadzwyczajny UŁ w Katedrze Historii Polski i Świata po 1945 r. Instytutu Historii UŁ, absolwent Wydziałów: Filozoficzno-Historycznego oraz Prawa i Administracji UŁ. Głównymi dziedzinami jego zainteresowań naukowych są: historia wojskowości polskiej XX w., dzieje Polski po II wojnie światowej oraz biografistyka wojskowa. Jest autorem ponad stu artykułów dotyczących powyższych zagadnień oraz kilkunastu monografii, w tym np.: Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918-1939 (Łódź, 2001), Strzelcy Kaniowscy w latach 1919-1939 (Warszawa 2004), 1 Dywizja Strzelców Armii Generała Hallera w latach 1918-1919 (Łódź, 2006), Terytorialne władze wojskowe w Polsce w latach 1945-1949. Organizacja i działalność okręgów wojskowych (Łódź, 2011), Obchody Milenium w diecezji łódzkiej (1966-1967) (Łódź, 2017, współautor) oraz współredaktorem monografii: Budownictwo wojskowe w Łodzi (Łódź, 2016) i Łódzcy bohaterowie 1918 roku (Łódź, 2018). W czasie wolnym lubi górskie wędrówki (od 2010 r. jest członkiem Zarządu Sekcji Turystyki Pieszej UŁ), wyprawy rowerowe oraz podróże turystyczne.

dr Joanna Maj (ur. 1977 r.) jest absolwentką historii Uniwersytetu Łódzkiego, adiunktem w Katedrze Historii Polski i Świata po 1945 roku UŁ. Specjalizuje się w obszarze współczesnych stosunków międzynarodowych na Dalekim Wschodzie, ze szczególnym uwzględnieniem polityki zagranicznej Indii. Ponadto w swoich badaniach koncentruje się na polityce USA w rejonie Azji Południowo-Wschodniej i relacjach chińsko-indyjskich. Jest autorką książki Spór graniczny chińsko-indyjski z 1962 roku a dyplomacja Stanów Zjednoczonych Ameryki (2011) oraz wielu artykułów naukowych. Jej hobby to głównie podróże i muzyka. W wolnym czasie chętnie pływa i jeździ na wycieczki rowerow

dr Wojciech Marciniak z Katedry Historii Polski i Świata po 1945 r. UŁ specjalizuje się stosunkach polsko-radzieckich od 1939 r., szczególnie zaś interesują go losy Polaków na Wschodzie po 17 września 1939 r., historia Związku Patriotów Polskich w ZSRR i dzieje polskiej dyplomacji w Związku Radzieckim po II wojnie światowej. W ostatnich latach prowadzi badania nad zagadnieniami przesiedleń i repatriacji ludności polskiej z ZSRR po 1944 r. Interesują go przede wszystkim polityczny i dyplomatyczny aspekt ruchów migracyjnych. Wyniki swoich badań zaprezentował na kilkudziesięciu konferencjach o zasięgu krajowym i międzynarodowym. Chętnie bierze udział w popularyzacji nauki – jest częstym gościem m.in. w szkołach, uniwersytetach trzeciego wieku i klubach historycznych, gdzie wygłasza prelekcje i wykłady otwarte. Na Wydziale Filozoficzno-Historycznym UŁ odpowiada za współpracę z otoczeniem zewnętrznym oraz pracodawcami. Współpracuje z m.in. Ministerstwem Spraw Zagranicznych (Departament Współpracy z Polonią i Polakami Zagranicą), Komendą Wojewódzką Policji w Łodzi (odpowiada za realizację umowy o współpracy pomiędzy UŁ a KWP) oraz Fundacją Nauk Humanistycznych (przewodniczy Radzie Fundacji).

 dr Magdalena Pogońska-Pol jest doktorem nauk humanistycznych w zakresie historii, adiunktem w Katedrze Historii Polski i Świata po 1945 r. w Instytucie Historii UŁ. Jej zainteresowania naukowo-badawcze koncentrują się wokół współczesnej historii Bliskiego Wschodu, ze szczególnym uwzględnieniem konfliktu bliskowschodniego, polityki USA na Bliskim Wschodzie w XX i XXI w. oraz działalności Organizacji Narodów Zjednoczonych wobec Bliskiego Wschodu. Jest autorką monografii Arabsko-izraelska wojna październikowa z 1973 roku w stosunkach międzynarodowych i współautorką publikacji Wprowadzenie do konfliktu arabsko-izraelskiego oraz artykułów naukowych dotyczących powyższej problematyki.

dr Sławomir Szczesio pracuje jako adiunkt w Katedra Historii Polski i Świata po 1945 r. Instytutu Historii UŁ. Jego zainteresowania naukowe skupiają się wokół historii dyplomacji w XX wieku oraz dziejów najnowszych Bałkanów, ze szczególnym uwzględnieniem polityki Zachodu wobec dezintegracji Jugosławii. Jest sekretarzem naukowym Centrum Naukowo-Badawczego UŁ „Bałkany na przełomie XX/XXI w.” oraz członkiem Zarządu Oddziału Łódzkiego Polskiego Towarzystwa Historycznego. W latach 2008–2010 był przewodniczącym Zarządu Klubu Historycznego im.gen. Stefana Roweckiego „Grota” w Pabianicach. W wolnym czasie lubi podróżować, jeździć na rowerze, gotować, słuchać dobrej muzyki oraz czytać książki.

dr Andrzej Wojcieszak jest absolwentem Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Żeromskiego w Ozorkowie. Naukę kontynuował w Wyższej Szkole Wojsk Pancernych im. Stefana Czarneckiego w Poznaniu, którą ukończył w 1987 r. z wyróżnieniem. W 1994 r. został skierowany, w drodze wyróżnienia, na studia w Akademii Obrony Narodowej w Warszawie. Był studentem Wydziału Wojsk Lotniczych i Obrony Powietrznej na kierunku logistyka. Studia, z drugą lokatą na Wydziale i czwartą w Akademii, ukończył w 1996 r.

W trakcie zawodowej służby wojskowej obronił w 1998 r. doktorat Zabezpieczenie logistyczne jednostek kawalerii powietrznej, pisany pod opieką naukową płk. prof. dr. hab. Romualda Mańkowskiego. Po studiach wrócił do Leźnicy Wielkiej na stanowisku szefa sztabu batalionu zabezpieczenia. Jednostka ta wchodziła w skład 25 Dywizji Kawalerii Powietrznej.

Od 2006 roku podjął pracę jako nauczyciel akademicki w Wyższej Szkole Kupieckiej w Łodzi, następnie w Wyższej Szkole Humanistyczno-Ekonomicznej (obecna Akademia Humanistyczno-Ekonomiczna) w Łodzi. Współpracował również z Wyższą Szkołą Ekonomiczno-Humanistyczną w Skierniewicach oraz Bydgoską Szkołą Wyższą. We wszystkich tych placówkach był wykładowcą logistyki. W ramach swych obowiązków prowadził również zajęcia w języku angielskim dla studentów zagranicznych, jak również poza granicami w kraju (Liege, Londyn). Równocześnie z pracą w tych uczelniach wyższych pracował w szkolnictwie średnim (technikach logistycznych), gdzie był nauczycielem przedmiotów zawodowych.

Od września 2011 do lutego 2017 r. był zatrudniony na stanowisku adiunkta w Zakładzie Logistyki na Wydziale Ekonomiczno-Socjologicznym Uniwersytetu Łódzkiego. W okresie tym napisał kilkadziesiąt artykułów do czasopism fachowych i naukowych oraz kilka monografii dotyczących logistyki. Byłe również promotorem kilkuset prac dyplomowych

dr hab. Leszek Olejnik Studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym UŁ na kierunku historia ukończył w 1978 r. uzyskując dyplom magisterski z wyróżnieniem, a uchwałą Senatu UŁ uhonorowany został medalem „Za chlubne studia”. Od 1 października 1978 r. został zatrudniony w Uniwersytecie Łódzkim, gdzie pracuje do chwili obecnej, piastując różne stanowiska. Od 2006 r. jest profesorem nadzwyczajnym UŁ. Od 2014 r. jest kierownikiem Katedry Historii Polski i Świata po 1945 r. W 1986 r. uchwałą Rady Wydziału Filozoficzno-Historycznego UŁ otrzymał stopień naukowy doktora nauk humanistycznych. W 2003 r. uzyskał stopień doktora habilitowanego w zakresie historii – historii Polski po II wojnie światowej. Jego główne zainteresowania badawcze to: problematyka mniejszości narodowych w Polsce po II wojnie światowej, najnowsze dzieje Polski Środkowej, dzieje prasy i dziennikarstwa łódzkiego w XX wieku oraz polityka zagraniczna Polski po 1945 r. Opublikował dotąd ponad 110 prac, w tym 4 książki. Jego praca habilitacyjna pt. Polityka narodowościowa Polski w latach 1944-1960 została uhonorowana w 2004 r. Nagrodą Historyczną tygodnika „Polityka”. Wypromował dotąd 66 magistrów. Od 1986 r. prof. Leszek Olejnik jest członkiem Oddziału Łódzkiego Polskiego Towarzystwa Historycznego (szereg lat był członkiem Zarządu OŁ PTH, a w latach 2006-2009 jego wiceprezesem). Jest członkiem Rady Naukowej „Zeszytów Wiejskich”.

prof. dr hab. Radosław Żurawski Vel Grajewski pracuje w Instytucie Historii Uniwersytetu Łódzkiego w Katedrze Historii Powszechnej Najnowszej. Jego badania obejmują historię dyplomacji w XIX w., ze szczególnym uwzględnieniem Imperium Brytyjskiego w pierwszej połowie stulecia; historię Wielkiej Emigracji (zwłaszcza Hôtelu Lambert); sprawę polską w dyplomacji europejskiej w XIX w., historię dyplomacji w okresie II Wojny Światowej, zwłaszcza w zakresie stosunków brytyjsko-czechosłowackich oraz kwestię mitów, stereotypów i tradycji narodowych. Jest autorem sześciu książek monograficznych, 50 artykułów i 27 innych publikacji naukowych (redakcje książek, opracowanie źródeł, recenzje, sprawozdania, zarejestrowane głosy w dyskusji itd.). Był stypendystą Fundacji im. J. i S. Brzękowskiego, Fundacji Fundacji Pomocy Niezależnej Kulturze i Literaturze Polskiej oraz Fundacji im. Lanckorońskich z Brzezia (dwukrotnie). Jest laureatem kilku nagród w tym nagrody im. prof. Jerzego Skowronka za książkę pt. Wielka Brytania w „dyplomacji” księcia Adama Jerzego Czartoryskiego wobec kryzysu wschodniego (1832–1841) (1999) oraz nagrody im. prof. Jerzego Michalskiego za najlepszą recenzję naukową z zakresu historii (przyznana w 2018). Wolny czas spędza z rodziną, dobrą książką i dobrym filmem, w wakacje lubi turystykę górską.

dr hab. Dariusz Jeziorny pracuje w Katedrze Historii Powszechnej Najnowszej Instytutu Historii UŁ. Jest specjalistą w dziedzinie historii dyplomacji i stosunków międzynarodowych. Jego najważniejsze prace dotyczą polityki zagranicznej Wielkiej Brytanii w okresie międzywojennym, ale podejmował również tematy związane z działaniami Polski, Austrii i ZSSR na arenie międzynarodowej. Drugim ważnym tematem jego badań jest historia myśli politycznej oraz idei, szczególnie współczesnej myśli liberalnej. Zajmuje się również kwestiami ochrony praw mniejszości narodowych po zakończeniu I wojny światowej. W centrum jego zainteresować leżą przede wszystkim zagadnienia mniejszości żydowskich w państwach Europy Środkowo-Wschodniej. Jest autorem 60 publikacji naukowych w tym czterech monografii, z czego ostatnia ukazała się w języku angielskim. W ostatnim czasie prezentował wyniki swoich badań w Polsce i za granicą (Bonn, Giessen, Tarragona, Messyna, Madryt). Ma na swoim koncie udział w kilku grantach. Ostatnim z nich był zakończony 2017 r. grant Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki „Umiędzynarodowienie”. Gdy chodzi o działalność pozanaukową zaangażowany jest od ponad 30 lat w Odnowie w Duchu Świętym. Był m.in. przez 8 lat członkiem International Catholic Charismatic Renewal Services. Jego główne hobby to gra w brydża i sadownictwo.

dr hab. Sławomir Nowinowski Profesor nadzwyczajny w Katedrze Historii Powszechnej Najnowszej UŁ. Badacz dziejów Europy Środkowo-Wschodniej w XX w. Historyk dyplomacji II Rzeczypospolitej Polskiej oraz I Republiki Czechosłowackiej. Prowadzi studia nad dorobkiem intelektualnym polskiej emigracji niepodległościowej po 1939 r. Edytor korespondencji Jerzego Giedroycia. Pasję fotografowania łączy z zamiłowaniem do wędrówki. Niestrudzony w poznawaniu uroków Pragi, Île-de-France i Sancerre.

dr Jose Canton Alvarez joined the Institute of History at Faculty of Philosophy and History, University of Lodz, as Assistant Professor (adiunkt), in October 2021. He has been awarded a PhD in History at the University of Granada, Spain. 

His research interests concern:

• international trade between China and South-East Asia in early-modern period (1350-1840), 
• history of medical exchanges between China and the West from Yuan (1272-1368) to Ming dynasty (1368-1644), 
• the history of European colonialism in early modern Asia, 
• history of traditional Chinese medicine during Song dynasty (960-1279), 
• the opium trade and its consumption in Asia before the Opium Wars
• the Taiping Rebellion and the Self-Strengthening Movement among others
• Jose Canton’s thesis is an original research project presenting new findings on the role of opium trade in the European colonialism in Asia from the 16th to the early 19th centuries, and its impact on China. The thesis is based on an original, in-depth analysis of the primary sources in classical Chinese, Portuguese and English. 

Most of his doctoral research dr. Cantón conducted while being a visiting researcher at Renmin University of China (RUC) for a two-year period, for which he secured funding from the Hanban’s Confucius China Study Program (Joint PhD program). 

In 2018, he conducted a post-doctoral research project as a Jing Brand Fellow at the Needham Research Institute, Cambridge, where he researched the influence of Galenic tradition in Ming dynasty Chinese medicine. In 2015, he worked as a British Inter-University China Centre (BICC) Fellow at Manchester Museum researching the Thomas Bellot Collection of Chinese bronzes. This project, concluded with a detailed report, has expanded his research interests to include the trade in ancient Chinese bronze replicas during late Ming and early Qing dynasty in China, as well as the personal histories of Englishmen in China at the time of the Opium Wars. 

José is passionate about music, listening to all sort of styles, from classical to folk, in search for humane commonalities in every piece he comes across. He occasionally sings in amateur chorus on bass register. He is also a cinephile, and is very keen on exploring pieces of classic and contemporary cinema form across the globe. His other passion is foreign languages. Being already fluent in Spanish, English, German and Mandarin Chinese, he currently devotes his spare time to disentangle the mysteries and wonders of Polish language.

dr Bartosz Kaczorowski pracuje jako adiunkt w Katedrze Historii Powszechnej Najnowszej. Zajmuje się dziejami autorytaryzmów iberyjskich oraz historią dyplomacji, głównie w latach 1939-1945. Jest autorem dwóch monografii: Churchill i Franco. Hiszpania w polityce Wielkiej Brytanii w okresie drugiej wojny światowej orazFranco i Stalin. Związek Sowiecki w polityce Hiszpanii w okresie drugiej wojny światowej, ta druga niedługo zostanie wydana również w języku Cervantesa. Jego zainteresowania badawcze obejmują również współczesne życie polityczne w Hiszpanii ze szczególnym uwzględnieniem katalońskiego separatyzmu, na temat którego wielokrotnie wypowiadał się dla polskich mediów. W Instytucie Historii UŁ jest koordynatorem programu Erasmus+, opiekuje się odwiedzającymi nas studentami zagranicznymi i prowadzi dla nich zajęcia w języku angielskim i hiszpańskim.

mgr Antonina Pawłowska

dr Aleksandra Sylburska historyk, uzyskała stopień doktora nauk humanistycznych w 2017 r. Pracuje jako adiunkt w Katedrze Historii Powszechnej Najnowszej od 2018 r. Jest autorką rozprawy doktorskiej pt. Działalność polskiej placówki dyplomatycznej na Węgrzech (1946–1956), która powstała pod kierunkiem prof. Andrzeja M. Brzezińskiego. Jej główne zainteresowania naukowe to historia dyplomacji, kwestie narodowościowe oraz historia państw w Europie Środkowo-Wschodniej w XX wieku. Jest autorką artykułów dotyczących wspomnianych wyżej zagadnień, przede wszystkim relacji polsko-węgierskich po 1945 r. Dzięki stypendium Funduszu Wyszehradzkiego oraz przy wsparciu Eötvös Loránd Tudományegyetem prowadziła badania w Budapeszcie (2015/2016). Jest wielką miłośniczką Łodzi, jej architektury oraz historii. W wolnym czasie lubi odpoczywać przy lekturze książek, przede wszystkim autorów węgierskich, czeskich oraz rumuńskich. Jej największą pasją są podróże, zarówno po Polsce, jak i Europie (przede wszystkim jej części środkowej oraz wschodniej), w poszukiwaniu pereł architektury, kulturalnych i kulinarnych wrażeń oraz śladów Historii w miejskiej przestrzeni.

Prof. dr hab. Andrzej Maciej Brzeziński był kierownikiem Katedry Historii Powszechnej Najnowszej Uniwersytetu Łódzkiego (1997-2016). Specjalizuje się w historii powszechnej XX w. ze szczególnym uwzględnieniem historii stosunków międzynarodowych i dyplomacji. Jest autorem i współautorem ok. 160 prac, w tym 16 książek. Jego hobby to ogrodnictwo i sztuka kulinarna.

Dr hab. Katarzyna Jedynakiewicz-Mróz, prof. UŁ pracowała w Katedrze Historii Powszechnej Najnowszej Instytutu Historii UŁ. Jest historykiem i niemcoznawcą. Główne wątki naukowo-badawcze Profesor dotyczą dziejów emigracji antynazistowskiej z Niemiec po 1933 roku, historii społecznej III Rzeszy, RFN i NRD i ewolucji pozycji kobiet w Niemczech w XX wieku. Jej zainteresowania pozanaukowe koncentrują się na historii chrześcijaństwa i chrześcijańskiej myśli konserwatywnej. Jako hobby wymienia literaturę faktu, muzykę lat 30. i 40. XX wieku oraz filmy kryminalne (zwłaszcza brytyjskie). Ulubionym pisarzem jest C. S. Lewis, a filmem „Rydwany ognia” Hugh Hudsona.

prof. dr hab. Rafał Stobiecki jego zainteresowania naukowe historiografia okresu PRL-u, rosyjska i radziecka historiografia XIX i XX w., emigracyjne dziejopisarstwo polskie po 1945 r., teoria historiografii, miejsce historii w dyskursie publicznym. Pośród zrealizowanych grantów i stypendiów można wymienić: Stypendium Fundacji Kościuszkowskiej (Nowy Jork, 2010); grant Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki, „Jerzy Giedroyc, historycy i świadkowie historii” (w trakcie realizacji, kierownik). Prowadzi wykłady dla łódzkiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku, od czasu do czasu publikuje w prasie społeczno-kulturalnej, sporadycznie bierze udział w audycjach radiowych i telewizyjnych. Wolny czas przeznacza na wędkarstwo spinningowe (morza, jeziora, rzeki), zwykle w oparciu o zasadę no kill.

dr hab. Jolanta Kolbuszewska absolwentka Uniwersytetu Łódzkiego (pięcioletnich studiów magisterskich na kierunku filozofia i historia) oraz podyplomowych studiów Coaching i Mentoring Organizacyjny. Doktor habilitowana, zatrudniona na stanowisku profesora UŁ w Katedrze Historii Historiografii i Nauk Pomocniczych Historii UŁ. Jej zainteresowania naukowe koncentrują się na polskiej historiografii i myśli historycznej XIX i pierwszej połowy XX wieku. Podejmuje także zagadnienia z zakresu biografistyki i źródeł do badań biograficznych oraz historii codzienności. Od kilku lat zajmuje się śledzeniem karier naukowych polskich historyczek, ich drogą do samodzielności naukowej oraz wpływem na oblicze refleksji historycznej. Autorka książek: Mutacja modernistyczna w polskiej historiografii (przełom XIX i XX wieku) (Łódź, 2005) oraz Tadeusz Korzon (1839-1918). Między codziennością, nauką a służbą narodowi (Łódź, 2011). Współautorka opracowania i wyboru tekstów źródłowych Historycy a socjalizm. Polska lewica niepodległościowa spod znaku Klio (Łódź, 2015). Współautorka opracowania i komentarza do pamiętnika K. Śreniowskiej Moje życie (Łódź, 2018). Redaktor tomów (wraz z prof. Rafałem Stobieckim): Historia i pamięć. Studia i szkice historiograficzne (Łódź, 2016) i Biografistyka we współczesnych badaniach historycznych. Teoria i praktyka (Łódź, 2017). Miłośniczka dziejów, kultury, języka i włoskich krajobrazów.

dr hab. Marek Adamczewski historyk. Specjalista z zakresu Nauk Pomocniczych Historii. Bada pieczęcie i herby państwowe oraz pieczęcie i herby samorządowe. W kręgu jego zainteresowań pozostają także pieczęcie sądowe i pieczęcie kościelne. W badaniach nad Orłem Białym, herbem państwa polskiego koncentruje się na latach 1815-2015. Kolekcjonuje warianty orła i sprawdza zasięg jego manifestowania. Analizuje związki pomiędzy faktami z najnowszej historii Orła Białego i zapisami obecnie obowiązującego „prawa sfragistyczno-heraldycznego”. W latach 2004-2005 brał udział w pracach zespołu przygotowującego projekt ustawy o symbolach państwa i narodu polskiego, powołanego z upoważnienia Aleksandra Kwaśniewskiego, Prezydenta RP. W badaniach nad pieczęciami i nad herbami terytorialnymi, a także nad pieczęciami i herbami gminnymi rozpatruje zagadnienia dotyczące symboli samorządów głównie z Wielkopolski właściwej oraz z ziem łęczyckiej i sieradzkiej. Analizuje tematy historyczne i sprawy związane z tzw. heraldyką żywą (projektowanie i ocenianie znaków obecnie przygotowywanych). Przed 2015 r. współpracował z samorządami w zakresie kreowania ich godeł i innych symboli. Opracował koncepcje wielu znaków samorządowych. Współpracował z sejmikiem województwa łódzkiego (herb województwa łódzkiego), z radami powiatów (np. herb powiatu brzezińskiego) i z radami gmin (np. herb gminy Grabica).  Od 2015 r. jest ekspertem Komisji Heraldycznej przy Ministrze Spraw Wewnętrznych i Administracji, gdzie ocenia projekty herbów i – w razie potrzeby – sugeruje projektującym rozwiązania, które prowadzą do powstania znaków poprawnych w treści i właściwych w formie. Kiedyś harcerz, dziś fotograf-amator.

dr Anna Brzezińska historyk historiografii, adiunkt w Katedrze Historii Historiografii i Nauk Pomocniczych Historii Uniwersytetu Łódzkiego, członek redakcji „Historia@Teoria”, członek zespołu grantowego „Jerzy Giedroyc, historycy i świadkowie historii” (2014-2018). W 2015 r. obroniła doktorat „Spór o średniowiecze. Z rozważań nad tożsamością kulturową Europy. Studium postaw: J. Le Goff, J. Kłoczowski, A. Guriewicz” (promotor: prof. dr hab. R. Stobiecki). Jej zainteresowania badawcze koncentrują się na historiografii polskiej i powszechnej XX w., historii intelektualnej, mediewistyce w interpretacjach francuskiej szkoły Annales i antropologii historycznej. Jest instruktorką harcerską, miłośniczką wędrówek górskich, ciekawej literatury faktu i niebanalnego designu. Mama dwójki dzieci. Właścicielka dwóch kotów.

dr Ilona Florczak pracuje jako adiunkt w Katedrze Historii Historiografii i Nauk Pomocniczych Historii. W kręgu jej zainteresowań znajdują się nauki pomocnicze historii XIX i XX w., ze szczególnym uwzględnieniem archiwistyki i archiwoznawstwa. Zajmuje się m.in. badaniami związanymi z rodziną Bartoszewiczów i ich archiwum. Interesuje się również biografistyką. Napisała m.in. biografię Jędrzeja Moraczewskiego i kilka publikacji dotyczących politycznej i społecznej działalności Zofii Moraczewskiej. Bierze udział w pracach zespołu badawczego, który prowadzi badania nad dziejami herbu państwa polskiego w latach 1815-2015. Jest sekretarzem Zarządu Oddziału Łódzkiego Polskiego Towarzystwa Historycznego i Zarządu Sekcji Edukacji Archiwalnej Stowarzyszenia Archiwistów Polskich.

dr Piotr Szkutnik adiunkt w Katedrze Historii Historiografii i Nauk Pomocniczych Historii Instytutu Historii. Wybór drogi zawodowej dra Szkutnika wynikał z jego zainteresowań. Od dziecka pasjonował się genealogią, to też zadecydowało o kierunku studiów. Nie miał dzięki temu problemu z decyzją odnośnie do tematu pracy magisterskiej, którą zajął się już na pierwszym roku. Wybór tematu pracy doktorskiej z archiwistyki wynikał natomiast w dużym stopniu z potrzeb dydaktycznych. Obecnie przygotowując rozprawę habilitacyjną postanowił połączyć te dwa nurty badań. W pracy naukowej zajmuje się również demografią historyczną i historią regionu. Działania te realizuje w redakcjach czasopism „Biuletyn Szadkowski” i „Biuletyn Uniejowski”. Działalność popularyzatorską prowadzi głównie jako wiceprezes Towarzystwa Przyjaciół Szadku. Angażuje się również w indeksacyjne projekty genealogiczne np. genetekę. Jest wykonawcą grantu Polskiego Towarzystwa Heraldycznego pt. Orzeł Biały. Źródła do historii herbu państwa polskiego (1815-2015).

dr Andrzej Kobak – urodził się w 1985 roku w Chorzowie. Po epizodzie studiów prawniczych rozpoczął studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym w roku 2008. Niemal od samego początku rozwijał i pogłębiał swoje zainteresowania orbitując wokół Katedry Historii Historiografii i Nauk Pomocniczych Historii co zaowocowało ostatecznie najpierw pracą licencjacką napisaną pod kierunkiem dr Jolanty Kolbuszewskiej, pt. Naród w refleksji Stanisława Brzozowskiego (2011), następnie pracą magisterską pt. Między polityką a historią. Publicystyka Leszka A. Gembarzewskiego (1899-1944), napisaną pod kierunkiem prof. Rafała Stobieckiego (2013). W roku 2020 obronił z kolei rozprawę doktorską napisaną pod kierunkiem prof. Jolanty Kolbuszewskiej - Karol Potkański w życiu i nauce (1861-1907). Między tradycją a modernizacją. Praca ta ukazała się drukiem w roku 2021 nakładem Wydawnictwa Uniwersytetu Łódzkiego. W ciągu ostatnich kilku lat pracował w Muzeum Fabryki, gdzie miał okazję nie tylko doskonalić umiejętności przewodnicko-warsztatowe, ale i uporządkować wiedzę na temat historii Łodzi, łódzkiego przemysłu. Zainteresowania dr. Andrzeja Kobaka plasują się w obrębie ściśle rozumianej humanistyki: historia historiografii Polski (szczególnie w XIX i w pierwszej połowie XX wieku), historia literatury polskiej, polskiego malarstwa, genealogia. Od lat realizuje pasję bibliofilską - gromadzi książki wydane w drugiej połowie XIX wieku i w początkach wieku XX dotyczące historii i literatury polskiej (od roku 2014 pozostaje członkiem Łódzkiego Towarzystwa Przyjaciół Książki).

dr Krzysztof Mucha jest zatrudniony w Pracowni Dydaktyki i Technologii Informacyjnej Instytutu Historii Uniwersytetu Łódzkiego. W kręgu jego zainteresowań badawczych pozostają: dzieje regionu łódzkiego ze szczególnym uwzględnieniem ruchów społeczno-politycznych, historia oświaty oraz dydaktyka historii i wiedzy o społeczeństwie. Doktor Mucha pełni funkcję rzeczoznawcy Ministerstwa Edukacji Narodowej podręczników szkolnych w zakresie merytoryczno-dydaktycznym. Na studiach licencjackich i magisterskich oraz podyplomowych kształci przyszłych nauczycieli historii i wiedzy o społeczeństwie. Ponadto zajmuje się edukacją historyczną i obywatelską młodzieży, łącząc pracę naukową z zawodem nauczyciela dyplomowanego w łódzkich szkołach publicznych. Prywatnie posiadacz „wielorasowego” kota, miłośnik zwierząt i przyrody.

dr Marzena Iwańska jest adiunktem w Pracowni Dydaktyki i Technologii Informacyjnej Instytutu Historii UŁ. Jej naukowe zainteresowania oscylują wokół historii Polski XIX i początków XX stulecia, zwłaszcza na płaszczyźnie ludzkiej myśli, postrzegania i rozumienia świata, budowania własnej tożsamości indywidualnej i grupowej, uczestnictwie w życiu kulturalnym i społecznym. Interesuje ją inteligencja na ziemiach polskich, w tym inteligencja Łodzi do I wojny światowej, proces jej kształtowania się, samookreślania, przejawy jej działania. W ostatnich latach jej zainteresowania zawodowe skoncentrowały się mocno wokół ludzkiej psychiki, psychologii i psychoterapii. Stąd w swojej pracy na WF-H UŁ próbuje łączyć nabytą wiedzę historyczną i psychologiczną. Partycypuje w różnego rodzaju pracach Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychodynamicznej, jest uczestniczką czteroletniego szkolenia w Krakowskim Centrum Psychodynamicznym. Jej największą pasją jest właśnie psychologia i najnowsze wyniki badań psychologicznych tej dyscypliny, pozwalające lepiej zrozumieć człowieka w teraźniejszości i przeszłości. Wolny czas lubi spędzać na podróżach, małych i dużych, zwiedzaniu ciekawych miejsc i poznawaniu ludzi. Ceni dobrą literaturę i kino, zwłaszcza europejskie.

dr Jan Pajor ukończył historię i kulturoznawstwo na Uniwersytecie Łódzkim. Obecnie jest adiunktem w Pracowni Dydaktyki i Technologii Informacyjnej Instytutu Historii UŁ oraz nauczycielem historii w Publicznym Liceum Ogólnokształcącym Uniwersytetu Łódzkiego. Specjalizuje się w historii powszechnej XIX i XX wieku, w tym zwłaszcza historii Stanów Zjednoczonych i Dalekiego Wschodu. Drugi obszar zainteresowań naukowych stanowią zagadnienia związane z dydaktyką historii i wiedzy o społeczeństwie. Jest autorem monografii „Chiny w polityce zagranicznej Stanów Zjednoczonych w latach 1911-1918”. Wyniki swoich badań prezentował podczas kilkudziesięciu polskich i zagranicznych konferencji naukowych (m.in. w Middelburgu, Bilbao, Glasgow, Exeter, Angers, Reading, Konstancy, Warwick i Zurychu). Jest stypendystą Roosevelt Study Center w Middelburgu i John F. Kennedy Institute w Berlinie. Należy do międzynarodowych stowarzyszeń naukowych: Historians of the Twentieth Century United States, British Association for American Studies oraz British American Nineteenth Century Historians. W wolnych chwilach lubi oglądać filmy, podróżować i czytać ciekawe książki.

dr Tomasz Pietras historyk, od 2000 r. pracuje na Uniwersytecie Łódzkim, od 2016 r. w Pracowni Dydaktyki i Technologii Informacyjnej (IH UŁ) jako nauczyciel akademicki oraz w Pracowni Komputerowej WF-H UŁ jako technik-specjalista, operator DTP. Uczy studentów historii oraz kilku kierunków pokrewnych m.in. przedmiotów: nauki pomocnicze historii (okresu staropolskiego) oraz technologie informacyjne (w warsztacie historyka). W 2015 r. ukończył studia podyplomowe z zakresu grafiki komputerowej i technik multimedialnych na Politechnice Łódzkiej. Jego przygoda z historią rozpoczęła się w liceum od sukcesu w Olimpiadzie Historycznej w 1991 roku (I miejsce). Pracę magisterską, pt. „Biskup krakowski Jan zwany Muskatą” (ok. 1250-1320), napisał pod kierunkiem prof. Jana Szymczaka. W 2001 r. opublikował pierwszą książkę, biografię kontrowersyjnego biskupa krakowskiego z przełomu XIII i XIV wieku – Jana Muskaty, „krwawego wilka z pastorałem”. Została ona nagrodzona w prestiżowych konkursach im. prof. Stanisława Herbsta i Aleksandra Gieysztora. W 2007 r. obronił doktorat poświęcony genealogii średniowiecznego rodu rycerskiego Sulimów w Łęczyckiem, Wielkopolsce i na Kujawach, napisany pod kierunkiem prof. Alicji Szymczakowej. W 2013 r. ukazała się drukiem jego monografia pt. Oporowscy herbu Sulima. Kariera rodziny możnowładczej w późnośredniowiecznej Polsce, uhonorowana nagrodą im. Adama Heymowskiego oraz kolejna – poświęcona łęczyckim współrodowcom Oporowskich (2016; napisana wspólnie z prof. Tadeuszem Nowakiem). Prowadzi badania poświęcone dziejom polskiej heraldyki państwowej w XIX i XX w., jako uczestnik programu badawczego. Od lat publikuje artykuły popularnonaukowe poświęcone historii, genealogii i heraldyce oraz ciekawostkom z dziejów i walorom krajoznawczym swego rodzinnego miasta – Aleksandrowa Łódzkiego. Działa społecznie w Polskim Towarzystwie Historycznym, Polskim Towarzystwie Heraldycznym oraz w Towarzystwie Przyjaciół Aleksandrowa. Jest sekretarzem naukowym redakcji „Rocznika Łódzkiego”, autorem projektu typograficznego i składu komputerowego wielu książek oraz periodyków naukowych (w tym m.in. monografii Kutna i Sieradza) oraz twórcą i administratorem kilku stron internetowych, m.in.: Warsztat historyka, Wirtualne Muzeum Orła Białego i Aleksandrów Łódzki sprzed lat. Żonaty, ojciec dwóch synów. Interesuje się historią Łodzi i regionu oraz współczesną technologią komputerową.

dr Adam Sitarek jego zainteresowania obejmują dzieje łódzkiej społeczności żydowskiej, zagładę Żydów w okresie II wojny światowej ze szczególnym uwzględnieniem getta łódzkiego, niemiecką okupację w Kraju Warty. Jest kierownikiem projektu „Leksykon getta łódzkiego” realizowanego w ramach programu grantowego Narodowy Program Rozwoju Humanistyki; uczestniczy w grancie „Vergessene Opfer der NS-Krankenmorde. NS-Vernichtungspolitik im Reichsgau Wartheland mit Schwerpunkt auf der Region Lodz. Wissenschaftliche Untersuchung und Publikation der Ergebnisse” realizowanego we współpracy z Justus-Liebig-Universität Gießen. Jest autorem monografii Otoczone drutem państwo. Struktura i funkcjonowanie administracji żydowskiej getta łódzkiego nagrodzonej w konkursie historycznym tygodnika „Polityka”; stanowi część zespołu redakcyjnego Encyklopedii getta łódzkiego (2014; 2016) oraz Kroniki getta łódzkiego (2009). Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich oraz European Association for Jewish Studies.

dr Michał Trębacz adiunkt naukowy w Centrum Badań Żydowskich oraz kierownik Działu Naukowego w Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN. Jego zainteresowania badawcze obejmują historię społeczno-polityczną XX w., ze szczególnym uwzględnieniem dziejów Żydów oraz biografistyki. Był uczestnikiem kilku międzynarodowych grantów badawczych z dziedziny historii międzywojnia oraz II wojny światowej, m.in. „Archiwum Ringelbluma – pełna edycja, Pogromy. Przemoc kolektywna wobec Żydów na ziemiach polskich w XIX–XX wieku i jej wpływ na relacje polsko-żydowskie. Historia, pamięć, tożsamość, Łódź i region łódzki 1933/35–1945: narodowa radykalizacja i etniczna segregacja”. W latach 2016–2017 w ramach grantu Narodowego Centrum Nauki kierował grantem Fuga, pt. „Szmul Zygielbojm (1895–1943). Biografia wojenna. Opublikował książkę Izrael Lichtenstein (1883-1933). Biografia żydowskiego socjalisty, był redaktorem tomów: Zagłada Żydów na polskiej prowincji” oraz „Józef Zelkowicz. Notatki z getta łódzkiego (1941-1944)”. Prowadził kwerendy naukowe w amerykańskich, izraelskich, brytyjskich i niemieckich archiwach.

dr Jacek Walicki 

dr Ewa Wiatr pracownik powstałego w 2006 r. Centrum Badań Żydowskich UŁ, doktorant IH PAN. Zajmuje się historią Żydów i mniejszości narodowych w Łodzi i regionie, ze szczególnym uwzględnieniem historii getta łódzkiego. Członek zespołu wydawców pięciotomowej Kroniki getta łódzkiego (2009) oraz Encyklopedii getta łódzkiego (2013). W latach 2013-2017 brała udział w projekcie „Judaica łódzkie”, którego efektem stały się publikacje źródeł do historii Żydów w Łodzi do 1950 r. Jest w zespole przygotowującym słownik literackiej Łodzi (we współpracy z Wydziałem Filologicznym UŁ). Członek Polskiego Towarzystwa Studiów Żydowskich.

dr Natalia Aleksiun-Mądrzak 

Biogram w trakcie tworzenia.

For English scroll down

dr Michael Green jest pracownikiem WF-H UŁ w okresie od 2021 do 2025 – jest objęty czteroletnim programem IDUB. Badacz obronił doktorat na Uniwersytecie w Groningen (Królestwo Niderlandów), a jego dysertacja dotyczyła działalności społecznej i edukacyjnej hugenota Jeana Rou (1638–1711).

Zainteresowania badawcze prof. Greena dotyczą okresu wczesnonowożytnego i obejmują takie zagadnienia jak historia edukacji, migracji, mniejszości religijnych, sieci społecznych, a także prywatności i życia prywatnego.

Michael Green obecnie bada, w jaki sposób przynależność religijna, edukacja i migracje kształtowały to, jak we wczesnonowożytności ludzie postrzegali swoje życie prywatne oraz prywatność w różnych państwach, m.in. w Republice Zjednoczonych Prowincji, Rzeczpospolitej Obojga Narodów oraz Królestwie Danii i Norwegii.

Źródła, które wykorzystuje w projekcie na Uniwersytecie Łódzkim, to przede wszystkim egodokumenty, czyli teksty pisane przez siebie o sobie: pamiętniki, wspomnienia, dzienniki itp., czyli, jak zaznacza sam zainteresowany, najbardziej osobiste pisma dostępne współczesnemu badaczowi i pozwalają, poprzez dokładną analizę, na lepsze zrozumienie motywów kierujących daną osobą.

W ostatnich latach pracował na różnych uniwersytetach europejskich, gdzie zrealizował kilka projektów, między innymi „The Image of Jews and other Minorities in French-Language Periodicals (1680-1715)” (Université de Genève, Szwajcaria) oraz „Huguenot Tutorship in England” (IEG-Leibniz-Institute of European History, Mainz, Niemcy). W ramach tego ostatniego projektu badał powody, dla których angielskie elity zatrudniały hugenockich korepetytorów we wczesnym okresie nowożytnym.

Professor Green jest aktywnym członkiem wielu stowarzyszeń i organizacji naukowych, takich jak Royal Historical Society (elected fellow, Wielka Brytania), Renaissance Society of America, European Association of Jewish Studies, Huguenot Society of Great Britain and Ireland (council member). Brał udział w licznych konferencjach naukowych na całym świecie.

W wolnym czasie podróżuje i czyta, a jako wielbiciel muzyki daje również małe koncerty w roli wokalisty.

• lista publikacji M. Greena

ENG

His research interests lie within the early modern period and encompass such topics as history of education, migration, religious minorities, social networks, as well as privacy and private life. Currently, he is looking into the combination of these various elements and the way that religious affiliation, joined by aspects of education and migration shaped the way that early modern people viewed their private life, privacy in various geographic locations, such as the Netherlands, Poland and the Danish-Norwegian Kingdom. The sources he uses for his project at the University of Lodz are mainly egodocuments – texts written by oneself about oneself (term coined by Jacob Presser) – diaries, memoirs, journals etc. These are the most personal writings that are available to the modern researcher and allow, through careful examination, for a better understanding of the motives driving a person.

In the past years, Michaël Green has worked in various European universities, and accomplished several projects, among which “The Image of Jews and other Minorities in French-Language Periodicals (1680-1715)” (University of Geneva), and “Huguenot Tutorship in England” (IEG-Leibniz-Institute of European History, Mainz, Germany). The latter project evaluated the reasons of the English elite behind hiring Huguenot tutors in the early modern period.

Professor Green is actively participating in various research networks, such as the Royal Historical Society (elected fellow, UK), Renaissance Society of America, European Association of Jewish Studies, Huguenot Society of Great Britain and Ireland (council member), and scholarly conferences around the globe.

In his spare time, Michaël is a keen traveler and reader. He also enjoys music very much, and give small concerts as a singer.

dr Wojciech Marciniak specjalizuje się stosunkach polsko-radzieckich od 1939 r., szczególnie zaś interesują go losy Polaków na Wschodzie po 17 września 1939 r., historia Związku Patriotów Polskich w ZSRR i dzieje polskiej dyplomacji w Związku Radzieckim po II wojnie światowej. W ostatnich latach prowadzi badania nad zagadnieniami przesiedleń i repatriacji ludności polskiej z ZSRR po 1944 r. Interesują go przede wszystkim polityczny i dyplomatyczny aspekt ruchów migracyjnych. Wyniki swoich badań zaprezentował na kilkudziesięciu konferencjach o zasięgu krajowym i międzynarodowym. Chętnie bierze udział w popularyzacji nauki – jest częstym gościem m.in. w szkołach, uniwersytetach trzeciego wieku i klubach historycznych, gdzie wygłasza prelekcje i wykłady otwarte. Na Wydziale Filozoficzno-Historycznym UŁ odpowiada za współpracę z otoczeniem zewnętrznym oraz pracodawcami. Współpracuje z m.in. Ministerstwem Spraw Zagranicznych (Departament Współpracy z Polonią i Polakami Zagranicą), Komendą Wojewódzką Policji w Łodzi (odpowiada za realizację umowy o współpracy pomiędzy UŁ a KWP) oraz Fundacją Nauk Humanistycznych (przewodniczy Radzie Fundacji).

prof. dr hab. Krzysztof Stefański Historyk sztuki. Urodzony w Bolesławcu na Dolnym Śląsku, absolwent Katedry Historii Sztuki Uniwersytetu Wrocławskiego. Od lat osiemdziesiątych XX wieku związany z Łodzią, od 1982 zatrudniony w Instytucie Architektury i Urbanistyki Politechniki Łódzkiej. Od 1992 r. pracownik Katedry Historii Sztuki Uniwersytetu Łódzkiego, w latach 2009-2016 jej kierownik. Zajmuje się architekturą polską XIX i XX wieku, głównie zagadnieniami architektury sakralnej i poszukiwania form narodowych oraz sztuką Łodzi i problematyką ochrony zabytków. Autor ponad 200 publikacji, w tym 20 książek, z których trzy otrzymały nagrodę „Złoty Esklibris” Biblioteki Miejskiej im. marsz. J. Piłsudskiego, jako najlepsze książki poświęcone Łodzi. Współautor komputerowej rekonstrukcji czterech najważniejszych łódzkich synagog, wykonanej w ramach Grantu przyznanego przez prezydenta Łodzi (wspólnie z dr. inż. arch. Rafałem Szrajberem z Politechniki Łódzkiej). Zaangażowany w ochronę łódzkich zabytków – współzałożyciel Towarzystwa Opieki nad Starym Cmentarzem w Łodzi oraz Fundacji Na Rzecz Ratowania Kaplicy Karola Scheiblera, przeprowadzającej renowację cennego zabytku architektury neogotyckiej. Inicjator inwentaryzacji pomników cmentarza żydowskiego w Łodzi. Współzałożyciel i członek Zarządu Fundacji „Lux pro Monumentis” organizującej coroczne Festiwale Kinetycznej Sztuki Światła. Jego hobby to podróże, fotografowanie zabytków architektury, szachy.

dr hab. Tadeusz Bernatowicz absolwent Instytutu Historii Sztuki oraz Instytutu Kulturoznawstwa UAM w Poznaniu. Stopień doktorat otrzymał w Instytucie Sztuki PAN za dysertację „Miles christianus et peregrinus. Fundacje Mikołaja Radziwiłła „Sierotki” w ordynacji nieświeskiej” (promotor: prof. dr hab. Jerzy Kowalczyk). Habilitację uzyskał na Uniwersytecie Warszawskim w 2012 roku, na podstawie dorobku i rozprawy „Mitra i buława. Królewskie ambicje książąt w sztuce Rzeczypospolitej szlacheckiej (1697-1763)”. 

Pełnił funkcję między innymi: głównego specjalisty w Zespole Ekspertów ds. Ochrony Architektury, Urbanistyki i Krajobrazu Kulturowego przy Ministerstwie Kultury i Sztuki; wicedyrektora ds. studenckich w Instytucie Historii Sztuki UW; pełnomocnika ds. zabytków i dziedzictwa kulturowego na Wydziale Historycznym UW; wicedyrektora ds. naukowych w Instytucie Sztuki PAN. 

Członek Polskiego Komitetu Narodowego International Council of Monuments and Sites (ICOMOS), Fundacji im. Ciechanowieckich, Rady Naukowej Ogrodów w Arkadii i Nieborowie i Stowarzyszenia Historyków Sztuki.

Ekspert UNESCO – autor między innymi dokumentacji, która pozwoliła na wpis Nieświeża na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO.

Członek kolegiów redakcyjnych czasopism naukowych: „Barok. Historia – Literatura – Sztuka”, „Kronika Zamkowa. Roczniki. Seria Nowa”, „TECHNE. Seria Nowa”.

Laureat Srebrnego Medalu „Gloria Artis” (2018).

dr hab. Piotr Gryglewski od 1992 zatrudniony na stanowisku asystenta w Zakładzie Historii Sztuki UŁ (później Katedra Historii Sztuki), od 2000 zajmował stanowisko adiunkta. W 2016 roku otrzymał stanowisko profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Łódzkiego. Absolwent Uniwersytetu Łódzkiego, stopień doktora uzyskał na Wydziale Nauk Historycznych i Społecznych UKSW w 2000. W 2013 uzyskał tytuł doktora habilitowanego na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 2016 zatrudniony na stanowisku profesora UŁ. Od 1 X 2016 roku pełnił funkcję kierownika Katedry Historii Sztuki UŁ, od 1 X 2018 pełni funkcję dyrektora Instytutu Historii Sztuki UŁ. Redaktor serii wydawniczej "Sztuka Polski Środkowej". Redaktor naczelny półrocznika Instytutu Historii Sztuki UŁ "Techno. Seria nowa".

W swoich zainteresowaniach badawczych koncentruje się na zagadnieniach z zakresu historii architektury i sztuki nowożytnej. Zajmuje się badaniami związków zachodzących pomiędzy światem idei a formami artystycznymi. Szczególne miejsce zajmuje w nich problematyka historycznych uwarunkowań i ich wpływu na fundacje artystyczne. Zainteresowania te dotyczą głównie początków epoki nowożytnej i zmian jakie zachodziły w XVI i XVII w. Doświadczenia badacza sztuki nowożytnej wykorzystuje również w odniesieniu do zabytków łódzkiej architektury XIX i XX w. 

Prowadzi wykłady i kursy monograficzne z historii sztuki polskiej i powszechnej nowożytnej, jest opiekunem seminarium magisterskiego i doktorskiego.

- Sztuka nowożytna

- Sztuka polska XVI-XVIII w.

- Architektura renesansu i baroku

- Sztuka regionu łódzkiego

Laureat stypendiów Fundacji Lanckorońskich (Rzym 2006) i ”Janineum Institut” (Wiedeń 2006, 2007). Od 2002 współredaktor serii wydawniczej „Sztuka Polskie Środkowej”. Nagroda w konkursie im. ks. prof. Szczęsnego Dettloffa (2003) za pracę opublikowaną, nagrody naukowe Retora (2015, 2019). Członek SHS, ŁTN. Redaktor serii „Sztuka Polski Środkowej”, redaktor naczelny czasopisma „TECHNE. Seria nowa”.

dr hab. Julia Sowińska-Heim historyk sztuki, adiunkt w Katedrze Historii Sztuki Uniwersytetu Łódzkiego. Zainteresowania badawcze koncentruje przede wszystkim na zagadnieniu adaptacji do nowej funkcji dziedzictwa architektonicznego ujętym w szerszym kontekście procesów ponownego definiowania i reinterpretacji zarówno poszczególnych realizacji architektonicznych, jak i większych obszarów przestrzeni miejskiej. Ważny aspekt stanowi również rola architektonicznych artefaktów w budowaniu poczucia tożsamości zbiorowej w nowych realiach politycznych, społecznych i kulturowych. Odrębny ważny nurt badawczy dotyczy audiodeskrypcji dzieł sztuki i udostępniania dziedzictwa kulturowego osobom z dysfunkcjami wzroku. Członkini międzynarodowej komisji eksperckiej belgijskiej fundacji badawczej The Research Foundation – Flanders (FWO), wiceprzewodnicząca Komisji stałej ds. wizerunku centrum Łodzi Komitetu Rewitalizacji powołanego przez Prezydenta Miasta Łodzi. Stypendystka Fundacji Lanckorońskich. Współpracuje m.in. z grupą naukową „Proxectos e Estudos Sobre Patrimonio Cultural / Project and Studies on Cultural Heritage” (Departamento de Historia da Arte, Universidade de Santiago de Compostela, Hiszpania), oraz „TRACE – adaptive reuse of heritage” (Faculty of Architecture and Arts, Hasselt University, Belgia). Badania prowadziła m.in. w ramach zagranicznego grantu naukowego „Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek Vlaanderen” (2016 r.) i kontynuowała w czasie stażu oraz indywidualnego grantu badawczego „Special Research Fund (Bijzonder Onderzoeksfonds, BOF)” przyznanego przez belgijski Universiteit Hasselt (2017 r.). W okresie 01.07.2017–30.06.2018 pełni funkcję „voluntary research assistant” na Universiteit Hasselt (Belgia). Za cykl publikacji Audiodeskrypcja dzieł sztuki. Metody, problemy, przykłady otrzymała nagrodę Rektora Uniwersytetu Łódzkiego zespołową pierwszego stopnia (2017 r.). Nagrodzona została również za zespołowe projekty naukowo-badawcze (wraz z prof. Anetą Pawłowską i dr Anną Wendorff) Nagrodą Specjalną LUMEN 2017 (Leaders in University Management), oraz wyróżnieniem „Łódzkie Eureka 2017” przyznanym przez Radę ds. Szkolnictwa Wyższego i Nauki przy Prezydencie Miasta Łodzi za wybitne osiągnięcia naukowe na rzecz rozwoju Łodzi jako ośrodka naukowego i akademickiego. Kuratorka licznych wystaw prezentujących dzieła zarówno polskich jak i zagranicznych artystów takich jak m.in. Gennaro Scarpetta (Włochy), Richard Bilan (Francja), Theodoros Iliadis (Grecja), Friedrich Iwan, prof. Stanisław Baj, prof. Andrzej Bartczak, prof. Roman Banaszewski, prof. Bronisław Chromy, czy operator filmowy Ryszard Lenczewski.

dr Błażej Ciarkowski architekt i historyk sztuki. Absolwent architektury na Politechnice Łódzkiej i historii sztuki na Uniwersytecie Łódzkim. W 2012 r. obronił z wyróżnieniem dysertację doktorską i uzyskał tytuł doktora nauk technicznych w specjalności architektura i urbanistyka. W latach 2017-2021 był zatrudniony na stanowisku adiunkta w Instytucie Architektury i Urbanistyki PŁ. Od 2012 – adiunkt w Katedrze Historii Sztuki UŁ. Laureat nagrody Marszałka Województwa Łódzkiego za najlepszą rozprawę doktorską związaną tematycznie z województwem łódzkim. Dwukrotny laureat stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Autor książek oraz artykułów naukowych i popularno-naukowych (m.in. „Bolesław Kardaszewski. Architektura i polityka”, „Odcienie szarości. Architekci i polityka w PRL-u”, „Miastoprojektanci: łódzcy architekci w czasach PRL-u”.
Członek Docomomo International, PKN ICOMOS, Oddziału Łódzkiego Stowarzyszenia Historyków Sztuki i Oddziału Łódzkiego Stowarzyszenia Architektów Polskich.

Kierownik zespołu badawczego w międzynarodowym projekcie "InnovaConcrete (Innovative Materials and Techniques for the Conservation of 20th Century Concrete-based Cultural Heritage)" - program: Horyzont 2020;
Kierownik projektu "Badania nad architekturą nadmorskich kurortów wzniesionych w PRL-u – inwentaryzacja i analiza" - program: Miniatura 1;

Autor monografii naukowych i rozdziałów w monografiach wieloautorskich, w tym: Odcienie szarości. Architekci i polityka w PRL-u, Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego, Łódź 2017; Bolesław Kardaszewski. Architektura i polityka, TAiWPN Universitas, Kraków 2016; Buntowniczki zamiast groupies. Niedoceniana rola kobiet w historii polskiego modernizmu, [w:] Między architekturą nowoczesną a tradycyjną […] między konstrukcją a formą. Prace naukowe dedykowane Profesorowi Krzysztofowi Stefańskiemu, red. T. Bernatowicz, P. GRyglewski, D. Rutkowska-Siuda, Łódź 2020; „Czas na restytucję polskiej sztuki”. Architektura czasów transformacji wobec tradycji, [w:] Polskie Las Vegas i szwagier z Corelem. Architektura, moda i projektowanie wobec transformacji w Polsce, red. L. Klein, Warszawa 2017.

Autor kilkudziesięciu artykułów naukowych, w tym: The working masses - the resting masses. Architecture of leisure in communist Poland, "Cogent Arts & Humanities OAAH" 2021; Funkcja wynikająca z formy- adaptacja architektury powojennego modernizmu do nowych programów funkcjonalnych, „Ochrona dziedzictwa kulturowego” 2020, nr 9; Post-war modernist architecture in Poland as part of the European heritage of twentieth-century concrete-based architecture, „Technical Transactions” 2019, nr 8; Dokument twórczego ducha. Architektura gmachów muzealnych w niepodległej Rzeczypospolitej, "Muzealnictwo" 2018, nr 59; Dissonant heritage: decoding the historical narrative of rationalist architecture in fascist Italy, "Acta Academiae Artium Vilnensis" 2017, nr 86-87.

Finalista nagrody CICA (International Committee of Architectural Critics) CICA Pierre Vago Journalism Award 2020 za artykuł Holidays with Totalitarianisms, “Herito” 2017, nr 29 - honorowa wzmianka.
Dwukrotny stypendysta Stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Laureat nagrody Marszałka Województwa Łódzkiego za najlepszą rozprawę doktorską tematycznie związaną z Województwem Łódzkim, 2013

dr Alina Barczyk jest absolwentką Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Łódzkiego, a stopień doktora nauk humanistycznych uzyskała na podstawie dysertacji „Rezydencje rodu Mniszchów w czasach saskich. Historia i treści ideowe architektury”.

W badaniach podejmuje zagadnienia dotyczące architektury XVII-XVIII wieku, dziejów rodu Mniszchów, programów funkcjonalno-ideowych rezydencji magnackich oraz sztuki czasów saskich. Szczególną uwagę poświęca nowożytnej architekturze Warszawy. Swoje zainteresowania wiąże również z teologią i egzegezą XVI-XXI wieku oraz wymową ideową sztuki potrydenckiej.

Laureatka m. in. „Nagrody Naukowej Rektora UŁ” (2018), Medalu „Alumno Laude Dignissimo” (2018), „Nagrody Rektora UŁ” (2017), „Wyróżnienia za działalność doktorancką na rzecz UŁ” (2016), „Nagrody Fundacji UŁ za najlepszą prace magisterską na Wydziale Filozoficzno-Historycznym UŁ” (2015) oraz dwóch Medali UŁ „Za Chlubne Studia” (2013, 2015). Trzykrotnie otrzymała „Stypendium Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego za wybitne osiągnięcia naukowe”.

Wykonawca merytoryczny w grancie NPRH „Wspólne dziedzictwo polsko-saskie. Polonica w zbiorach rysunków architektonicznych z XVIII w. w Dreźnie”, realizowanym w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk.

Posiadaczka certyfikatu „Europass-Mobility: Job-related, language skills and competences acquired”, który uzyskała podczas międzynarodowego stażu, zrealizowanego w 2008 roku w Caldas da Rainha w Portugalii.

Jako sekretarz naukowy zasiada w redakcji półrocznika Katedry Historii Sztuki UŁ „TECHNE. Seria nowa”. Członek Rady Wydziału Filozoficzno-Historycznego UŁ. Jest członkiem Polskiego Towarzystwa Badań nad Wiekiem Osiemnastym (stanowiącego część International Society for Eighteenth-Century Studies) oraz Stowarzyszenia Historyków Sztuki. Oddział Łódzki.

dr Ewa Kubiak

dr Daria Rutkowska-Siuda absolwentka łódzkiej historii sztuki i pedagogiki. Związana z Instytutem Historii Sztuki Uniwersytetu Łódzkiego oraz Liceum Plastycznym im. Katarzyny Kobro w Zduńskiej Woli. Członek Łódzkiego Oddziału Stowarzyszenia Historyków Sztuki. Zafascynowana polską sztuką dziewiętnastego wieku, jej różnorodnością i warunkami jej kształtowania. Swoje zainteresowania badawcze skupiła na architekturze sakralnej, głównie z terenów prowincji i peryferiów. Studiuje przenikanie wzorców stylowych oraz ukryte za tymi wyborami historie społeczne. Podejmuje się również analizy: architektury przemysłowej, wzornictwa przemysłowego, fundacji rodowych Małachowskich i Tarnowskich. W wolnym czasie doskonali kaligrafię.

dr hab. Aneta Pawłowska historyk i historyk sztuki, absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego, od 1999 r.jest zatrudniona w Katedrze Historii Sztuki Uniwersytetu Łódzkiego, tam zdobyła kolejne stopnie naukowe. Od 2016 r. pełni funkcję Prodziekana Wydziału Filozoficzno-Historycznego UŁ. Od 2015 r. posiada tytuł Rzeczoznawcy Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Zainteresowania naukowe koncentruje wokół historii sztuki polskiej XIX i XX w., sztuki i kultury Afryki Subsaharyjskiej. W latach 2001-2004 przebywała w Johannesburgu (RPA). Efektem tego pobytu jest publikacja Sztuka i kultura Afryki Południowej. W poszukiwaniu tożsamości artystycznej na tle przekształceń historycznych (2013). Od 2013 r. prof. Pawłowska prowadzi badania nad audiodeskrypcją czyli tworzeniem opisów obiektów artystycznych dostosowanych do potrzeb i możliwości percepcyjnych osób niewidomych. Jest współautorką (wraz z dr Julią Sowińską-Heim) jedynej w Polsce publikacji dotyczącej problematyki tworzenia opisów audio deskrypcyjnych dzieł sztuki – Audiodeskrypcja dzieł sztuki – metody, problemy, przykłady (2016). W roku 2017 publikacja uzyskała Nagrodę Rektora Uniwersytetu Łódzkiego I stopnia. W latach 2014-2016 prof. Aneta Pawłowska kierowała projektem naukowym „Usłyszeć obraz. Audiodeskrypcja dzieł sztuki w łódzkich muzeach jako czynnik kreujący i kształtujący relacje pomiędzy działalnością naukową i dydaktyczną Uniwersytetu Łódzkiego a interesariuszami zewnętrznymi (instytucjami kultury, organizacjami pozarządowymi, społecznością lokalną, przedstawicielami biznesu)”. Projekt dotyczył stworzenia cyklu audiodeskrypcji dzieł z Muzeum Sztuki w Łodzi (ms¹ i ms²) oraz Muzeum Miasta Łodzi i został uhonorowany Nagrodą LUMEN (Leaders in University Management) w kategorii specjalnej.

dr hab. Eleonora Jedlińska historyk sztuki, absolwentka Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Łódzkiego ze specjalnością sztuka nowoczesna i współczesna. Doktorat o motywie śmierci w sztuce europejskiej XIX w. obroniła w 1994 r. na UŁ. Habilitację uzyskała w Instytucie Sztuki PAN w Warszawie w 2007 r. na podstawie pracy Polska sztuka współczesna w amerykańskiej krytyce artystycznej w latach 1984–2002. Wybrane zagadnienia.

Jest członkiem Stowarzyszenia Historyków Sztuki (oddz. w Łodzi), prezesem Oddziału Łódzkiego Polskiego Instytutu Studiów nad Sztuką Świata oraz od 2008 r. członkiem The World Jewish Congress. W latach 90. była stypendystką Fondation d’Appui de la Litterature Independante et Sciences Polonaises w Paryżu oraz stażystką w United States Memorial Museum w Waszyngtonie.

Zainteresowania badawcze wiąże ze sztuką Żydów polskich od XIX wieku do współczesności, historią i teorią obrazów (malarstwo, grafika, fotografia) w XIX-XX wieku, sztuką i postawami artystycznymi wobec ideologii totalitarnych oraz problemami społecznymi, politycznymi i etycznymi. W swoich badaniach podejmuje także zagadnienia dotyczące współczesnego muzealnictwa, metodologii i krytyki artystycznej.

Jest autorką prac monograficznych, w tym publikacji: Sztuka po Holocauście (Łódź, 2001), Polska sztuka współczesna w amerykańskiej krytyce artystycznej w latach 1984–2002 (Łódź, 2005) i Powszechna Wystawa Światowa w Paryżu w 1900 roku. Splendory Trzeciej Republiki (Łódź, 2015). Publikuje artykuły nt. sztuki XX i XXI wieku m.in. w „Przeglądzie Nauk Historycznych”, „Art Inquiry”, „Zeszytach Literackich”, „Pamiętnikach Sztuk Pięknych”, „Formacie i „Paragone”. Tłumaczy książki z zakresu teorii sztuk plastycznych.

Jej hobby to joga, muzyka baroku francuskiego, jazz, literatura francuska, sztuka wszystkich epok!

dr hab. Agnieszka Gralińska-Toborek absolwentka historii i historii sztuki Uniwersytetu Łódzkiego, adiunkt w Katedrze Etyki. Autorka kilkudziesięciu artykułów z zakresu estetyki i teorii sztuki. Interesuje ją szczególnie sztuka w przestrzeni publicznej, relacje pomiędzy sztuką współczesną a sztuką dawną oraz estetyczne interpretacje antyku we współczesności. Jest autorką książki Graffiti i street art. Słowo, obraz, działanie oraz współautorką (wraz z Wiolettą Kazimierską-Jerzyk) książki Doświadczenie sztuki w przestrzeni miejskiej. Galeria Urban Forms 2011-2013. Ma zamiłowanie do dydaktyki, szczególnie zajęć projektowych i warsztatowych, ceni sobie pracę zespołową. Prywatnie żona i mama dwóch synów. Jako zwolenniczka metody Porozumienia bez przemocy (nonviolent communication) próbuje, z różnym skutkiem, posiąść jedną z trudniejszych sztuk: więcej słuchać – mniej mówić. Obecnie zdobywa kwalifikacje mediatora.

dr Krzysztof Cichoń jest zatrudniony w Katedrze Historii Sztuki UŁ (w latach 2004-10 pracował także w Instytucie Kulturoznawstwa UMCS). Specjalizuje się w niespecjalizowaniu, co uważa za nieodzowne przy badaniu obrazów i ikonicznej warstwy kultur, a także dość przydatne dla humanistyki pamiętającej o swoim pokrewieństwie wobec paidei. Posada uniwersytecka nie gwarantuje mu satysfakcjonujących go środków finansowych, stąd żyje z pisania i mówienia o tym, co widzi. Jest krótkowidzem. Niedawno zainteresowała go ikonografia brzozy. Ostatnie publikacje, które uważa za w miarę ciekawe to:

• Machtkunst. Kunstforschung – Art Inquiry Between Science and a Myth [w:] Von Biala nach Wien: Josef Strzygowski und die Kunstwissenschaften, hg. P. O. Scholz M.A. Długosz, European University Press Verlagsgesellschaft, 2015, s. 363-389,
• Dada jako epifania. Epifania jako recta ratio [w:] Impuls dadaistyczny w polskiej sztuce i literaturze xx-wiecznej, pod red. Pauliny Kurc-Maj Paweła Polita, Łódź 2017.

dr Irmina Gadowska absolwentka Katedry Historii Sztuki UŁ. W 2004 r. obroniła pracę doktorską poświęconą środowisku żydowskich artystów w Łodzi do 1918 r., napisaną pod kierunkiem prof. dra hab. A.K. Olszewskiego. Od października 2004 r. zatrudniona w Katedrze Historii Sztuki UŁ. Prowadzi zajęcia z zakresu historii malarstwa i rzeźby XIX w., sztuki żydowskiej w Polsce oraz wykłady poświęcone związkom sztuki i mody od połowy XIX do połowy XX stulecia. Jej zainteresowania naukowe obejmują problematykę żydowskiej sztuki sepulkralnej wobec przemian kulturowych związanych z asymilacją i akulturacją oraz zagadnienia związane z historią ubioru XIX i XX w. Jest członkiem Oddziału Łódzkiego Stowarzyszenia Historyków Sztuki i Polskiego Instytutu Studiów nad Sztuką Świata. Od kilku lat współpracuje z Fundacją Monumentum Judaicum Lodzense, opiekującą się cmentarzem żydowskim w Łodzi. W wolnym czasie słucha muzyki, spotyka się z przyjaciółmi, lubi podróżować i zwiedzać.

dr Dominika Łarionow jest teatrologiem specjalizującym się w historii polskiej scenografii drugiej połowy XX wieku. Od wielu lat pracuje w Katedrze Malarstwa i Rzeźby XIX i XX wieku w Instytucie Historii Sztuki UŁ. W kręgu zainteresowań dr Łarionow pozostaje oprawa plastyczna widowisk – osobna dziedzina sztuki, która fascynuje badaczkę swoją interdyscyplinarnością.

Dominika Łarionow zdobyła kompetencje zawodowe, zasiadając w gremiach międzynarodowych International Federation for Theatre Research oraz w redakcjach pism: „Theater and Perfomance Design” i „Theater Art Journal”. Napisała dwie monografie: Przestrzenie obrazów Leszka Mądzika (Lublin 2008) i Wystarczy tylko otworzyć drzwi…. Przedmioty w twórczości Tadeusza Kantora (Łódź 2015). Jest także autorką kilkudziesięciu artykułów publikowanych w pismach naukowych polskich i zagranicznych.

W latach 2017-2020 była członkiem zespołu badawczego Zmiana ustawienia. Polska scenografia teatralna i społeczna XX i XXI wieku, realizującego grant w ramach NPRH moduł „Rozwój” 2.b. Rezultatem prowadzonych pod kierownictwem prof. dr hab. Dariusza Kosińskiego badań była m.in. nosząca taki sam jak grant tytuł wystawa scenografii w Narodowej Galerii Sztuki „Zachęta” w Warszawie (październik 2019-styczeń 2020). W 2020 roku w Instytucie Teatralnym im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie złożono do druku trzy tomy tekstów i analiz, które powstały również w trakcie dyskusji i warsztatów realizowanych w ramach tego rozbudowanego projektu badawczego.

W 1998 roku Dominika Łarionow otrzymała nagrodę Złotego Pióra im. Jerzego Katarasińskiego, która była przyznawana młodym krytykom. Od roku 2004 aż do zamknięcia konkursu w roku 2018 była członkiem i sekretarzem Kapituły Złotego Pióra. Jako ekspert zasiadała również w gronach jurorskich konkursów ogólnopolskich: na najlepszą komedię oraz na najlepszą scenografię. Od 2011 roku jest także Ekspertem Prezydenta Miasta Łodzi.

Pasją dr Łarionow jest sztuka jako wydarzenie budujące napięcie pomiędzy widzem a artystą. Powstające dzieło potrafi zaskoczyć, zauroczyć i zadziwić…. Dokonanie analizy i interpretacji, która przykłada odczucia odbiorcy na słowa, jest dla niej zawsze wyzwaniem. Wyzwaniem, które ma w sobie pierwiastek detektywistycznej adrenaliny.

dr Paulina Sztabińska-Kałowska adiunkt w Katedrze Historii Sztuki Uniwersytetu Łódzkiego i wykładowca w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej im. L. Schillera w Łodzi. Laureatka konkursów im. Jana Józefa Lipskiego (za pracę magisterską) oraz im. ks. prof. Szczęsnego Dettloffa (za rozprawę doktorską). Autorka książek: Geometria a natura. Polska sztuka abstrakcyjna w drugiej połowie XX wieku i Sztuka geometryczna a postmodernizm oraz ponad 50 artykułów naukowych. Współautorka i współredaktorka książki Imiona własne sztuki łódzkiej. Współczesne malarstwo, grafika, rzeźba i twórczość intermedialna. Od 2005 r. sekretarz redakcji rocznika „Art Inquiry. Recherches sur les arts”. Zainteresowania badawcze koncentruje na sztuce nowoczesnej i współczesnej oraz teorii sztuki.

dr Agnieszka Świętosławska historyczka sztuki, absolwentka Uniwersytetu Łódzkiego, łodzianka z urodzenia i zamiłowania. Stopień doktora nauk humanistycznych uzyskała w 2014 r. w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk na podstawie dysertacji napisanej pod kierunkiem prof. Eleonory Jedlińskiej. Jest adiunktem w Katedrze Historii Sztuki UŁ, członkiem Polskiego Instytutu Studiów nad Sztuką Świata, autorką książki Obrazy codzienności. Polskie malarstwo rodzajowe I połowy XIX wieku oraz kilkunastu artykułów dotyczących problemów sztuki nowożytnej i nowoczesnej. W swoich zainteresowaniach badawczych koncentruje się na zagadnieniach polskiego malarstwa i grafiki XIX w. ze szczególnym uwzględnieniem polityczno-społecznych uwarunkowań transferu konwencji artystycznych na przykładzie recepcji biedermeieru na ziemiach polskich. W jej poszukiwaniach naukowych ważną rolę odgrywa odkrywanie twórczości „małych mistrzów”, którzy przez historię sztuki zostali (niesłusznie) zapomniani.

dr Adam Drozdowski absolwent Katedry Historii Sztuki UŁ. Laureat nagrody za najlepszą pracę magisterską obronioną na Uniwersytecie Łódzkim w 2016 r. Od 2016 r. doktorant badający zagadnienie wzornictwa łódzkich tkanin w rozprawie „Współpraca między łódzkimi zakładami włókienniczymi a Państwową Wyższą Szkołą Sztuk Plastycznych w latach 1945-1992”, pisanej pod kierunkiem dr hab. Anety Pawłowskiej, prof. UŁ. Prowadzi zajęcia z zakresu historii mody XIX i XX w. i organizuje prace grup projektowych zajmujących się audiodeskrypcją dzieł sztuki dla osób niewidzących i z dysfunkcjami wzroku. Jego zainteresowania naukowe to międzywojenna moda kobieca, wątki emancypacyjne w modzie kobiecej XX w., związki mody i sztuki, audiodeskrypcja dzieł sztuki, historia łódzkiego środowiska modowego i wzornictwa przemysłowego w zakresie włókiennictwa. Pozostałe zainteresowania koncentrują się dotyczą twórczości Vladimira Nabokova, historii biżuterii oraz sztuka tatuażu. Jest członkiem Association of Dress Historians w Londynie. Należy również do Polskiego Instytutu Studiów nad Sztuką Świata.